Derler ki;
Müziğin her kelimesi bir duyguyu taşır.
Eğer yağmurun altında bir müzik söylersen, o müziğin içindeki duygular gerçek olur.
Tam burada, yağmurun altında, müptelası olduğum Ela gözlerine bakarak kendi müziğimin birkaç cümlesini söyleyecekt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.08.2020
"Uyuyan güzel. Hadi uyan abiciğim. Babaannem senin küçükken çok sevdiğin kahvaltıyı hazırlatmış." Bir ses duyunca gözlerimi yavaş yavaş açtım. Güneş gözlerimi kamaştırınca, gözlerimi kıstım ve yatakta doğruldum.
"12:30" Cevabı duyunca gözlerim sonuna kadar açıldı, öğlen olmuştu neredeyse.
"Uyanamadın bir, dün gece kaçta uyudun?" Elime baktım. Hafif kesikler vardı. Bunlar dün gece onun odasında olmuştu.
Odama dinlenmek için çıkmıştım, odaları karıştırarak onun odasına girdim. Kapının üstündeki kitaplıkta bana ait eşyalar bulunca, biraz kurcalamıştım. Bana ait bir defter ve sekizinci yaş günümde hediye ettiği kitabı bulmuş ve odama getirmiştim.
(Dün gece)
Boyumun yettiği kadar uzandım kapının üzerinde olan kitaplığa. Bir şey bulamayınca elimdeki küçükken yazdığım günlüğü bulduğuma şükür ederek, elimi indirdim. O sırada elimin değdiği bir kitap yere düştü. Yere eğilip kitabı aldım.
Kırmızı Kar Yağınca.
Bu kitabı hatırlıyordum. Sekizinci yaş günümde hediye etmişti bana.Arkamda olan deri kahverengi koltuğa oturdum. Günlüğü yanıma koyarak kitabı açtım. Her beş sayfadan birinde küçük kağıtlara yazılmış notlar vardı. İlk notu alarak okumaya başladım.
"Seni sadece sekiz yaşına kadar sevdim Aycan..."
Aycan derdi bana, ay kadar parlak ve güzel olduğum için. Notu günlüğümün üzerine koyarak diğer notları okumaya başladım.
