Worlds Above You [Book 1 of Parallel Worlds Duology]

Kabanata 5

Kabanata 5

"Sigurado ka bang ayos ka lang?" hindi mapakaling tanong niya.

Inalalayan niya ko sa magkabilang balikat ko habang naglalakad kami pabalik sa bahay niya. Bigla akong natapilok sa batong nasa harap namin na hindi ko nakita kaya napahapit siya sa bewang ko. Agad naman akong napatingin sa kanya bago niya ako inalalayang makatayo ng maayos.

"Tumayo ka nga ng maayos." anito at agad kinuha ang braso niya sa bewang ko sabay lakad paalis kaya napanguso ako.

"Napakasungit pssh." bulong ko sa sarili.

Nagtataka siyang tumingin sa akin tila narinig niya ang binulong ko sa sarili kaya napatikhim ako sabay tagilid at pumikit. Ano ba naman iyan Xia, ayusin mo nga yung pananalita mo.

"Hindi ka ba susunod sa akin?" seryosong tanong nito kaya agad naman akong naglakad papalapit sa kanya hanggang sa makapasok kami sa bahay.

Akala ko susungitan naman ako nito. Safe ka ngayon Xia, pasalamat ka mabait na medyo masungit ang lalakeng 'to.

"Uhhm... salamat pala kanina." mahinang sambit ko nang nilock niya na ang main door niyak.

He immediately turned to look at me, he did not speak but he looked at me sharply.

"Salamat Zafi--Zyair. Iyon ang pangalan mo diba?" I said trying to smile.

Zyair nodded as he looked away, taking his hoodie revealing his upper body kaya agad nanlaki ang mga mata ko kaya tumalikod ako para iwasang tignan ito. He ignored me and immediately walked upstairs way back to his room.

Napaupo ako sa sofa at luminga linga ng tingin. Wala ba siyang kasama dito? May pamilya ba siya? Hindi maiwasang tanong ko sa sarili. Ni family picture wala akong nakita, puro litrato niya lamang ito kasama ang mga kaibigan niya. When I saw the photo with his friends it was as if I saw a familiar face so I slowly reached for it.

"Sinabi ko bang tignan mo iyan?" I heard him upstairs, glaring at me.

I immediately sat up and gave him an apologetic smile as he walked towards me but this time his wearing plain black tshirt and shorts. He sat on the sofa in front of me and gave me a serious look kaya agad akong napalunok at iniwasan ang tingin niya.

"Where do you live?" he started with a question.

"Uhm.. somewhere far away from here."

The side of his lips rose up as he sarcastically laugh. Totoo naman iyon diba? I don't exist in his world and I will never be part of his world.

"Pinagloloko mo ba ko?" he asked seriously.

"Huh? Hindi ah. Iyan ang totoo." I chinned up as I answer his question.

"Okay then... iyan sabi mo eh." he said raising his arms like he lost the battle.

Sumandal siya sa sofa at tumingala sa ceiling tsaka bumuga ng hangin bago niya ulit ako tinignan. May kung ano sa sarili ko na napaatras ako sa sofa at sumandal din tsaka ako nakikipagtitigan sa kanya.

I looked at him curiously, waiting for him to talk.

"Since you're already here and you owe me a lot.... I want you to be my maid, personal assistant, bodyguard and driver at kahit ano pa diyan basta mapaghalagah--"

"Wait, wait, wait!" I cut him off.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Seryoso ba siya? Abuso 'to ah! Wala ba siyang ibang kasama dito? Makapagdemand akala mo naman okay sa akin na ganoonin ako.