Arama bildirimine sinsi sinsi baktıktan sonra açma imlecine bastarak aramayı kabul ettim. Benim ses çıkarmama zaman bile kalmadan, Giray, "Miray," diye atılarak konuşmaya daldı. Nefeslen çocuğum, sakin.
"Giray," dedim rahatça. Adam da çok saftı hani. İki mırın kırın etsem kapıma dayanırdı kesin.
"He," diye yayık bir cevap verdim.
"İyi misin," diye sorduğunda kafamı aşağı yukarı salladım ama o görmediği için, "hı hı," diye mırıldanmıştım.
"Ne oldu anlat bakayım bana." İlgili sesine karlı dudağımı dişledim. Umarım bana trip atmaya falan kalkmazdı. Zira ağzına çarpardım tokadı.
"Sen beni ciddiye mi aldın lan," diye bağırdım. Sonra da kahkaha attım. Tabi benim kahkaham domuz sesi gibi olunca yüzümü buruşturup durdum. Çocuk şimdiden soğumasındı benden. "Ay ben ortaya blöf attım, hemen yedin."
"Ne yani, yok mu bir şeyin?"
"Olmasını mı isterdin?"
"Hayır, tabii ki istemem ama telaş ettim senin için..."
"Yok bir şeyim, yok." Klavyede olsak muhtemelen ":d" diye de eklerdim. "Ben sadece beni arayacak mısın diye denedim."
"Salak," diye söylendi. "Beni ara desen arardım zaten, ne bu tantana?"
"Sence ben öyle bir ley yapar mıyım?," bir de gözlerimi devirdim ama Allahtan görmüyordu bunu...
