Küçük adam kimseye yakalanmadan kötünün inine doğru ilerledi. Ona yeryüzündeki hiçbir şey engel olamadı. Ve o masumiyet kendini kötünün kollarına bıraktı.
Küçük elleri arasındaki kutuyu açıp taşı ona uzattı.
Zaman akmayı bıraktı.
Küçük adam masumca...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*3. Bölüm: Yeniden Doğuş
•
"Cesaret neyden korkmamanız gerektiğini bilmektir."
Plato
●
Gözkapaklarımı yavaşça araladım. Ama aralar aralamaz gözümü acıtan beyaz ışıktan dolayı tekrar kapattım. Biraz bekledim ve tekrar açtım bu sefer ilk seferki gibi olmamıştı.
Hafifçe doğrulup etrafıma baktım. Hastane odası gibi bir yerdeydim. Ama çok, çok fazla hasta yatağı olan bir odaydı. Ve hepsinin de üstü doluydu. Burası da neresiydi? Bu insanlar kimdi? Ben neyin içine düşmüştüm? Hiçbir şey bilmemenin verdiği korkuyla sağa sola bakındım.
Kafam bomboştu. Sanki şu an doğmuştum. Sadece yaşamayı biliyordum. Neden böyleydi?
"Merhaba."
Sesin geldiği yöne döndüm. Yanımdaki yatakta yatan çocuk seslenmişti. Çocuk dediğime bakmayın benimle aynı yaşta ya da benden bir iki yaş büyüktü.
Açık kahverengi gözleri, koyu kahve saçları, kiraz gibi dudakları vardı. İtiraf etmeliyim yakışıklı çocuktu. Hemde çok yakışıklı.
"Merhaba?" dedim. Onu tanımıyordum. Ama burda aynı ortamdaydık ve bu bilinmezlikte biriyle konuşmak iyi olurdu.
"Ben, Arem." dedi gülümseyerek. Çok güzel bir gülümsemesi vardı. İnsanı mest edecek kadar güzel.
"Ben..." Hayallah! Adım neydi ki? Hafızamı zorladım ama adım hiçbir şekilde aklıma gelmiyordu. Neden adımı bilmiyordum?
Ben saf saf yüzüne bakarken bileğinde sallanan kartı işaret etti. Aynısından benim bileğimde de vardı. Kendime doğru çevirip üzerinde yazanı okudum. 'İzgi.' adım İzgi'ydi.
Ona baktım. Önce gülümsedim ve ardından "İzgi.." dedim. "Adım İzgi."
Karşılıklı gülümsedik.
"Tanıştığımıza memnun oldum İzgi."
"Bende Arem."
Yine o güzel gülümsemesinde kayboldum. Tanrı aşkına! Niye bu kadar güzel gülümsüyordu?
