No Matter

3

"And... we're done! Good luck, guys!" That was Jefferson. Nasa library kami para sa finishing touches ng presentation namin bukas. Title Defense na kasi bukas. Inabot na kami ng gabi kasisiguro na maayos ang lahat bago sumalang sa impyerno.

Akala ko, magiging swabe na lang ang mga natitirang araw bago ang bakasyon pero hindi pala. Panira ang thesis na 'yan. Tss. Niligpit na namin ang lahat ng gamit at nagstretch muna ako pagkatayong pagkatayo. Masyadong consumed ang utak ko ngayon at sobrang sakit ng katawan ko dahil sa matagal na oras ng pagkakaupo.

Lumabas kami ng library at doon ko naramdaman ang sariwa at malamig na hangin. Iba pa rin talaga ito, kahit ikumpara mo man sa air conditioned na lugar. I spread my arms wide as though I was letting the cool breeze hug away the tiredness in me.

"You look stupid," Agad kong nabawi ang magandang ngiti at tinignan nang masama si Marcus. He was looking at me as if he was judging me about how pathetic I looked like a few seconds ago.

"Do you want to be a CEO?"

"Huh?" Pinigilan ko ang ngumiti nang mabakasan ko ang itsura niya. This is one of Marcus' trademarks. He's easy to read. Hinding hindi siya makapagsisinungaling because his facial expressions would tell you his real feelings. "Well, yes. Why?"

I smirked and looked at him from head to toe, "You should mind your own business."

He gasped and placed his hand on his chest like he was having a heart attack. OA talaga! Tumingin ako kay Daniel na nakapikit na ngayon habang nakasandal sa wall at pagkatapos ay naagaw ni Jefferson ang atensyon ko nang lumabas siya sa library. "Guys, you can go ahead. Babalik muna ako sa faculty. May nakalimutan kasi akong kunin kay Sir Plogimon."

"No, it's ok—" Hindi ko naituloy ang sasabihin nang biglang sumagot si Daniel. "Ge, bye," Nagsimula siyang maglakad palayo sa amin habang nakapamulsa at tila tamad na tamad sa bawat hakbang na ginagawa niya. He really is unbelievable. I faced Jefferson, "Will wait for you here."

"Are you sure?"

"Yeah, go ahead. Nageenjoy rin naman ako rito."

"Okay, sige," Kumaway siya at ngiti lamang ang itinugon ko pabalik. I looked at Marcus who was already staring at the statue. "Ang ganda ng great grandmother mo, no?"

Hindi siya tumingin sakin bagkus ngumiti lang habang patuloy na pinagmamasdan ang imahe ng kaniyang lola.

"Do you know the history about your family?" I asked him. Hindi ko talaga maiwasan ang curiosity dahil interesado ako sa kwento ng pamilyang ito.

"Duh, of course! Family ko kasi siguro sila, in the first place?" I chuckled when I heard his answer. Oo nga naman, kung may taong dapat na higit na nakaaalam sa kwento ng pamilya nila, ay sila mismo.

"Ikwento mo nga."

"Ayoko nga!"

"Bakit?"

"Ayoko lang."

"Dali na."

"Ugh, ayaw! I'm tamad."

"Tss."

"Okay fine. Where do I start?" Tumawa ako at tumingin sa kaniya. Nasa taas ang tingin niya habang hinihimas ang imaginary mustache niya. "Doon sa bago sila maghiwalay."

"Oh, alam mo na pala, eh? Why do you want me to make kwento?"

"Gusto ko lang. It's one of my favorite stories after all."