10

8 2 0
                                    


Nagising ako sa sobrang sakit ng ulo ko. Damn, what did I do? Parang tinutusok ng maliliit na karayom ang ulo ko ngayon. Kinuha ko ang isang baso ng tubig sa tabi ko at ini-straight iyon. I rested my head on the headboard and breathed deeply. I checked the clock and it was already lunch time! My head was panting so I let myself rest for a few minutes before standing up.

"Thank you for taking me here."

Nanlaki ang mga mata ko at tuluyang nagising ang diwa nang biglang maalala ang huling ginawa ko kagabi.

Oh God.. I kissed Marcus?!

Oh no.

Napasabunot ako sa sarili habang inaalala ang mga pinagsasabi ko kagabi. Nakakahiya!

Kahit labag sa kalooban ay dumeretso ako sa banyo upang maligo at gawin ang morning routine ko. Hindi ko pa alam kung paano ihaharap ang sarili sa kaniya.

What if he's mad? Paano kung di niya ako pansinin? Tss. I wasn't really thinking straight last night.

I opened the door and the smell of bacons and eggs welcomed my nose. Ichecheck ko sana ang kitchen ngunit hindi pa man ako nakakarating doon ay nakita ko na sa sala si Miss Amber na paalis.

"Tita?"

"Oh, you're up! I made you a meal na, Szeirra. Gumawa rin ako ng soup for your hangover. How are you?"

I was lost for words for a moment. Hiya ang nararamdaman ko ngayon. "O-okay naman po.."

"Naku, huwag kang mag-alala, pinagalitan ko na 'yan si Marcus! Minsan talaga hindi nagiisip ang baby ko bago magdesisyon."

"Mom! You know I can hear you, right?" Oh. Marcus is here. The voice was from the kitchen.

"I know, anak! Kaya you better not do something stupid again!" Angil ni Miss Amber at pagkatapos ay binalingan niya ako ng tingin. Binigyan niya ako ng magandang ngiti bago yumakap at bumeso sa akin. "Also drink the meds I left at the table for your headache. I'll go ahead na, see you later, Szeirra!" Miss Amber waved at me before leaving the suite.

"Szeirra, how are you? Sorry talaga," Tumambad si Marcus sa harapan ko ngayon at hindi siya makatingin ng ayos sa akin.

"Uh, about last night.."

"Oo, sorry, it was my fault."

"No.. the thing I did.."

"What?" He asked, brows furrowed. But when he realized what I was referring to, his expression changed. "Oh. Don't worry, we can pretend nothing happened," He chuckled and invited me to go to the dining area. He served me the soup and assisted me with everything. Sweet.

My eyes were fixated on my food while trying to evaluate everything that had happened.

I realized something.

"Marcus?"

"Mm? Hindi ka lasing?" Pang-aasar niya sa akin. Tumawa siya habang ako ay ramdam ang pag-init ng pisngi ko.

"Tss, huwag na nga."

"Joke lang! What is it?"

Umiling lamang ako at tinuloy ang pag-kain pero hindi niya ako tinigilan. Humigop ako ng isang kutsara sa soup bago siya hinarap.

"Let's not forget about last night."

Parang hindi niya agad nakuha ang ibig kong sabihin. Natigilan siya at kumunot ang noo.

No MatterTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon