Forever?
Naniniwala ka ba dun?
Eh, ang destiny?
Naniniwala ka rin ba?
Eh paano kaya kung mangyayari na ang inaakala mong nakatandhana para sa iyo na nangako ng forever, ang siya palang mananakit sa iyo? Or worse, ang iiwan sa'yo at...
I was left in the room sitting sa couch when my phone rings.
"Irene?" Sabi ko habang nakatingin sa phone screen ko.
"Cris? How are you?" tanong sa akin ni Irene.
"I'm fine. Please, Ire. Stop communicating with me." Sabi ko.
"Why? Is there anything wrong? We can continue this relationship pa naman kahit Cris already died." Pagmamakaawa niya.
"What?" Nasabi ko in disbelief. "Are you serious, Ire? Nahihibang ka ba? Wala na tayong dapat pag-usapa pa dahil patay na ang anak natin. Kay please lang, stop communicating with me." Paagmamakaawa ko.
"What? Hahaha. Ikaw? Seryoso ka? Hindi mo ba mami-miss ang katawan ko? Those nights? Kissing me?" I know what she is doing.
"Stop, Irene! Tama na. Itigil na natin ito. Hindi ka ba naaawa sa asawa natin? Dahil ako, oo. Naaawa na ako sa asawa ko. At sa asawa mo. Matagal na natin silang niloloko. Tama na. Ayoko na. Itigil na natin. Dahil sa atin, laging nalalagay sa alanganin ang pamilya ko. Kaya please stop."
"Oh my gosh, Cris. Ngayon mo pa naisipan 'yan? Twenty years na nating niloloko mga asawa natin." Sabi niya.
"Kaya nga, Ire. Kung hindi dahil sa atin, hindi sana nawala si Michelle. Hindi sana namatay si Crisan. Naisip mo ba 'yun?" Sabi ko sabay baba ng phone.
Kasalanan ko lahat. Kasalanan ko talaga ang lahat. Dahil sa galit ko, pumunta ako ng security office ng hospital at sinabi kong hindi papapasukin ang pamilyang 'yon sa hospital na'yun. No matter what happens, I will protect my family.
Khael's POV
I am outside the RD kasi hindi sila nagpapapasok ng kung sino-sino lang.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
While I am outside, napapaisip ako sa nangyayari ngayon.
I know something is wrong. I know. I know. I had this feeling na-
"Khael, Anak, after this, you need to go to Ellie's school. You need to file for transfer school." Sabi sa akin ni Mommy.
"Why, Mommy? Aren't we staying here for good?" I asked Mom.
"Yes, but we need to go back to US for her treatment at para malayo siya sa stress. Is that clear, Anak?"
"Yes, Mommy. Does Loren family stress her, Mommy?" I asked in confusion.
Mommy just give me a reassuring smile. "It is just that what happened to her since that car accident is too much for her at ayaw ko rin malaman niya ang rason kung bakit siya nawala." I just looked at Mom. I know she is right.
-
Few moments later, natapos na ang tests ni Ellie sa RD kaya nakabalik na kami sa room niya. She is now fast asleep.
"Yaya Elisa, asan si Dad?" I asked Yaya Elisa na nasa hospital room ni Ellie.
"Hindi ko po alam, Sir. Nung sinundo niya po ako sa bahay kanina, ang sabi niya po, iwan niya lang daw po muna dito po kasi may pupuntahan pa raw po siya." Sagot ni Yaya Elisa.
Saan naman kaya pupunta si Dad?
Makalipas ang ilang segundo, dumating si Dad.
"Dad, san ka galing?" I asked Dad who looked stressed.
"I just get things done, Son." I looked him with confusion. "Ginawa ko lang ang dapat gawin."
"Like ano, Hon?" Sabi ni Mom na nasa door. Kakapasok niya lang.
"I went to the security office kanina and told them na hindi papapasukin sa hospital premises ang mga Loren." Mom just looked at him. "And I make everything ready and fixed before tayo aalis for US."
"Thank you, Hon." Mom and Dad hugged in front of me.
"Mom! Dad! Nakaka-ingit kayo." Komento ko.
"Anong nakaka-ingit, Khael? Ang bata mo pa para mag-isip ng ganyan. Halika ka rito." Sabi ni Mom kaya nakisali ako sa hug nila.
"Pwede bang sumali?" Liningon namin si Ellie.
"Sure, Baby." Sabi ni dad and we hug her.
"Ganito sana tayo noon pa kapag hindi ako nawala." Sabi ni Ellie.
"Hay, ano ka ba twinnie. Hindi mo naman kasalanan 'yun eh. Walang may gusto 'nun. At saka past is past. What is important is what we have now." Sabi habang nakangiti. Pero nang sinabi ko 'yan, Dad looked at Mom na parang may something. I don't what is it pero I think Dadhas a problem. He isn't usually silent.
"Ang cute niyo pong tingnan." Komento ni Yaya Elisa habang nakangiti ng pagkalapd-lapad.
"Dahil diyan, groufie tayo. Tara, Yaya, sama ka." Sabi ko sabay labas ng phone ko para makapag-groufie kami.
*click*
"Ayan." Sabi habang chinecheck ang photo. "Mom, can I post it on social media?" I asked my mom.
"Go, Anak." Mom smiled.
"Sige, Mom. Mamaya na lang. I'll post while sa biyahe. Pupunta pa ako sa school ni Ellie." Sabi ko.
"Anong gagawin mo dun, Kuya?" Tanong ni Ellie.
Sasagot pa lamang ako nang inunahan ako ni Mommy.
"For your better future, lilipat tayo ng US." Sabi ni Mom.
"Po? Pano po sila Mama at Papa?" Tanong ni Ellie.
"I already talked to them, ayos lang." Sagot ni Dad.
"Ok lang sa kanila na aalis tayo?" Tanong uli ni Ellie.
"Princess-" Ang nasabi na lang ni Dad dahil agad siyang pinutol ni Mom.
"Yes, Anak. It's for your own good din naman. At saka marami silang kasalanan sa'yo lalo na si Mama mo." Sagot ni Mom.
"Ano pong kasalanan?" Inosenteng tanong ni Ellie.
"Marami, Anak. Hindi mo lang alam pero marami." Ellie looked so confused. "You will know them soon, Anak."
"Uhm, Mom, Dad? Una na po ako." Singit ko baka san pa mapunta ang usapan saka ako lumapit kay Yaya.
"Yaya," Bulong ko. "Pakibantayan po si Mom and Dad. Baka ano naman po ang mangyari."
"Opo, Sir.' Bulong rin ni Yaya.
Alexandra's POV
As I saw my son went out of the room, I receive a message from the RD na lumabas na ang results.
"Nariyan na ang results ng test mo, Anak. I'll just go to the Radiology Department para tingnan 'yon." I told my daughter and looked at Manang. "Manang, ikaw na bahala kay Ellie. I'll go."
"Yes po, Ma'am." Sagot ni Manang.
I kissed my daughter's forehead before I went out. I was about to close the door-
