Be Mine (Completed)

Veintinueve

Thank You
Dedicated to josefacolot

After ng gabing 'yon ay hindi na sila nag-usap ng binata. It's been three days simula ng mangyari 'yon. She was left dumbfounded. Tulala siya at hindi makapag-isip ng maayos. She's crying for three days too. Everytime pumapasok ang imahe ng binata sa isipan niya ay naiiyak agad siya.

She could feel his pain habang sinasabi nito ang mga katagang iyon. Yeah, he's letting her go at mukhang tinotoo din nito ang sinabi dahil hindi na ito nagparamdam sa kanya. No signs of him at all. Walang text or call. Sumuko na talaga siguro.

Ambigat ng pakiramdam niya. Ilang araw siyang walang kain kakaisip sa binata. Nagkukulong din siya sa kuwarto niya. Just like yesterday tulala na naman siya. Malalim ang iniisip habang nakatingala sa kisame. Na para bang andun ang sagot sa lahat ng katanungan niya.

Wala siyang gana sa lahat ng bagay. Hindi niya rin ini-entertain lahat ng incoming calls niya. Kung ang binata ang tatawag she would love to answer it right away. Kaso 'yung inaasahan niyang ay hindi naman na tumatawag.

She blows a loud breath. Was he serious about it? Tanong niya sa sarili.

Meron bang hindi seryoso na umiiyak? Come to think of it! Sagot ng isang bahagi ng utak niya.

Hindi niya maintindihan kung bakit wala siyang nagawa, kung bakit hindi niya napigilan ito na huwag ng umalis. Na 'wag ng lumayo sa buhay niya. Dahil mahal niya rin ito. Finally, inamin niya rin sa sarili niya na mahal niya ito. Kaso ito naman ang sumuko.

Eh 'di susuko ka na rin?

Hell no!

So whata are you waitig for? Tutunganga ka na lang? Ganoon na lang?

Napabalikwas siya ng bangon. Tama, kung ayaw nitong magparamdam then she'll make a way para mag-usap sila nito.

Mabilis siya nag-ayos. Pupuntahan niya ito sa hotel. Napangiti siya, she ca't wait to see him. Namimiss na niya ito.

She look at herself. Nanlalalim ang nga mata niya at anlalaki ng eyebags niya. Gawa ng walang maayos na tulog.

She put a concealer on it para matakpan iyon. Naglagay din siya ng lipstick dahil namumutla siya. Nagsuot lang siya ng simpleng damit. She settled with pair of blouse and jeans na tinernuhan ng sneakers.

Medyo mabigat ang pakiramdam niya. Hindi niya maipaliwanag kung bakit. As she drove to Thompson's Hotel ay kinakabahan siya. Iniisip niya ang mga sasabihin dito pero walang rumihestro sa isipan niya.

Bahala na.

Abot-abot ang kaba na ipinark niya ang kotse.

This is it.

Hindi na siya dumaan sa reception. Dumiretso na siya agad sa taas kung saan ang opisina nito. Nang makarating sa labas ng opisina nito she approached his secretary.

"Hello, andiyan ba si Mr. Thompson?" Nginitian niya ito.

"Ay kayo po pala ma'am Harith, naku sorry wala po siya diyan ngayon. Actually three days na po siyang hindi pumapasok. He cancelled all his appointments for this month po." Paliwanag nito.

Month?

Gustong manlaki ng mata niya sa narinig. Saan naman ito pumunta?

"Ahm, do you have any idea kung saan siya pumunta?" She's hoping na may makuha siyang sagot dito. Pero umiling ito.

"Sorry ma'am pero wala po siyang sinabi. Hindi rin po siya makontak." Imporma nito. Bumagsak ang balikat niya sa narinig.

"Sige thank you. Pero baka sakaling mapadaan siya tell him I'm looking for him please?" Aniya.