Los Soberanos(Οι Κυρίαρχοι)

Το δώρο

Χτενίζει τα μακριά μαλλιά της, τα απωθεί από το πρόσωπο της και ψεκάζει ελάχιστη κολόνια στη βάση του λαιμού της.

Κοιτάζεται στον μεγάλο καθρέφτη για αρκετά δευτερόλεπτα κι ύστερα χαμογελάει αχνά και αγχωμένα.

Από λεπτό σε λεπτό θα είναι εδώ, μαζί της.

Τρέχει με όλη της τη δύναμη όταν χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει αμέσως παρότι είναι απόκρυψη.

Ξέρει ότι πάντα από απόκρυψη θα την καλεί. Δεν ρώτησε ποτέ το γιατί, ούτε της φάνηκε ποτέ περίεργο. Αρκεί που ακούει τη φωνή του.

"Ελισάβετ;" η φωνή του είναι σοβαρή όπως πάντα, ενώ εκείνη η βραχνάδα που έχει κάνει τα μάγουλά της να κοκκινίζουν.

"Γεια!" είναι αμήχανη και η φωνή της έχει ένα τόνο περίεργο ,λες και δεν είναι ο δικός της.

Περπατάει νευρικά από τον ένα τοίχο στον άλλον, ενώ πειράζει νευρικά τα μαλλιά της.

"Μου ανοίγεις; Είμαι απ'έξω" τον φαντάζεται να στέκεται στην εξώπορτα, περιμένοντας.

Υποθέτει πως σίγουρα θα φοράει το καφέ παλτό του που τον κάνει σχεδόν εξωπραγματικό.

Κλείνει το τηλέφωνο αμέσως και τρέχει να του ανοίξει, παρασέρνοντας στη διαδρομή αρκετές κορνίζες.

Στο επόμενα δευτερόλεπτο έχει ανοίξει τη πόρτα και τον κοιτάει μη γνωρίζοντας τι να πει.

Είναι ντυμένος στα μαύρα, με τη μόνη εξαίρεση το καφέ παλτό του. Φευγαλέα κοιτάζει τις επωνυμίες που αναγράφονται στα ρούχα του αλλά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Καταλαβαίνει αμέσως πως το παλτό από μόνο του κοστίζει γύρω στα 500 ευρώ. Αμέσως σκέφτεται πως αποκλείεται να το αγόρασε με δικά του χρήματα.

"Δεν νομίζω να θες να κάτσουμε με τέτοιο κρύο εδώ έξω" της χαμογελάει αινιγματικά ενώ κάνει ένα βήμα μπροστά.

Είναι πάντοτε σοβαρός και συγκροτημένος .Φαίνεται πανέξυπνος και μυστηριώδης, ενώ σκέφτεται πολύ καλά πριν μιλήσει. Η εμφάνιση του δίνει την εντύπωση πως αυτός ο άντρας γνωρίζει πολλά, ίσως και περισσότερα από ότι θα έπρεπε.

"Η θέρμανση είναι ανοιχτή και έχω ετοιμάσει ζεστή σοκολάτα" κλείνει τη πόρτα πίσω της και κρεμάει το παλτό του.

Μυρίζει χλιδή, πλούτο. Ακόμη κι ο ίδιος φαίνεται διαφορετικός, λες και κάτι άλλαξε από τη τελευταία φορά που τον είδε. Λες και πήγε για ψώνια στα ακριβότερα καταστήματα και ξαφνικά αναβαθμίστηκε.

"Τι; Με κοιτάς παράξενα σήμερα" την πλησιάζει αργά και την σπρώχνει στο τοίχο.

Τοποθετεί τα χέρια του στα μάγουλα της και πλησιάζει τα πρόσωπα τους. Χαμογελάει όταν νιώθει τα χέρια της να τυλίγονται γύρω του απαλά.

"Είναι που σήμερα δείχνεις διαφορετικός. Λες και είσαι ένας άλλος Χρήστος" του εξηγεί σιγανά και νιώθει τα μάγουλα της να ζεσταίνονται.

"Είναι που τις προάλλες πήγα στο εμπορικό να σου πάρω ένα δώρο κι επί της ευκαιρίας πήρα και κάτι για εμένα." κολλάει τα χείλη του στα δικά της.

Λέει ψέματα και για πρώτη φορά νιώθει άσχημα γι'αυτό.

"Τι δώρο;" αναστενάζει μέσα στο φιλί τους.

"Είμαι σίγουρος ότι θα το λατρέψεις τόσο πολύ  Ελισάβετ' η φωνή του κρύβει κάτι που μόνο εκείνος ξέρει.

Χωρίς να διακόψει το φιλί τους, βγάζει από τη τσέπη του τζιν του ένα πολυτελές κουτάκι.

Χαμογελάει και της το δίνει με προσοχή.

Δεν θέλει να γίνει κανένα ατύχημα. Όχι τώρα, μετά από τόση ώρα δουλειάς.

"Τα αγαπώ Χρήστο, θα τα φοράω συνέχεια!" πέφτει ευτυχισμένη στην αγκαλιά του.

Είναι σκουλαρίκια, μικρά και κρυστάλλινα. Δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό της, θα ήταν αδύνατο να το ανακαλύψει.

"Να τα ευχαριστηθείς μωρό μου. Χρόνια σου πολλά" βγάζει τα παπούτσια του και τη τραβάει ανυπόμονα στη κρεβατοκάμαρα.

Μόλις της είχε αρχίσει η παρακολούθηση της.