Los Soberanos(Οι Κυρίαρχοι)

Εν αρχή ην ο Πόνος.

"Ρε πούστη μου γιατί πρέπει να είσαι τόσο ηλίθιος;Μας έχεις μπλέξει όλους τώρα,το καταλαβαίνεις αυτό;" το χέρι του Μάρκου χτυπάει με δύναμη,αγανάκτηση το τραπέζι,ενώ σηκώνεται απότομα απ'τη θέση του φωνάζοντας.

Εκείνος έπρεπε να είχε γίνει αρχηγός τους,το ήξερε από την αρχή πως ο Χρήστος ήταν ανίκανος.

Ο Χρήστος δεν απαντάει.Γνωρίζει πως ο Μάρκος έχει δίκιο και αυτό είναι που τον καίει περισσότερο.Όλοι του οι εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο να παρακολουθεί παθητικά να καταστρέφονται τα πάντα,που με τόσο κόπο κατάφερε.

"Γιατί δεν μιλάς ρε;Τόσο ανίκανος είσαι που ούτε να πεις κάτι δεν μπορείς;Τόσο αντράκι είσαι τελικά;" το μίσος στη φωνή του Μάρκου είναι ευδιάκριτο,σχεδόν χειροπιαστό.

Πάντα δεύτερος σε μια ζωή που όλοι έβγαιναν πρώτοι..

"Σκάσε Μάρκο,μην μιλάς" ο Χρήστος καλύπτει το πρόσωπο του με τις παλάμες του,ενώ κρύος ιδρώτας κυλάει κατά μήκος του προσώπου του.

Δεν είναι αδύναμος,οι κυρίαρχοι ποτέ δεν είναι αδύναμοι.

"Εσείς ρε γιατί δεν του λέτε τίποτα μπας και συνέλθει;Θα μας βάλει όλους μέσα,το έχετε συνειδητοποιήσει ή νιώθετε συμπόνια γι'αυτό το αδύναμο ανθρωπάκι;" το βλέμμα του μεταφέρεται στους υπόλοιπους που κοιτάνε το πάτωμα χωρίς να λένε τίποτα.Αμέσως μορφάζει με την εικόνα τους και παίρνει μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσει.

"Μάρκο καλύτερα να φύγεις,δεν σε παίρνει άλλο,θα τα πούμε αύριο που θα έχεις ηρεμήσει" η φωνή της Ελένης ακούγεται αδύναμη,ενώ η ίδια φαίνεται βουρκωμένη και καταβεβλημένη.Ποτέ του δεν την έχει ξαναδεί έτσι,πάντα ήταν δυναμική και άθικτη,σχεδόν αναίσθητη.

Ω θεέ μου,ίσως αυτή ήταν η μοναδική στιγμή στη ζωή του που κατάλαβε πως τίποτα δεν θα πάει καλά,τίποτα.

Το βλέμμα του κολλάει πάνω της για πολλά δευτερόλεπτα,προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του πως αυτό που άκουσε δεν ήταν η πραγματικότητα,παρά μόνο τα ύπουλα παιχνίδια που το μυαλό του σκαρφίζεται.Ύστερα,γυρνάει το κεφάλι του προς τον Χρήστο,ο οποίος φαίνεται για πρώτη φορά ευάλωτος,αδύναμος,ανίκανος.