that evening (jungri ff)

136

Malalaki ang hakbang ko mula sa pagbaba ko ng sasakyan, hanggang sa makarating ako sa tabi ng dagat.

I already saw him there, nakaupo siya sa buhanginan at nakatingin sa dagat.

I was fucking late! May emergency kasi na nangyari sa kumpanya kung kaya't 6 PM na ako nakarating dito.

I cleared my throat when I reached him. Nakangiti s'yang lumingon sa akin.

Ngayong mas nakita ko s'ya ng malapitan, mas gusto kong magtanong sa kanya tungkol sa nalaman ko kay Marcus. Pero mas nangingibabaw 'yung katotohanan na mami-miss ko s'ya.

"Okay ka lang?" he suddenly asked. Tumango ako at naupo sa tabi n'ya. "I am sorry, na late ako" saad ko.

"Okay lang 'yun" sinagi pa n'ya ang balikat ko kaya sinamaan ko s'ya ng tingin at natawa lang s'ya ng malakas.

"Pikon!" komento n'ya sa akin. Inismiran ko lang naman s'ya. "Aalis na ako, ang taray mo pa din! Smile naman!" lalo akong nawala sa mood dahil sa sinabi n'ya.

"May mga bagay ka ba na hindi sinasabi sa akin?" halatang nagulat s'ya sa tanong ko pero agad naman s'yang nakabawi.

"Like what?" umiwas ako ng tingin sa kanya at nilaro na lang ang buhangin.

"About your decisions two years ago," I wanted to hear his explanation.

Baka kung sakali na madinig ko, magkaroon ako ng rason para hindi s'ya paalisin.

"I made that because I wanted to be happy, as well as you" he answered.

"What did you really do, Dave?" he swallowed hard.

"I am afraid that you can't speak for yourself. I am afraid that Marcus give you the same ending and the same pain he caused you. I am afraid that you will not see your worth and purpose" he started.

Akala ko hindi n'ya sasagutin. Pero hindi ko pa din makuha.

"What do you mean?"

"Marcus should be the one who will marry you, but I stopped that engagement" 'yun nga ang sabi sa akin ni Marcus eh.

"Why?"

"Because I want you to live your life with genuine happiness, you deserve" he looked at me and smiled.

"I offered something para hindi matuloy 'yung engagement n'yo. Magta-trabaho ako sa California, dahil 'yun ang kondisyon nina mommy bastaㅡ" he stopped, and held my hand.

"Pag uwi ko, ikakasal ako sa'yo" halos mapanganga ako. So, lahat nangyariㅡ plano n'ya lahat 'yun.

"Why did you do that?" I squeezed his hand on mine

"Noong una sabi ko nga, baliw na ata talaga ako. Butㅡ I did that for you. I may have a lot of reasons but It was for the both of us to grow" he smiled at me again.

"And because I love you, more than else" my heart thumpped so fast.

Parang tumigil ang oras. S'ya lang ang nakikita ko. Gusto ko s'yang yakapin at sabihan na huwag na lang s'yang umalis.

I realized for the whole two years, while he is gone, while he is 8613 miles away from me... all he did was to sacrifice and love me.