Petals Of Memories (Dela Cruz Series 1)

Chapter 7

Dedicated to my another babes Dawn Gulaga. Enjoy reading ✨

____________

Napatingin ako sa katabi kong alarm clock. It's 12 midnight and still I can't sleep. Ang daming pumapasok sa utak kong mga tanong pero halos maiyak ako dahil kahit isa wala akong maisip na sagot. This is frustrating I can't explain why I'm feeling such an ironic emotions. Ngayon ko lang nakilala si Ashton pero may pakiramdam ako na may nakalimutan akong malaking parte ng buhay ko.

I decided to go to the kitchen to drink some Milo. Hindi ako nainom ng gatas dahil maaamoy ko pa lang ay nasusuka na ko. I close the door of my room and went downstairs.

Sobrang tahimik ng buong bahay kahit kuliglig ay wala kang maririnig. When I got to the kitchen, I opened the refrigerator and luckily it has a stock of cold milo drinks in bottles. Yes madami pong stock ng milo. I grabbed a bottle and headed to the kitchen counter. It's weird but when I can't sleep I only need to drink Milo. Halos maibuga ko ang iniinom ko ng may magsalita sa likod ko.

"Can't sleep? Drink Milo as much as possible because that's the only way you can sleep" I looked at him. May isang bagay na naman siyang alam tungkol sakin.

"Why do you know so much about me? Are you a stalker?" he chuckled at my question. Nakakabaliw mag isip ng rason kung bakit ang dami niyang alam tungkol sakin. But suddenly his face became serious.

"I guess you don't really remember" There was a longing in his eyes. Before I could speak he put his arms around me and because I was leaning on the kitchen counter he trapped me in his arms. His eyes were full of sadness. I almost had a heart attack when he lean his forehead to mine.

"Please come back to me Sun" his voice was soft. Napapikit ako sa sinabi niya. I could feel the sadness he was feeling. I don't even know what he is saying but there is a part of me na gusto kong maintindihan lahat ng sinasabi niya. Bumalik ang bigat ng dibdib ko na naramdaman ko kanina. A lone tear escape from my eyes. I opened my eyes to see his expression.

"Hush Baby, I know this is tough for you but don't cry. I hate seeing you crying because of me" lalo akong napa iyak sa sinabi niya. Ang daming tanong sa utak ko pero isa lang ang lumabas sa bibig ko.

"Who are you?" Lalong lumungkot ang kaniyang mukha. He touched my face to wipe my tears. His touch is really familiar to me.

"As much as I want to tell you but I can't. You would hate me. I can't lose you now" napapikit ako sa sinabi niya. Bakit ko naman siya kakamuhian? Hindi ako nagtatanim ng galit sa puso ko.

Hinawakan ko ang kaniyang kamay na nasa mukha ko. His hand were rough but at same time soft against my touch. Umaagos ang mga luha sa aking mga mata. Hindi ako makamulat dahil alam kong lalo akong maiiyak pag nakita ko ang malungkot niyang mga mata. Hinigit niya ako para mayakap. He hugged me tightly like he don't want to lose me anymore.

"Someday I will have the courage to tell who I really was to you. I hope that when that day comes you will still accept me" napayakap ako sa kanya. Sana nga pag nalaman ko kung sino talaga siya ay madali ko siyang mapatawad. Lumipas ang ilang minuto bago ako kumalma.

Kahit anong halungkat ko sa aking isipan ay wala akong matandaang naging pagkikita namin. Hindi ako madaling makalimot pero pakiramdam ko ay may nawawala saking hindi ko maintindihan.

Namula ang buong mukha ko ng mapansin kong nakayakap pa din ako sa kanya. Unti unti akong bumitaw sa pagkakayakap ko habang namumula ang buo kong mukha.

"Are you okay now?" Lalong namula ang mukha ko sa tanong niya. Ni hindi ako makatingin sa kaniya. Napansin kong kumunot ang kaniyang noo.

"Are you mad? I'm sorry but I can't really tell you" napatingin ako sa kaniya. His face became soft when I looked at him.

"Malala ba ang ginawa mo sa akin at hindi mo masabi ang dahilan kung bakit mo ako kilala?" Umiwas siya ng tingin sakin.

"You should sleep now. Resting is your priority for now" ako naman ang nangunot ang nuo. Sinusubukan niyang ibahin ang usapan namin. May biglang pumasok sa utak ko na isang posibilidad kung bakit niya ako kilala.

"Siguro nga stalker kita no. Shocks bakit hindi ko napansin yung mga galawan mo nung una tayong nagkita" he laughed at my sentiments to him.

"Galawan? For your information young miss you're not that beautiful to stalk" tumaas ang isa kong kilay sa sinabi niya sakin. Aba't may gana pa siyang laitin ako. Hinampas ko ang braso niya sa iritasyon ko sa sinabi niya. He has a smirk on his annoying face. Nanliit ang mga mata ko sa kaniya.

"Wow big word Mr. CEO sino satin dalawa ang nag alok na maging sekretarya ako? And excuse me, maganda ako kahit saang anggulo mo tingnan" napatawa siya sa sinabi ko. Halos masapak ko siya sa kaniyang pagtawa sa mga sinabi ko. Totoo naman kasi maganda ako. Hindi sa pagmamayabang pero may nagmana ako sa aking Ina ng kagandahan.

"Where is it? I can't really see" halos magdikit ang dalawa kong kilay sa panlalait niya sakin. Sa sobrang inis ko inapakan ko ang paa niya. Napangiwi siya sa ginawa ko. Ako naman ang nakangiti ngayon. Sinamaan niya ako ng tingin pero tinaasan ko lang siya ng kilay. Napabugtong hininga lang siya. Lalong lumuwak ang ngiti ko sa aking mukha.

"Okay enough. You seriously need to rest" napa ungol ako sa sinabi niya. Hindi talaga siya naniniwala na okay na ako. Pero bago man ako magsalita may napansin ako sa suot niya tsinelas pambahay. Napatawa ako sa suot niya. Tiningnan niya ko na para bang nababaliw na ako.

"Seriously Ashton Bugs Bunny?" Kitang kita ko na namula ang kaniyang mukha hanggang sa kaniyang leeg. Lalo akong tumawa sa naging reaksyon niya. His face was crumpled like a paper at the same time red as a tomato. Sinamaan niya ako ng tingin.

"Okay okay I will rest now but I have a last question for you" natatawa ako sa naisip kong itanong sa kanya.

"What is it?" Nakakunot pa rin ang kanyang nuo. Halatang napipikon na siya sa kakulitan ko.

"Why do you like Bugs Bunny?" Napatakbo ako ng akma niya akong hahawakan sa braso. Halos sumakit ang tiyan ko sa kakatawa ng makarating ako sa aking kwarto. His face was hilarious. He's cute though. Who would believe a ruthless CEO likes Bugs Bunny. Napangiti ng maalala ko ang reaksyon niya.

As I lay down on my bed I have a smile on my face. I don't know but Ashton keep surprising me with his action. Specially his Bugs Bunny. Kahit na madami pa ding tanong sa utak ko mas pinili ko na lang na alisin sila sa ngayon. I hope someday I'll find the answers.

"Thank you for making me happy after confusing me with your words Ashton"