One Shot

ပေဟဠိကဲ့သို႔ေသာ မင္း

ရာသီဥတုၾကည္လင္သာယာတဲ့ေန႕တစ္ေန႕...
အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္တစ္ေနရာ...

အမ္စတာဒန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ေကာင္းမွာေတာင္ ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ရွိေနဆဲပဲ။

ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားကိုေက်ာေပးထားတဲ့ သုံးထပ္တိုက္တစ္ခုရဲ႕ထပ္ခိုးေပၚမွာ သက္ေသာင့္သက္သာအေနအထားနဲ႕ စီးကရတ္ဖြာရွိုက္ေနတဲ့အမ်ိဴးသားငယ္တစ္​ေယာက္ကျဖင့္ ရွိေနေလရဲ႕။

ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေနမွ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့နယ္သာလန္ကို တစ္ခါျပန္ၿပီးေျခခ်ခြင့္ရခဲ့တာမို႔ သီယိုတစ္ေယာက္ စိတ္ေက်နပ္ေနမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုလွပတဲ့ေန႕ေလးမွာ သူ႕ရဲ႕မ်ားျပားရႈပ္ေထြးလွတဲ့အလုပ္ကိစၥေတြကေန လစ္ထြက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းအခ်ိန္ျဖဳန္းခြင့္ရေနတာမို႔ ပိုေက်နပ္မိတယ္။

သီယို႔မွာအေဖမရွိေတာ့ဘူး...သူက အေမတစ္ခုသားတစ္ခု..။
အေမျဖစ္သူကလည္း ၿမိဳ႕ျပရဲ႕အေငြ႕အသက္ကိုမႀကိဳက္တာမို႔ သူ႕အေဖဆုံးပါးသြားခ်ိန္ကစလို႔ ဖရီစီယာျပည္နယ္ထဲက ေက်းလက္တစ္ခုမွာပဲအၿမဲေနတယ္။ သီယိုကိုေတာ့ မၾကာခဏလာေတြ႕တာေပါ့ေလ။

သူ႕အေဖခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့စီးပြားေရးအမ်ားစုက ဂ်ာမနီနဲ႕အေမရိကန္မွာ အေျခစိုက္တာ​ေၾကာင့္ အဲ့ဒီႏွစ္နိုင္ငံကိုပဲ သူ အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္လို ကူးသန္းသြားလာေနခဲ့ရတယ္။ အခု သူ႕လက္ေအာက္မွာ အေျခအေနအားလုံးၿငိမ္သက္သြားၿပီမို႔ အမွတ္တရေဟာင္းတို႔လဲေလ်ာင္းရာ နယ္သာလန္ကိုျပန္လာနိုင္ခဲ့ၿပီေလ။

ထိုစဥ္ သူမ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ေနာက္​ေဖးလမ္းၾကားထဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္ဝင္လာတာကို သီယိုအေပၚစီးကလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။
Hoodieအဝါေရာင္နဲ႕Blue jeanဝတ္ထားၿပီး​ ေက်ာပိုးအိတ္ပါလြယ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးက အတန္းလစ္ၿပီး ေဆးလိပ္လာခိုးေသာက္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသား--မဟုတ္ေသး...တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႕တူတယ္။

သီယိုလည္းပ်င္းလာၿပီမို႔ ကုန္ခါနီးေဆးလိပ္ကို ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ဖြာၿပီး ထထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။
သို႔ေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ ေျခသံေတြအမ်ားႀကီးၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူမေနနိုင္ဘဲ ေအာက္ဘက္ကိုျပန္ငုံ႕ၾကည့္မိေတာ့...ေနာက္ထပ္လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ လမ္းထဲထပ္ဝင္လာတာကို သူျမင္လိုက္ရတယ္။ အကုန္လုံးက လမ္းသရဲပုံစံေတြနဲ႕....လူမိုက္ေတြပဲ။