VAMPİRCİLİK

2.3

Bilgi: İnsanlar öldüklerinde ilk 10 dakika her şeyi duyarlar ama cevap veremezler.

Duman yerde can çekişirken o üstüne atlayan şeyin vampir olduğunu kanaat getirdim. Ama bi gariplik daha vardı. Duman... Duman da vampir olmuştu. Kahretsin ki ben ona güvendiğim için evlerine gelebilmiştim. Ona gerçekten güvenmiştim.

Ayırmak için yanlarına gitmeyi düşündüm. Ama bundan acilen vazgeçtim. Çünkü bu gün okulda yaşadığım şeyden sonra uzak durmalıydım demi?

"Duman..."  sadece yerde kanlar içinde yatıyordu. Oysa o da vampirdi ama bir şey yapamıyordu. Onun adına çok üzülmüştüm. O -her kimse bilmediğim vampir- onu bi gün bulucaktım.

O Duman'ı öldüren bi vampirdi...

Olanlar kaç dakika da olduğunu bilmiyordum. Çok korkunçlardı.
Derhal Duman'ın yanına gittim. O gerçekten ölmüştü.

Yanına gittim yanağına öpücük kondurduktan sonra kulağına fısıldadım.

"Seni kim öldürdüyse... Onunla bir daha konuşmayacağım. Şimdi... İyi uykular... Duman..." dedim. Gözümdeki yaşlardan biri yanağına düştü.

Hemen yerden kalktım. Ona son bi bakış atıp arkamı döndüm. Yaşlı teyze uyanmış olabilirdi çünkü. Yukarı doğru çıktım. Evet gerçekten uyanmıştı.

"Işıl... Yavrum senin ne işin var burda?" hıh ne diyecektim şimdi?

"Şey... Duman'a yardım etmiştim de şimdi o mutfakta..." diyip gözyaşlarımı tutamadım. Yaşlı teyze hala anlayamamıştı ne olduğunu.

"Gel... Gel bi su içelim.. Mutfakta kötü bir şey mi oldu? Kızım ağlama... Yoksa!!" diyip aşağıya koştuk.

Mutfağa girdiğimizde hiçbir şey yoktu. Ne Duman ne de o vampir.

"Kızım ne oluyor? İyi misin şizofren falan değilsin demi?"

"B-ben ne diyeceğimi bilmiyorum. Daha yeni yerdeydi."

"Kızım Allah aşkına.... Hadi sen git evine anan baban merak etmiştir." bana diyecek en son şeydi bu.

"T-tamam" diyip arkamı döndüm. Evden çıkıp nereye gittiğimi bilmeden gidiyordum. O ölmüştü ben bunu görmüştüm. Ben şizofren falan da değildim. Evet o gerçekten ölmüştü.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Sonunda geldin..." diye beni karşılayan abime baktım. Ona 'sanane ki istediğimi yaparım' bakışı atıp kafamı salladım.
Odama doğru yol alırken abim arkamdan geliyordu. Ama merak etmeyin sinirli değildi. Sanki biraz endişeli gibiydi.

Odama geçtiğimde yatağıma oturdum. Elime telefonu alıp abimle ilgilenmediğimi anlamasını sağladım. Çünkü o eski Eren değildi.

"Annemgil iki gün sonra geliyormuş."

"Ok."

"Bana taşınmak isteyip istemediğimi sordu. Bunu galiba sen demişsin doğru mu?" bu ne lan sanki beni sorguya çekiyor.

"Hıhı." diyip telefonla uğraşmaya devam ettim.

"Ne dedim merak etmiyor musun?"

"I..ı" diyip onu geçiştirdim. Abim sinirle yanıma gelip telefonu yere fırlattı! Şok oldum. Böyle bi hareket hiç beklemiyordum.