The same (jelsa)

Proloog

Pov. Elsa
Anna en ik gaan naar Brooklyn verhuizen. Naar onze oom en tante. Onze ouders zijn overleden op weg met een cruiseschip naar Hawaï om het leger te checken omdat mijn vader legerofficier was. Mijn moeder was burgemeester van icel, gelukkig is de taak van burgemeester niet van ouder op kind dus heb ik daar nu geen last van. Wel heb ik last van mijn ijs krachten. Laatst had ik mijn kamer volledig bevroren omdat ik een nachtmerrie had. Niemand kon erin... of eruit. Gelukkig kwam ik ook nooit uit de kamer maar het was midden in de zomer dus Anna die voor de zoveelste keer aan klopte of ik een sneeuwpop wou maken vroeg of ik het raam niet te lang had openlaten staan want in icel is het in de zomer alsnog -20 graden. Ik zat toen te huilen omdat zij altijd alles zo goed met me voor heeft en ik niet eens uit de kamer ben gekomen. Vandaag word de eerste keer dat ik uit de kamer kom sinds zo'n 8 jaar. Ik pakte de handschoenen die ik had gekregen van mijn vader en moeder, bij die gedachte moest ik huilen. Ik vermande me weer na een tijdje en checkte nog een keer of ik alles had. Jurken, check. Handschoenen, check. Foto van mam en pap, check. Zo ging ik het rijtje af en toen ik zeker wist dat ik alles had stapte ik met mijn tas de kamer uit. Anna vloog me om de hals die blijkbaar de hele tijd voor de deur heeft staan wachten. Ik keek met mijn ogen wagenwijd open van verbazing haar aan, maar na een paar seconde ontspande ik al weer. Ik zorgde dat ze mijn blote huid niet kon aanraken dan kwam alles wel goed. Toen ze me los liet ging ik voorzichtig tegen haar praten "Hey." Zei ik "Hey" Zei zij al net zo voorzichtig als ik, maar dat was het gesprekje wel. Voor de rest wachtte we in stilte af totdat mijn oom en tante kwamen. Anna verdeed haar tijd door rondjes rond om me heen te rennen roepend dat ze er zoveel zin in had en dat de stad zo anders zal zijn. Ik zelf deed het tegenovergestelde. Ik zat op mijn tas vol met vragen en zorgen. Hoe houd ik mijn krachten geheim? Moet ik mijn krachten eigenlijk wel geheim houden? Ja dat sowieso, dat moet ik doen, niet laten zien niet voelen. Wat als ze het wel zien? Wat als ik gepest word? Na een tijdje over dat soort vragen te hebben gepiekerd hoorde ik een auto de oprij laan op komen van het stadhuis. Ik keek op en zag een man en vrouw achter het stuur zitten. Ze kwamen onze richting oplopen. "Hallo wij zijn Ludi en Marco" Zei de vrouw met een glimlach op haar gezicht. Wij zijn jullie oom en tante. Anna die begroette hun allebei vrolijk terwijl ik bleef staan waar ik stond. Mijn tante en oom kwamen mijn richting op "Jij bent dan vast Elsa." "Ja." Reageerde ik kortaf. Ze keken nu de andere kant op en gebaarde ons dat we moesten instappen. Ik keek voor de laatste keer naar het stadhuis. Dit was de laatste keer dat ik het terugzag. Mijn oom en tante stelde allemaal vragen waar ik niet naar luisterde omdat ik met mijn zorgen pieker. en Anna vrolijk op antwoord geeft. Zo ging de 6 uur lange reis door naar Brooklyn. Na 6 uur kwam dan ook het huis in zicht. Ik stapte toen we bij het huis waren als eerste uit. Onze tante ging voor het grootste huis die ik ooit had gezien het was zelfs groter dan het hele stadhuis. "Welkom in jullie nieuwe huis." Toen ik het huis binnen stapte wist ik dat dit een nieuwe start werd. Een nieuwe ervaring. Misschien nieuwe vrienden? Maar boven alles. Een nieuw leven.