Can You be My Capillary

02

"So...this is how it taste." Rosie said as she still chewing the samgy that I gave to her as I finished cooking it.

Mataman lang siyang kumakain. Mababakas mo ang labis na kasiyahan dahil sa simpleng pagkain na natitikman niya ngayon. It feels fulfilling on my part. Kahit na hindi kami lubos na magkakilala ni Rosie ay feeling ko sa kaniya ako pinaka komportable. Ang dali niyang pakisamahan.

"The cheese made it tastier. Tikman mo dali." She really sounds so innocent. I felt pity for her condition. Am I bad for tolerating her, given her situation?

Napatingin ako sa nakaambang chopstick na isinusubo niya sa akin. Somehow, it feels uncomfortable since this accompaniment is new to me.

"Sungit neto wag na nga." Bigla niyang sambit nang nag-iwas ako nang tingin habang sinusubuan niya ako.

Nakaramdam ako ng guilt that time. I should've eat the food she offered. Did I offend her that much? How should I react when people around us are stabbing us with their eyes. Looks like daggers.

"Joke." She showed a peace-sign. And then laugh a little. This girl is really childish.

"Oo nga pala..." Inilapag niya sa mesa ang notebook at saka ibinuklat ito sa ikatlong pahina.

From there I saw how her eyes scanned the list. She was finding for something. And felt eureka as she pointed on it.

I kinda feel sad for her. Does she really happy fulfulling that wishes if after all she's gonna die. Soon.

"Can I borrow your pen?" She asked as I was still preoccupied by the things I wanna ask her.

"Here." Iniabot ko sa kaniya ang panulat pagkakalkal ko nito sa bulsa ng aking bag. Nakita kong may ginuhitan siyang dalawa sa listahan niya. Alam kong ibig sabihin non ay nagawa na niya. She must give me a proper credits.

"Puwede bang kuhanin mo na lang 'tong bolpen mo pag namatay na ako?" Aniya.

Nagitla man ako ngunit hindi ko magawang ipakita sa kaniya. She was smiling from ear to ear. It's really cute to see her eyes smiling too. Wait, what am I thinking?

Hindi ako sumagot at nag-iwas lamang ng paningin sa kaniya. Unti-unti na akong nasasanay sa kung paano siya makipag-usap. Animo'y hindi siya takot na mawala sa mundong ito ano mang oras.

Hanga ako sa tapang ng loob niya. She looks so fragile  but, she acts so strong. At ayokong maging dahilan upang panghinaan siya ng loob. Kailangan matuto ako sa kaniya.

Malakas ang loob.

Hindi pa rin nawawala ang mga ngiti niya kahit na umiwas na ako ng tingin at hindi sumasagot. I shifted my focus on the meat. I don't like smoke but, I felt that I should do it.

For Rosie?

"Alam mo kahit masungit ka mang tignan...dama kong mabait ka."

Napatingin ako nang tinuran niya iyon habang isinasawsaw ang lettuce sa keso. Walang emosyon ang mukha niya at hindi ito nakatingin sa akin. I felt butterflies on my stomach. Ano ba ito? Flattered? Happiness? Kilig?

I shook my head on my last assumption.

"Thank you." She added. Ngayon hindi lang tiyan ko ang nakakaramdam ng mga paro-paro, maging ang puso ko. Ang hirap huminga.

"Are you really dying?" Tanong ko nang walang ekspresyon ang mukha ayokong may maramdaman siyang awa o pagkawalang-bahala mula sa mga sinabi ko.

Tumingin ito sa akin at saka hinilig ang kaniyang ulo. Napangisi ito na parang nakakaloko. I scoffed as she did that.