'Ben Asel Sayar 25 yaşındayım ve Doktorum. İstanbulda yaşıyorum aslen izmirliyim. Annem ve babamı 5 yaşlarındayken kaybettim. Bu yüzden istanbulda tek yaşıyorum. Şirin teraslı çiçeklerle dolu güzel huzurlu bir evim var. İlerledikçe beni daha iyi tanıyacaksınız o yüzden rutin hayatıma başlayalım.
Arabamdan inip aldığım avokadolu tostlarla hızla hastaneye girip herkese kısa bir günaydınla yukarı sevgilimin odasına çıktım. Çok acıkmıştı ve bir şeyler yemince inanılmaz çekilmez bir insan oluyordu.
Kapıyı açtım ve ani girişimle şaşkın suratını beni görünce değiştirip gülümsedi "günaydın sevgilim" ayağa kalkıp yanıma gelip dudaklarıma kısa ve etkili bir öpücük bırakıp "günaydın çiçeğim" Dedi. Gülümsedim bende dudağına buse kondurdum
Tostları masaya çıkardım. Alide şekersiz kahvelerimizi yapıp yanıma geldi. Sessiz bir şekilde kahvaltımızı yaptıktan sonra bugün kontrollerim olduğu için karşı koridordaki odama geçtim.
Rutin işlerden sonra hastanemizin müdürü yanına çağırınca çıkıp kapıyı tıkladım "beni çağırmışsınız ekrem bey"
"Gel aselcim evet kahve içermisin"
"Teşekkürler birazdan hastam gelecek"
Gülümseyip "pekala saat 5 gibi tüm imkanların sahip olduğu bir eve ameliyata gitmeni rica edecektim"
Şaşkınca baktım "nasıl ev hastane gibi steril bir ortam mı?"
"Herhalde, özel biridir hastanemizin saygıdeğer kurucumuzun bir tanıdığıymış"
"E peki o halde giderim ekrem bey"
"Ah biliyordum yok demeyeceğini aselciğim teşekkürler saat 5ten sonraki randevularını iptal ettiriyorum o zaman"
Başımı sallayıp çıktım. İlginçti ama her neyse istenilen buymuş. Ortamda sağlanmış herhalde hastane fobisi olan bir hastaydı.
Hastamın gelmesine birkaç dakika daha olduğu için alinin odasına ilerledim. Kapıyı tıkladım içeride hasta olmadığını görünce gülümseyip kapattım kapıyı
"Aselim hoşgeldin güzelim"
Gülümsemeye devam edip yanına ilerledim.. ayağa kalktı sarılıp "bu akşam sana mı gelsem" güldüm sarılışına ensesine ellerimi koyarak karşılık vererek "belki bu akşam olmaz ama yarın akşam olabilir" kaşlarını kaldırdı 'neden' gibisinden
"Çünkü bugün ameliyatım var" dudaklarını büzüp başını salladı. Güldüm ve dudaklarına uzun bir öpücük bıraktım. Aliyle hastaneden tanışıyoruz ve 1 yılımız olucaktı onu çok seviyordum ve o da beni seviyordu ilk açılan o olmuştu. Ailesiyle bile tanışmıştım çok sıcak kanlı insanlardı ve anne baba gibi hissettirmişlerdi. Ali beyin cerrahi uzmanıydı bense kalp doktoruydum. İkimizinde alanı zor olsada işimize çok bağlı başarılı doktorlardık.
İşlerimi hallettikten sonra odama geçip hemşireleri bekledim. Beklerkende masamdaki eşyalarımı düzelttim aliyle fotoğrafım vardı. Annemle babamla 5 yaşındayken çekindiğim fotoğrafım vardı. Birde birkaç dosya ve kalemler.. Camımın önünde güzel kaktüslerim vardı mesaim olmasa bile buradaki görevli arkadaşıma söyler sularını verirdi. Kapımın yanında 1 hafta önce kadar ameliyat ettiğim 6 yaşındaki elifin ailesinin gönderdiği çiçekde önem verdiğim bitkilerimin arasına girmişti. Eve götürmememin nedeni elifin birkaç gün sonra kontrolü vardı. Ve bu çiçeği kendisi seçtiği için görüp mutlu olacağını biliyordum bu yüzden eve götürmüyordum.
Kapımın tıklanıp açılmasıyla gelen hemşirelerle ayağa kalktım ve gülümseyerek yüzlerine baktım. "Asel hocam biz hazırız"
"Tamam arkadaşlar çıkalım"
