Yalnızlar~şehri

#3.

Merhaba^_^

Nasılsınız ballarım...

Medya ya bayılın... Bu bölümdeki yerlerden biri...)))

Okunmalık bölüm yazdım...
Ve bir duyurum var.

Yeni bir kitaba başlıyorum. İki gün içinde yayımlıyacağım. Tamamen eğlence amaçlı bir kitap. Birlikte güleceğimiz ve eğleneceğimiz kitap. Sizden o kitabıma destek olmanızı istiyorum. Yayımladığımda seviceğinize eminim.

İyi okumalar♥♥♥

Her zaman aklımda binlerce fikir soru dönerdi. O kadar karışık fikirliydim ki...Bir düşünceden diğer düşünceye atlardım.
Ama şimdi aklımda sadece bir şey vardı. Tek soru... Neden?

Neden? Bu olanlar buraya gelemem neden? Neden buraya gelmemeliydim. Karşımdaki şu gizemli adam neden karşıma çıktı? Neden buraya gelmemin yanlış olduğunu söyledi? Sadece durmuş gözlerine bakıp düşünüyordum.
Soğuk rüzgar saçlarımı uçuşturuyordu.

Gözlerime bakıp durdu. Şu an belki de beynimdeki düşünceleri anlamaya çalışıyordu. Bakışlarını çekip gök yüzüne baktı. Derin iç çekip sessizce söyledi.

"hadi kendine saklanıcak yer bul.."

"Neden?"

Sordum sakince... Neyi sorduğumu biliyordu. Bir iki adım yaklaşıp bana baktı.

"Sana saklan diyorum. Yakalana bilirsin."

Hala cevap vermemişti...Bu kadar mı zordu? Ve ayrıca benimle alay mı ediyordu? Peşimde tanımadığım kötü adamlar vardı ve bunu o başıma sarmıştı. Şimdi de saklan diyordu. Hayret yaa.

"yaaa nereye gidicem? Buraları tanımıyorum. Otel falan da yok."

"tanımıyorsan neden geliyorsun buraya?"

Sert bir şekilde konuşup baktı.

Yine anlamıyordum. Neden? Burası neresi? Neden farklı bir yer. Ben neden burdayım?

Son kez derin nefes alıp sordum. Cevabımı almalıydım.

"burası neresi?"

Bir adım da atıp tam karşımda durdu. Minik ve bir o kadarda korkutucu gözleriyle bana bakıp sırıttı...Bu gülümseme...Eğlendiği için değildi. Bu sırıtışı hatırlıyordum. Hemde çok iyi.

Cevabını bekliyordum. Ama bana bakan bu gözleri...Bir şeyi anlatmak için haykırıyordu. Acı dolu gözlerdi bu. Benimki gibi...
Sırıtmayı bırakıp öylece baktı. Sakince bir şey söylemeden. Gözlerimi okumak istiyordu sanki. Sonunda dudaklarını aralayıp konuştu.

"Burası Yalnızlar şehri..."

Öyle söylemişti ki bu ismi... Sanki acı çekiyordu. Sesi yorgun gibi çıkmıştı. Nefret dolu. Kin dolu...

Yalnızlar şehri... Duymamıştım... Böyle bir şehrin olduğunu bilmiyordum. Bu yüzden mi her kes yalnız..Renksiz... Mutsuz...

"adı bu mu?"

Etraftan sesler duyulmaya başladı. Hemen etrafı inceleyip bana döndü.

"zaman yok. Her an burda ola bilirler. Gel benimle."

Kolumdan tutup götürmeye başladı. Şaşkınca bakıp konuştum.

"yaa nereye.. soruma cevap vermedin."