ŞÜPHE

13. BÖLÜM "TEPETAKLAK"

Korku bir insanın kabuğuna çekilmesini mi sağlardı yoksa, daha saldırgan bir hale mi getirirdi?

Herkeste cevabın çok farklı olduğuna emindim ama bendeki cevap her ikisiydi.

Korku beni bir yandan pusturuyor bir yandan ise alevlendiriyordu.

Merdivenlerde oturmaya devam ediyordum. Saat çok geç olmuştu. Gün dönmüştü, kol saatime baktığımda ikiyi geçtiğini görebiliyordum. Makyajım akmıştı, betonun üzerinde oturmaktan her yerim tutulmuştu ama gidecek bir yerim yokmuş gibi hissediyordum. Esat'ın eve gitmediğini biliyordum çünkü öyle bir şey olsaydı annem çoktan panikle beni arardı. Belki de beni burada bırakıp gitmişti.

Elime telefonumu aldım ve Yetkin'i aradım. Saatin geç olması umurumda bile değildi onunla konuşmaya ihtiyacım vardı. Telefon bir kaç çalıştan sonra açıldı.

''Nesil?'' dedi Yetkin sesi hırıltılı geliyordu, uykusundan uyandırmış olmalıydım.

''Merhaba!'' dedim ve anında ağlamaya başladım. Kendimi tutmaya çalışsam da her zaman olduğu gibi mümkün değildi.

''İyi misin?'' dedi Yetkin panikle ama cevap veremedim. ''Nesil!'' dedi panikle ''Güzelim iyi misin? Hadi konuş benimle.'' İç çekişlerim derinleşirken kendimi toparlamaya çalıştım.

''Canım acıyor!'' dedim sessizce.

''Birisi sana bir şey mi yaptı?''

''Yaptı!'' dediğimde Yetkin panikle bağırdı.

''Polisi arasana Nesil. Allah'ım çıldıracağım, bir yerinde bir şey var mı? Neredesin?''

Beni yanlış anlamıştı.

''Kimse bana fiziksel bir zarar vermedi. Güvendeyim.'' dedim ama daha fazla devam etmedim. Yetkin zaten ne demek istediğimi anlamıştı.

''Anlat bana!'' dedi sesi daha sakindi ama hala merak ettiğini hissedebiliyordum.

''Kimse beni sevmiyor!'' dedim. Belki öyle değildi ama öyle hissediyordum. ''Çok yalnızım. Ve bu hissin geçeceğini düşünürken günden güne çoğalıyor. Canım çok acıyor Yetkin.''

''Ben seviyorum'' dedi sesi yumuşacıktı ''Yemin ederim ben seni seviyorum. Yalnız da değilsin eğer orada olmak istemiyorsan geri dönebilirsin. Ailen bile olsa...'' derken duraksadı ''Geri dönüşün yokmuş gibi hissetme. Yemin ederim var. Ben her zaman yanında olacağım.''

Hala ağlıyordum gözyaşlarım asla bitmiyordu.

''Artık yapamam,'' dedim ve bunu söylediğime inanamadım. Gerçekten geri dönmek istediğimi hiç düşünmemiştim!

''Yapabilirsin,'' dedi Yetkin ve bunu söylerken sesi söylediğinin aksine gölgelenmişti. Kendisi de buna inanmıyor gibiydi. Ben bir şey söylemeyince o konuştu.

''Özür dilerim,'' dedi sesi artık çok kötü geliyordu ''Özür dilerim Nesil ben...'' ama devam etmedi.

''Senin ne suçun var ki! Lütfen kendini suçlama'' dedim artık daha sakindim. Yetkin'in sesini duymak bana çok iyi gelmişti.

''Nesil,'' dedi Yetkin ''Efendim?'' dedim elimin tersiyle gözyaşlarımı silerken. Bekledim ama konuşmadı.

''Ne oldu?'' dedim ama Yetkin cevap vermedi ''Yetkin? Alo? Orada mısın?''

''Evet buradayım,'' dedi ama neredeyse fısıldıyordu.

''Seni de gece gece uyandırdım. Kusura bakma'' dedim artık nefeslerim belli bir düzendeydi.

''Saçmalama,'' derken sesi durgundu ''Her zaman ara.''

''Seni özledim,'' derken gerçekten çok büyük bir özlem içimde büyüdü.