Los Soberanos(Οι Κυρίαρχοι)

Εκείνη

Απρίλιος,2020

Ο Χρήστος περιμένει καρτερικά,κρυμμένος πίσω από τη κουφάλα ενός δέντρου.Κάθε μέρα βρίσκεται εκεί και περιμένει εκείνη.Είναι όμως δειλός,ποτέ δεν τολμάει να τη προσεγγίσει,πάντα βρίσκει δικαιολογίες και προφάσεις για να την παρακολουθεί έτσι, από μακριά.Ξέρει τα πάντα για εκείνη,τον τρόπο που προφέρει τις λέξεις,τον τρόπο που το χαμόγελο της πλαταίνει ξαφνικά όταν παρακολουθεί το ηλιοβασίλεμα και την έκσταση στο βλέμμα της όταν η ηρεμία της θάλασσας είναι το μόνο που κυριαρχεί.

Να μπορούσε μόνο να καταλάβει πόσο όμορφη είναι..

Πάντοτε,κάθε απόγευμα στις πέντε ακριβώς, τη βλέπει να κατεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού της με τέτοια χάρη,ώστε οι παλμοί του ανεβαίνουν και ο κόσμος όλος θολώνει.Είναι τόσο όμορφη που θα μπορούσε να τη παρακολουθεί για ώρες,για μέρες ολόκληρες,για την υπόλοιπη ζωή του.

Ω και να ξέρατε πόσο όμορφη είναι,να μπορούσατε έστω να φανταστείτε ένα μικρό,τόσο δα κομμάτι της..

Τα μάτια της είναι ο καθρέφτης της ψυχής της όλης.Τόσο όμορφα,γεμάτα καλοσύνη και αθωότητα, που κάθε φορά τον κάνουν να χάνει τη γη κάτω απ'τα πόδια του.Κι ω,να μπορούσατε μόνο να ακούσετε τη γλύκα της φωνής της,θα την είχατε ήδη ερωτευτεί.Τον τρόπο που κοιτάει τριγύρω της,που μισανοίγει τα χείλη της και το γεμάτα σπιρτάδα βλέμμα της..

Και είναι τόσο έξυπνη που μερικές φορές φοβάται πως θα γυρίσει ξαφνικά το κεφάλι της προς το μέρος του,θα τον καρφώσει με το βλέμμα της και θα αρχίσει να του φωνάζει πόσο αφελής είναι και πως τον έχει καταλάβει.

Και πάντοτε όταν κλείνει τη πόρτα του σπιτιού της,κοιτάει τριγύρω της λες και διαισθάνεται πως κάποιος την παρακολουθεί,την κοιτάζει επίμονα.Κι όταν διανύει τον χωματόδρομο,μερικές φορές σταματάει απότομα,κοιτάει γύρω της και συνεχίζει την βόλτα της.Κι τότε η καρδιά του φεύγει απ'τη θέση της νομίζοντας πως τον έπιασε στα πράσα αλλά μόλις την βλέπει να συνεχίζει το περπάτημα αμέριμνη,συνέρχεται και υπενθυμίζει στον εαυτό του πως είναι κυρίαρχος και δεν φοβάται ένα τόσο άκακο κοριτσάκι.

Και θεέ μου,πάντοτε όταν τη βλέπει αισθάνεται ένα τσίμπημα στο στήθος,λες και για μια στιγμή όλα θα πάνε καλά.

Επανέρχεται όμως στην πραγματικότητα όταν ακούει τα βήματα της να κατεβαίνουν νωχελικά τις σκάλες.Το βλέμμα του τη παρακολουθεί με προσήλωση καθώς αυτή τη φορά κάτι έχει αλλάξει,είναι σχεδόν βέβαιος.Το βλέμμα του την ακολουθεί μέχρι το πρώτο της βήμα στον χωματόδρομο και τότε καταλαβαίνει,θυμάται πως σήμερα είναι τα γενέθλια της.

Τα 20α γενέθλια της.

Κοιτώντας τη να απομακρύνεται,σπεύδει από πίσω της.Παρατηρεί την γεμάτη μικρά λουλούδια φούστα της καθώς και την άσπρη μπλούζα της και ο πόθος μέσα του μεγαλώνει.Τα μαύρα της μαλλιά φτάνουν πλέον μέχρι τους ώμους της και αμέσως πιάνει τον εαυτό του να του λείπουν τα σπαστά μακριά της.

Κι έχει δεθεί τόσο πολύ μαζί της,ώστε της έχει πει τα πάντα για εκείνον και για το παρελθόν του.Έχει γίνει πλέον η καθημερινότητα του,η ζωή του όλη.

Την βλέπει να κάθεται στο παγκάκι που κάθεται συνήθως και γνωρίζει καλά μέσα του πως σήμερα είναι η μέρα.Ή τώρα ή ποτέ.

Και της έχει πει κάθε τι που βαραίνει τη ψυχή του,κάθε πόνο του,χωρίς όμως εκείνη να τον ακούει.Δεν τον πείραζε όμως,αρκούσε που την είχε μπροστά του,που την αγαπούσε έστω και έτσι, από μακριά..