GÜN BATIMI

Bin kez kırılsam da

Aslında haklıydım ama bu yetmedi.

Karşınızda sizi doğru dürüst,

' belki de haklıdır ' diye düşünerek bir süre bile olsa dinlemeyi başarabilecek biri olmayınca, 

haklı olmanız da hiçbir işe yaramıyor.

Bu yüzden sustum,

Haksız olduğum için değil, konuşsam da lafım bittiğinde haksız çıkarılacağım için.

Korkak yada eziklik hatta kendine güvensizlik hiç değil.

Sevdiğimdi karşımdaki.

Arkadaş olabilir, dost da, sevgili de ; aynı duygudan beslenen bir hatır vardı ortada.

Onca yılın verdiği, acısıyla tatlısıyla yaşanmışlıkların hatırı. 

Sırf bu hatırın varlığından sustum.

Sustukları konuştuklarından fazlaysa insanın, konuşmayı bilmiyor olduğundan değil,

kırmamak ve daha da çok kırılmamak için.

İçinde bulunduğum, uğradığım haksızlık gün yüzü gibi açıkken, baktım yüzüne.

O, hala can havliyle haklılığını haykırmaya calışıyorken o an,

ben geçmişimize baktım.

Şahane günlerimize.

Dertlendiğimiz, üzüldüğümüz, sevindiğimiz günlerimize. 

Bir insanı, bir insanın gözünde kurtarabilecek ne varsa onları aradım geçmişten, 

sarılacak bir şeyler bulmaya çalışır gibi.

Hiçbir şey sevdiğin bir insanın kalbini kırmaya değmez düşüncesine inandırmaya çabaladım kendimi.

Ağzımı açsam, ağzımdan çıkacak sözlerin esiri olmaktan,

 paramparça edip bırakmaktan korktum her zaman.