çocuğum olmuyor: bxb

otuz dokuz

Uzun zamandır yazmadım ama gerçekten hiç müsait değildim çok üzgünüm. Hepinizi seviyorum.

Iyi okumalar, oy ve yorumlarınızı bekliyorum muahh

Saat 22.50

Savaş arabasını da alıp kendini dışarı attı. Sabahtan akşama kadar çalışmış, saat 9 olunca eve gitmişti. Normalde bu kadar çok çalışmazdı. Canı o kadar sıkılmıştı ki Barış yüzünden bu yüzden kendini işe vermişti.

Daha sonra evde nefes alamamış ve dışarıya çıkmaya karar vermişti. Gerçi 3 gündür eve uğradığı bile yoktu. Sadece işten gelip yemek yiyor, ondan sonra dışarı çıkıyordu.

Rojin o kadar onu arıyordu ama kardeşini bile dinlemiyor, ona kızıyordu. 3 gündür dışarda arabasında yalnız yatıyordu.

Evde kalmak istemiyordu çünkü. Aslında yalnız kalmak için bahaneler üretiyordu denilebilir..

Rojin'i ise yalnız bırakmamak içinde işyeri arkadaşı Eda'dan rica etmişti onun yanında kalması için.

Ama Rojin yalnız kalmayı umursamıyor, sadece abisini düşünüyordu. Hatta Barış'ı bile aramıştı. Ama Barış Savaş' ın onu engellediğini söylemişti. Rojin aralarının bozulmasına çok üzülmüştü.

Neyse Savaş'a dönelim. Bizim depresyona giren doktor savaş şimdi sağanak yağmurlu havada arabasını gezintiye çıkarıyordu.

Yağmur şiddetiyle yağarken bi yandan yıldırım ona eşlik ediyor, karanlık onları misafir ediyordu.
Savaş önünü bile zor görüyordu ama hâlâ arabayı kullanmaya devam ediyordı. Neyse ki telefon çaldı da arabayı durdurdu.

Tanımadığı bi numara aradı. Barış olduğunu düşündüğü için açmak istemedi. Barış'ı engellemişti. Başka numaradan arama ihtimali yüksekti. Başka kim olabilirdi ki?

2 kere çaldı.

3 kere çaldı.

Ama Savaş açmadı.

Sonra belki acil bi şey olabileceğini düşündü. Eğer bi daha çalarsa açacağım dedi içinden.

30 saniye bekledi ve telefon çaldı. Bu sefer hemen açtı.

"Alo"dedi heyecanla.

Karşıdan ağlama ve nefes alış sesleri geldi. Hızlı nefes alış verişlerinden  heyecanlı olduğu belli oluyordu.

Savaş merakla karşı tarafın konuşmasını bekledi.

"Alo! Neden konuşmuyorsun?"dedi.

"Savaş!"dedi titreyen ses ile.

Savaş daha çok heyecanlandı. Çünkü karşıdaki ses Barış'a aitti. Savaş 3 gündür onun sesini duymamıştı.

O kadar heyecanlıydı ki kendini küçük bi çocuk gibi hissediyordu. Ona göre bu kadar heyecan duyması saçma geliyordu çünkü.  Demek ki insana  saçma gelen şeyler başına gelirdi.

Ama kendini durduramazdı ki. Kalbini kontrol edebilseydi zaten onu sevmek de istemezdi. Ve şu an sesini duyduğunda ağlamak istemezdi.

Sesini çok özlemişti. Sesini duyduğu için mutlu olmuştu ama olaylar yüzünden de üzülüyordu..