Worlds Above You [Book 1 of Parallel Worlds Duology]

Kabanata 10

Kabanata 10

Bigla akong napaatras nang maring ko ang huling sinabi niya. He knows my name.... How? I didn't even mention to him my name yet. Pinatuloy niya ko sa bahay niya but I never had a chance to tell him my real name. He continued to walk towards me which made me walk backwards until I reached the wall.

I gasp when he pinned me on the wall. Napaiwas ako ng tingin nang dahil sa tingin niya.

"Bakit parang takot ka, Xia?" he asked in a cold voice.

I cleared my throat and tried to act normal.

"You know me?" I asked but I can feel my voice shaking.

He smirked and shoved his hands inside his pocket sabay angat ng control card at itinuro ang pangalan ko gamit ang nguso niya.

"It states here."

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang pangalan kong nakaukit sa control card. Pa-paano nalagay diyan ang pangalan ko? It's weird.

But I have to get this from Zyair's hands. I need to go back to my world now before things might get worst.

"Yeah right! Syempre gamit ko 'yan kaya may pangalan ko so dapat ibalik mo na sa akin iyan!" I said while walking towards him para kunin ang control card pero agad naman itong umilag.

Napakunot naman ang noo ko sa inasal niya pero mas lalo naging seryoso ang kanyang mukha.

"Who are you really?" he asked.

I gulped, trying not to make it obvious. Mahina ko siyang hinampas sa kanyang braso sabay tawa.

"Ano ka ba! Nakalimutan mo na kaagad pangalan ko? It's Xia, duh!" pagbibirong sabi ko at aalis na sana para makatakas sa mga katanungan niya pero hindi ako nakawala kasi agad niya akong hinila sa braso para pigilan.

"Saan ka pupunta?" nagtatakang tanong nito.

"Aalis." tipid kong sagot.

"Hindi mo kukunin sa akin 'to?" tanong ni Zyair sabay angat ng control card.

Hindi ko rin talaga maiintindihan ang lalakeng 'to. Ibibigay niya ba o hindi?

"Ibabalik mo ba iyan sa akin o hindi?" inis kong tanong sa kanya.

He released a small laugh while nodding. Mas lalo akong naguluhan sa kanya. He's really a weird guy, I swear. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak ng lalakeng ito.

Tinignan ko lamang siya habang hinihintay siyang sumagot.

"Bakit ba parang hindi mo kayang iwan ang bagay na 'to?"

"Does it matter to you? Bakit ang dami mong tanong? Sabihin mo na lang kung hindi mo ibibigay sa akin, hindi yung pinaghihintay mo ako dito na parang tanga." hindi ko na napigilan ang sarili ko sa inis kaya hindi na ako nagpapigil sa kanya at dumiretsong lumabas sa kwarto niya.

I was about to go back to the room when I saw Alexis and his grandfather going up stairs kaya dali dali akong naglakad.

"Xia." Alexis called while running.

Agad naman akong humarap sa kanya at ngumiti nang huminto siya sa harap ko. I saw his grandfather smiling at me as well while he walked towards us.

"Okay ka na ba, hija?"

I nodded, "Yes po."

"Mabuti naman... magpapahinga muna ako sa kwarto, apo. Parang napagod ako sa laro natin." saad ng lolo ni Alexis sabay tawa kaya napatawa na lang kami sa kanya.

"Haha! Sure po, lolo. Magpahinga muna kayo. May pupuntahan lang kami ni Xia." sagot ni Alexis kaya agad naman kumaway ang lolo nito bago nagtungo sa silid nito.