Bir milli piyango idi hayat. Hayatımıza yön verecek belirli rakamlar vardı. O sayıları tutturan kazanıyordu. Tutturamayanlar ise teselli ediliyordu. Ama asla yapılan teselliler ömrümüzden birer birer azalan vakitlerimizin açtığı boşluğu doldurmuyordu. Tutturmak için çok çalıştım. Ama olmadı. Başaramadım...
Birkaç sima geldi yanıma. Teselli etmek icin. Sadec, basit ve çöp değerinde bir cümle; Üzülme, birdahaki sefere...
Bitmişti işleri. Ve hepsi birer birer uzaklaştı yanımdan. Artık sadece göz yaşlarım avutuyordu beni. Tutturamamıştım o büyük sayıları. Belki de hiç tutturamayacaktım. Yine yalancı simalar gelecekti yanıma. Yalandan avutacaklardı beni. Görevleri bitince de çekip gideceklerdi. Tıpkı benim yıllar önce yapmam gerektiği gibi.
Ama cesaretim korkumun sığ sularında vermişti son nefesini... Bense sahilde bir başıma, sırılsıklam, soğuktan titreyerek birdahaki seferi bekliyordum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
CAN KIRIKLARI
Romancekırıktı belki kalbim. yandı belkide canım. ama vazgeçmedim. geçemedim. çünki ne kadarda kırılsa kalbim. etrafımda hep CAN KIRIKLARI
