Los Soberanos(Οι Κυρίαρχοι)

Ο Βασιλιάς

Φεβρουάριος,2020

"Ρε μαλάκες δεν ξέρω τι συμβαίνει με μένα.Καμία γκόμενα δεν μου κάθεται πλέον..Και να πεις ότι δεν είμαι και ομορφόπαιδο.." από το αυτοκίνητο ακούγονται γέλια.Όλοι,σχεδόν,δείχνουν ευτυχισμένοι.Όλοι εκτός από τον Χρήστο που είναι πιο νευρικός από ποτέ.

Ανησυχεί πολύ,είναι δυνατός όμως,δεν φοβάται τίποτα και κανέναν.

"Τι ομορφόπαιδο είσαι βρε μαλάκα,που είχες φάει πέντε άκυρα μέσα σε μία βραδιά."η παρέα τώρα γελάει ακόμα περισσότερο.

Μα γιατί να τον καλέσει;Τι έχει γίνει;Κάτι δεν του κολλάει,νιώθει πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί.

"Δεν κοιτάς τα χάλια σου Κώστα που έχεις να γαμήσεις απ'τα Χριστούγεννα;" τα γέλια σταματούν,το χέρι του Μάρκου προσπαθεί να φτάσει το πρόσωπο του Κώστα,ο Χρήστος απελπίζεται περισσότερο και η Ελένη,το μοναδικό κορίτσι, ρολάρει τα μάτια της εκνευρισμένη.

Δεν αντέχει άλλο.

"Ρε γαμώτο σκάστε επιτέλους!"προσπαθεί να φωνάξει αλλά ο τόνος του βγαίνει αδύναμος,σχεδόν φοβισμένος από μέσα του.

Δεν είναι αδύναμος,είναι αρχηγός.Και οι αρχηγοί είναι κυρίαρχοι όλων.

Στο αυτοκίνητο πλέον επικρατεί σιγή.Όλοι δείχνουν να προετοιμάζονται γι' αυτό που θα ακολουθήσει.Ανησυχούν για εκείνον,είναι άλλωστε ο αρχηγός τους.Ποτέ δεν τους απογοήτευσε.

Σε λίγη ώρα θα έχουν φτάσει.Ο Χρήστος σβήνει το αυτοκίνητο και κοιτάει φοβισμένα,ίσως για πρώτη φορά τους ανθρώπους που θεωρεί οικογένεια του.

Γιατί;Γιατί δεν μπορούν να πάνε όλα καλά για μία φορά;

"Όλα θα πάνε καλά αρκεί να μην κάνετε καμία μαλακία.Καθίστε εδώ και αν δείτε πως αργώ υπερβολικά φύγετε." χωρίς να περιμένει απάντηση βγαίνει βιαστικά,κοιτάει μία τελευταία φορά πίσω του και προχωράει αργά προς τον θάνατο του.

Η στιγμή έφτασε.Από εδώ και στο εξής όλα αλλάζουν.

Διανύει την επιβλητική και σχεδόν τρομακτική πύλη,ανταλλάσσει έντονες ματιές με τους φρουρούς που δείχνουν να ξέρουν ποιος είναι,προχωράει βιαστικά προς την είσοδο και λίγο πριν μπει στην κόλαση κοιτάει τον καταγάλανο ουρανό.

Θεέ μου,τι ειρωνεία..

Στέκει ακίνητος στην είσοδο,χτενίζοντας τον ευρύχωρο χώρο στον οποίο βρίσκεται.

Όλα είναι μέσα στο μυαλό του.

"Εσύ πρέπει να είσαι ο Χρήστος!" ακούει μια βαριά φωνή να διαχέεται στον άδειο διάδρομο και τρομάζει,σχεδόν τινάζεται απ'τη θέση του.

Στην πραγματικότητα είναι ένα αδύναμο παιδάκι,τίποτα παραπάνω.Πάντοτε όμως αναλάμβανε να τους προστατέψει όλους,όλους εκτός από τον εαυτό του.

Παρακολουθεί τον ψηλό και γεροδεμένο άντρα να φτάνει με αυτοπεποίθηση προς το μέρος του και να απλώνει το χέρι του προς εκείνον.Αμέσως ανταποδίδει τη χειραψία γδύνοντας τον με τη ματιά του.Δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος από εκείνον,ίσως ένα ή δύο χρόνια.

"Πού είναι;"η αυτοκυριαρχία του επιστρέφει,υιοθετώντας τον γνωστό απειλητικό του τόνο.

Είναι κυρίαρχος.

"Βιάζεσαι;"τον ρωτάει ανασηκώνοντας ειρωνικά τα φρύδια του.

Το τανγκό το χορεύουν δύο.

"Πολύ"ο τόνος του κάνει τον γεμάτο αυτοπεποίθηση άντρα να χαμογελάσει εγκάρδια.

 "Αισθάνομαι πως εμείς οι δύο θα τα πάμε περίφημα" του νεύει να τον ακολουθήσει και αμέσως υπακούει.

Αφού περπατήσουν για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, σταματάνε προς μία ψηλή,σκούρα καφέ επιβλητική πόρτα που την κοσμεί ένα κάδρο,πάνω στο οποίο αναγράφεται με καλλιγραφικά γράμματα η λέξη "Βασιλιάς".

"Είσαι έτοιμος;"τον ρωτάει αφού τοποθετήσει το χέρι του πάνω στο χερούλι της πόρτας.

"Γεννήθηκα έτοιμος" του απαντάει και αμέσως το τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει ηχεί στον άδειο διάδρομο.

Όλα θα αλλάξουν.