Can You be My Capillary

10

"H-Hi...Kyle. C-can I sit...beside you?" Pautal-utal na usal ni Venice sa akin. Muttering the last word.

Ibinaba ko ang aking hawak na libro. Na binabasa nong mga oras na iyon.

Iniangat ko ang paningin ko sa kaniya. I saw her biting  the tip of her index finger, not looking directly in my eyes.

She was avoiding my gaze while I'm looking at her intently.

Luminga ako sa paligid. Iginala ko ang aking mga mata. May mangilan- ngilan namang iba pang bakanteng upuan bukod sa tabi ko.

Wala naman akong katabi palagi dahil bukod sa nasa pinakalikod ang upuan ko at katabi ng bintana. Walang may gustong tumabi sa akin dahil kilala ako bilang outcast of the class.

It doesn't matter to me. It doesn't affect me at all. Sanay na ako at sanay na rin ang mga taong nasa paligid ko. Sanay na akong itrato as walang bilang. I was like an invisible being but, that's what makes me live and go ahead have this peace of mind.

Sometimes, those who are considered as an outcast of the class usually are the ones who have this peace of mind and days. Unlike to those people who are vocal and center of attention.

Just like Rosie.

Rosie is popular and known for being cheerful and always laugh even at nothing. But, deep inside I know for sure, she is the loneliest. The gloomiest. The melancholic.

I know for sure that she's hiding in a mask. In a shell full of pretending and laughs.

Wala namang masama na tumabi siya sa akin, kaso ayoko lang makarinig na naman ng bulong-bulungan sa paligid, which is quite inevitable dahil napukaw ng atensyon nila ang nakatayong si Venice sa harap ko.

Marahas siyang lumunok nang ibalik ko ang aking mga mata sa binabasang libro.

I hate it the most when people disturbed me from reading books. It feels like someone woke you up from a very good dream. It makes you mad in the first place.

"There are lots of vacant seat." I mumbled in monotone. I don't want to sound rude and at the same time not want to sound like I'm hitting on her.

I don't want people to make a misleading assumptions. I want a peaceful life for Pete's sake.

"Uh...yeah, s-sorry..." Narinig kong anas niya bago humakbang nang mabagal paalis sa akin.

Ilang segundo ang lumipas ay bigla ko na lang narinig ang pagbagsak ng isang bag sa katabi kong upuan.

I saw someone from my peripheral vision dragging another person by that person's wrist. Lumikha ng kalabog ang padabog na upo ng isang babae sa tabi ko.

I shifted my gaze on that someone. Nakita kong si Venice iyon na nakabagsak sa lupa ang mga mata. Hawak siya ngayon ng kung sino man sa magkabilang balikat. Not letting Venice stand up and go and sit on other seats. I sighed heavily in disappointment as I saw who was the real suspect to this dragging thing.

"Hi, Kyle. Good morning!" Masiglang bati sa akin ni Rosie. Tenga sa tenga ang kaniyang pagngiti. Ngumingisi pa nga.

Naglakasan ang kanina'y mahihinang bulong. Tila kinukutya at inaasar ako dahil hindi sila makapaniwalang pinapansin ako ng dalawa sa pinakasikat sa campus. Na ang isang outcast ay kinakausap at nginingitian ng mga babaeng ito.

I sighed in disbelief.

"Anong ginagawa mo?" Pabulong kong sambit kay Rosie nang makalapit ito nang husto sa akin. Nagtaas ako ng isang kilay, habang pagalit ang aking mahina ngunit pagalit na tono. Hawak pa rin niya ang magkabilang balikat ni Venice na namumutla na ngayon sa sobrang hiya.