Zamane Gençleri 2 / Junior Niyazi #Texting

Bir Engel/7.Bölüm

Gecenin karanlığında insanı saran binbir düşünceden kaçmanın hiç mi çaresi yoktu? Neden yoktu ki? Kendimi koskoca evrenin köhne mezarlığına terk edilen bir ölü gibi hissederken içimdeki cesedin çığlığı ile burun burunaydım. Ah o yağmur sonrası ıslak saçlarının kokusu, içimi esir alan gülüşünün hayali. Her tonunu hapsettiğim koca yüreğim artık bir mezarlıktı. Kafama taş gibi acı veren yastığın altına sakladığım her gözyaşı birer birer gün yüzüne çıkıyordu âdeta. Yudum yudum içtiğim acıyı virâne bedenim ödüyordu. Bir sağa bir sola dönüp yalpalayıp dursam da bu gece uykunun beni bulması sanırım imkansızdı. Gökten meteor taşı düşer ama uyku bana düşmezdi. Gece diye mola veren iç sesim dahi beni yalnız bırakıyordu. Egolarım ile bir dünya harikası olduğumu kendime hatırlatsam da ruhumda tıkırdıyan yalnızlık hissi yüzümü ekşitiyordu. Can sıkıntısına ilaç gibi gelip karanlığıma ışık olacak telefonumu elime aldım. Canım kendim, canım telefonum. İyi ki varım ya, kimsenin keşfedemediği o inci benim ben.  Yine ben, canım mükemmel karizmam.

Telefonun parlaklığını kısarak radyo kısmına girdim. Parlaklık çok olursa babam uyumadığımı görür ve birkaç fırça atabilirdi. Gecenin köründe ne haltlar yiyor olabilirim? Sahi ben ne yapıyorum? Hiçbir şey.
Kulaklığı da takıp biraz kafa dağıtabileceğimi düşündüm. Müzik ruhuma iyi geliyordu, en azından kafamda yalnızlık üzerine kurulu senfoniyi bastırıyordu. Derken yine bir ses dank ediverdi.
Kimsen yok, zavallı. Kimse seni istemiyor. Bak O da bırakıp gitti seni.

Hayır, kapa çeneni iç ses!

Kendi içimde verdiğim savaşın galibi olmalıydım. Engel attığım o kişi ile tekrar konuşup yalnızlığıma bir tutam tuz serpiştirme şansım olabilir miydi? Oğlum ne yapıyorsun sen bu yemek mi tuz falan ekliyorsun? Şansımı denesem ne kaybederdim ki? Kazandığım oldu mu? Yok. Öyleyse ne duruyorsun ahmak! Keşke şu mükemmel kendime mükemmel bir iç sesi de takılsaydı.

"Niyazi : Şey gece gece rahatsız ettim ama konuşacak kimsem yoktu bir yazayım dedim. "

"Anonimin Biri : Ne o yalnızsın diye mi aklına geldim? Etrafına bak seni düşünen birileri var mı? "

"Niyazi : Önceden vardı belki de... Bilemiyorum. "

"Anonimin Biri : Bu arada gece gece rahatsız ettiğin doğru, uyku da tutmayınca yazdım. Benimki de bir bekleyiş işte. "

"Niyazi : Beklediğin biri mi vardı? "

"Anonimin Biri : Bunun bir önemi yok ki. "

"Niyazi : Neden? "

"Anonimin Biri : Ben beklemeye alışkınım çünkü sevilmeyeceğim doğuştan garanti."

"Niyazi : Dayı sen çok dertlisin ama..."

"Anonimin Biri : Sen bile dalga geçiyorsun."

"Niyazi : Espri yaptım gülersin diye. "

"Anonimin Biri : Sen espri de gül geç ben canım yandı der ağlarım. "

"Niyazi : Ay sulu gözlü insanları da hiç sevmem. "

"Anonimin Biri : Beni bu hâle siz getirdiniz! Ben en zor şeyleri yenerken cümlelerin içinde payıma düşen acıyı seçmek zorunda kaldım. Yeter be! Sevmezsen sevme, ay senin paşa gönlüne mi kaldık! "

Son yazdığı şeyin bu denli kırıcı ve yıkıcı oluşu zoruma gitti. Sanki ne dedim? Konuşmak için mesaj atanda kabahat zaten ne diye yazdıysam? O değil bu kız kesin sorunluydu, yüzde yüz ihtimal veriyorum. Parmaklarımı zoraki bir biçimde klavyenin üzerinde gezdirirken yazdığım mesajın gidip gitmeyeceğini merak ederek WhatsApp üzerinden numarayı ekledim. Sahi bu neden daha önce aklıma gelmedi ki? Hay aklımı seveyim ben.  Belki kim olduğunu daha rahat öğrenebilirdim. Profil resminin üzerine tıkladığımda hiçbir şeyin olmayışı çok garipti. Yoksa o düşündüğüm şey mi oldu? Numaradan başka bir şey yoktu, bu düpedüz engeldi. Anlaşılan kuralları bozuyordu bu defa engeli ben yemiştim. Çok da moralimi bozdu. Koca bir engelin üzerine muhteşem rüyalar görebilmek için kafama yastığı bastırdım. Ekmek arası sucuklu peynirli bir tost olup yok olmayı yeğledim.

Onca egonun verdiği mutluluğu neden kimse veremezdi ki?

Bölüm Sonu 💖

Sizce anonim karakter kim olabilir? Kimim olmasını isterdiniz? Desteğinizi bekliyorum güzel insanlar. Beni yalnız bırakmayın olur mu? 😍💕 Çünkü ben sizi çok  seviyorum.

İnstagram @eminebrkn