Vertrouwen

01.

drie maanden later..

Zuchtend keek Lacey op van haar boek toen haar mobiel voor de zoveelste keer afging. Ze legde haar boek aan de kant en nam haar mobieltje op. 'Emma, ik ben in de bibliotheek.' Siste Lacey toen ze opnam. 'Ja, dat kan wel even wachten. Je moet iets voor mij uitzoeken.' Begon Emma. 'En dat is?'

'Waar Killian Jongeneel woont.' Zei Emma. 'Killian Jongeneel? Wie is dat nou weer?' Snel schreef Lacey de naam op een blaadje. 'Oh gewoon. Het is niet echt iemand bijzonders, maar wil je dat alsjeblieft voor mij doen?' Emma haar stem klonk smekend. 'Ik zal voor je kijken.' Beloofde Lacey. 'Thanks Lace! Ik moet weer aan het werk. Doei!' Emma hing op en lachend legde Lacey haar telefoon weg. Emma was weer eens op jongensjacht.

Sinds de middelbare school waren Lacey en Emma al vriendinnen en ze konden het goed met elkaar vinden. Ze hadden beide een heel ander karakter, maar Lacey was ervan overtuigd dat juist dat hun kracht was.

Lacey stopte de boeken in haar tas en liep naar een computer. Ze opende internet en tikte de naam Killian Jongeneel in. Al snel kwam ze uit bij een drieëntwintig-jarige jongen die in het centrum van Amsterdam woonde. Binnen no-time had ze zijn adres opgespoord en ze stuurde Emma een berichtje met zijn adresgegevens.

Stiekem was Lacey nu wel een beetje benieuwd geworden waar Emma hem van kende. Ze had wel een vermoedden dat ze hem kende van de kroeg, maar zo vaak ging Emma ook weer niet stappen. Emma was totaal niet van het daten en liet mensen niet snel toe in haar hart, maar zodra ze je vertrouwde had je aan haar een loyale vriendin.

Lacey pakte haar tas en stond op. Ze schoof haar stoel aan en liep de bibliotheek uit. Het was inmiddels bijna etenstijd en ze had beloofd om samen met haar vader te eten.

*

'Pap, ik ben thuis!' Lacey kwam de woonkamer binnengelopen en ze zette haar tas neer op tafel. 'Ik ben in de keuken!' Riep Bert. Lacey liep naar de keuken en trof haar vader achter het fornuis aan. 'Wat eten we?' Vroeg Lacey. 'Aardappelen, hamburger en bloemkool.' Antwoordde Bert. 'Lekker.' Vond Lacey. 'Dat vond ik dus ook. Hoe was het in de bibliotheek?' Vroeg Bert.

'Lekker rustig. Ik heb zoveel boeken kunnen lezen vanmiddag.' Lacey begon enthousiast te vertellen over de verhalen die ze had gelezen. Bert glimlachte. 'Oh Lacey. Je lijkt zoveel op je moeder.' Hij keek op van het gasfornuis en ging met zijn hand door Lacey haar haren. 'Ik mis je moeder elke dag, maar als ik jou zie weet ik dat ik nog altijd een stukje van haar dichtbij mij heb.' Zei Bert. 'Ik mis haar ook.' Zei Lacey zachtjes. 'Het is beter zo en in ons hart is ze er altijd bij.' Zei Bert. 'Ja...'

Lacey ging aan de keukentafel zitten. 'Ik ga vanavond trouwens naar Emma.' Deelde Lacey mee. 'Gezellig. Wat gaan jullie doen?' Vroeg Bert. 'Filmpje kijken ofzo. Ik moet morgen gewoon weer werken dus ik maak het niet al te laat.' Zei Lacey. 'Slim van je meis. Ik ga vanavond naar de schaakclub.' Vertelde Bert. 'Gezellig.'

Bert was al jaren lid van de schaakclub en hij was er erg goed in. Hij ging er met veel plezier elke woensdagavond heen om zelf te schaken en op donderdagavond hielp hij altijd bij de jeugd.

Nadat ze hadden avond gegeten hielp Lacey mee met de afwas en daarna vertrok ze richting Emma. Emma woonde aan de rand van Amsterdam in een appartementencomplex op haar zelf. Soms was Lacey best jaloers op Emma dat zij al op haar zelf woonde. Ergens diep van binnen in haar hart wou Lacey ook op haar zelf wonen, maar ze wou haar vader niet achterlaten. Wat als hij niet voor zich zelf kon zorgen? Lacey moest er niet aan denken om hem alleen achter te laten.

Lacey parkeerde haar auto voor Emma haar appartementencomplex en drukte op de bel. Na een paar seconden ging de deur open en kon Lacey doorlopen. Emma woonde op de eerste verdieping dus Lacey pakte altijd de trap. Ze vond het zonde om steeds op de lift te wachten als je met de trap binnen vijf seconden boven bent.

'Laceeeeey.' Enthousiast omhelsde Emma haar beste vriendin. 'Wat een enthousiastme.' Lachte Lacey. 'Haha, ja. Je bent echt een topper dat je voor mij hebt uitgezocht waar die Killian woont.' Antwoordde Emma. 'Over die Killan gesproken, wie is dat eigenlijk? Lacey keek Emma onderzoekend aan. 'Kom eerst even binnen. Dan leg ik het zo uit.' Emma hield de deur wijd open zodat Lacey door kon lopen. Lacey liep door naar de woonkamer en plofte daar neer op een bank.

'Nou vertel mij alles. Wie is die Killian?' Lacey grijnsde ondeugend. 'Nou, toen ik klaar was met werken wou ik naar huis gaan en precies toen ik het politiebureau verliet kwam hij naar binnengelopen om aangifte te doen. We raakte aan de praat.' Vertelde Emma. 'Oeh! Is Emma verliefd?' Plaagde Lacey. 'Haha. Heel grappig ben je weer. Ik ben niet verliefd, maar ik vond hem gewoon aardig overkomen.' Zei Emma. 'Soms ben je echt koppig, Em. Ik zie aan je dat je hem leuk vind. Heb je hem al een Facebook berichtje gestuurd?'

Emma schudde haar hoofd. 'Wat zou ik moeten zeggen dan?' Hopeloos keek Emma haar aan. 'Vraag of die een keer wat met je wilt drinken.'

'Alleen dat?' Emma tikte het berichtje in op haar mobiel. 'Zo makkelijk is het. En misschien is het handig om te melden dat jij die vrouw was die met hem kletste voor het politiebureau.' Bedacht Lacey zich. 'Zo?' Emma gaf haar mobiel aan Lacey die tekst las. 'Ja, perfect.' Emma verzond het bericht.

'Wat nu?' Emma keek Lacey vragend aan. 'Filmpje kijken. Ik moet morgen gewoon werken dus stappen gaat hem vandaag niet worden. 'Hmm oké. Disneyfilm, romantiek, horror? Wat wilt u?'

'Doe maar horror.' Koos Lacey. Emma zette een film aan en de twee vriendinnen kropen tegen elkaar aan. 'Het is te hopen dat je vannacht nog kan slapen, anders heb je een probleem morgen op je werk.' Grinnikte Emma en Lacey schoot in de lach.