Heaven Knows

Dark Times

KOBE

Puti, napapaligiran na naman ako ng puting dingding, pero sa pagkakataong ito hindi na ako ang nakahiga sa kama, kung hindi si Frances. Dalawang araw na siyang walang malay, she collapsed while we are having our little celebration para sa birthday ni Bella. Everything was going fine that night ng bigla nalang siyang natumba. Mabuti na lang at nasalo ko siya. We then rushed her to the nearest hospital.

Mula ng dinala namin siya dito ay hawak ko ang kamay niya, kaba at takot ang bumabalot sa buong pagkatao ko. I was praying so hard asking God to make her better.

She have undergo many test, at kanina lang namin nakuha ang resulta, my world was shaken after knowing that her medication was no longer working, the doctor told us that she needs to undergo bone marrow transplant as soon as possible. Her leukemia was also advancing so fast, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.

"She will be fine." - Darius

Napatingin ako sa kanya. I tried to smile, I looked at her. He sat beside me.

"Hindi ko alam ang gagawin ko bro kung may mangyari sa kanya."

"She is a strong woman Kob, alam nating lahat yan. Hindi papayag yan na matalo ng walang kalaban laban."

"Pero kahit anong lakas ng isang tao, dumarating sa pagkakataong napapagod din sila."

"Alam ko, pero si Frances pa ba? Hindi niya tayo iiwan, hindi ka niya iiwan."

Somehow that lighten up what I feel. Bigla kong napansin na gumalaw ang kamay niya. Napatingin ako sa kanya at unti-unti niyang iminulat ang mata niya.

"She's awake!"

Darius stood up and rush out to call the nurse. I was left there with tears in my eyes. I was so happy she finally awake. She look at me and give me a little smile.

"Shh, wag kang umiyak. Buhay pa ako."

Napangiti ako.

"Medyo napatagal kasi ang tulog mo kaya nag.alala ako."

She held my hand and squeeze it, assuring me that she is okay. Dumating na rin ang doctor and examine her. I am happy but at the same time sad.

Pinaalam na rin ng doctor ang sitwasyon niya. She was just listening to him without any emotion. Para bang nasa ibang lugar ang isip niya. I was worried. Matapos ang ilang minuto ay lumabas na rin ang doctor. I approached her and held her hand. She gave me a faint smile.

"Okay ka lang?"

"Hindi ko alam. Sa totoo lang natatakot ako."

Nanubig na ang mga mata niya. Alam ko na nahihirapan na rin siya.

"Ayoko pang mamatay Bab."

I hug her, I hugged her tightly.

"Hindi ka mamamatay, okay? Lalaban tayo. Kaya mo to. Andito lang kami para sayo, andito ako. Hindi kita iiwan."

She cried hard while in my arms. Hindi ko na rin mapigilang umiyak. Nasasaktan ako dahil nahihirapan ang babaeng mahal ko.

Nakatulog siya habang hawak ko ang kamay niya. Nakikita ko ang pagod sa mukha niya, nangayayat na rin siya.

"Okay ka lang?" - Bella

Napatingin ako sa tabi ko, at nakita ko silang tatlo. I tried to smile, pero nag-unahang bumagsak ang mga luha ko. Bella hugged me while Darius tapped my shoulder.

"Parepareho lang tayong nag.aalala at natatakot ngayon Kob, nararamdaman ko rin ang nararamdaman mong pangamba." - Bella

She let go of the hug and look at me.