Sen hiç çocukken saklanbaç oynadın mı? Oynamışdındır. Peki evdeyken hiç ışığı açmadan karanlık odalara saklandın mı? Saklanmışsındır elbet. Hani demiştim ya "Gece mi gizler gölgeleri? Yoksa gölgeler mi sığınır geceye? "
Sen hiç gizlenmedin mi herkesten? Bir gölge misali sığınmadın mı geceye? Karanlıkta göz yaşı döktün mü? Yüzünü yastığa kapayıp...
Ben yaptım. Hemde çok. Bir gölge misali sığındım geceye. Hani demişti ya bir şarkıda Erman Up "Sen geceye küfredersin. Gece benim dostum. Ve hiçbir zaman gece değil gündüz benim düşmanım." Ben karanlığın çocuğuydum. Boş sokaklarda lambaların altında sabahlayan. Gölgesini seyrederek. Ve ne zaman güneş tenimi istila etse kavrulurdu bedenim. Çaresizce sığındığım gecede sandım yaralarımı sardım yaralarımı. Acılar belki ele geçirmişti bedenimi. İstila etmişti kalbimi. Gölgemden başak yaralarımı saran kimse yok idi hayatımda. Çaresiz ve yorgun bir şekilde şiirlere vurdum kendimi. Tıpkı Canfeza'nın dediği gibi; Kaleme dayanmışım. Gram gücüm kalmamış.
Gölgemin sessizliğiydi kulaklarımı sağır eden. Konuşmazdı hiç. Şikayet etmezdi. Gecekonduların gölgeleri eşlik ederdi benimkine. Sokak lambalarının ışığı düşerken tenime, saklanbaç oynar gibi sığındım çıkmazlara. Tünelin sonunda ışık olmadığını bile bile yürüdüm o yollarda. Şimdi yalnızlıktı eşim. O buz gibi kollarıyla sarıyor tenimi. Kalbim durdu. Beynim buz tuttu. Gölge tarafından istila edildi bedenim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
CAN KIRIKLARI
Romantizmkırıktı belki kalbim. yandı belkide canım. ama vazgeçmedim. geçemedim. çünki ne kadarda kırılsa kalbim. etrafımda hep CAN KIRIKLARI
