I fell In love With A Fictional Charcter

Chapter 1

Chapter 1

"Time check, it's 6:00 pm. Nakakain na ako check. Nakahugas check. Okay! Nagawa ko na lahat! Time to meet him!" Excited akong lumapit sa cellphone kong nakacharge.

I want to rantandrave different sorts of curses when I did check if it was already full.

"Fuck-ing tape! 10 percent! Seriously?! Sa halip na madagdagan nabawasan pa!"

Para na akong iiyak habang nakatitig sa phone ko. Naghalo-halo ang nararamdaman kong emosyon. I know if you were in my shoes ganito rin ang mararamdaman mo.

Ikaw ba namang maghintay ng napakatagal tapos makikita mo na hindi naman pala nagcharge ang cellphone mo! Mapapamura ka nalang talaga.

King ina 'yan!

"Walang kwentang charger!" Nanggigigil ko itong tinapon sa sahig.

"Nakakainis! Nakakapang init ng ulo! Tangena!" Pagmumura ko dahil sa sobrang panggigigil.

Nagdabog-dabog ako't nagsusuntok sa hangin. At dahil malas nga ako at tatanga-tanga tatama ang kaliwang binti ko sa nakausling pako sa gilid ng maliit kong kama nang akto akong sisipa. Marahas kong iniilag ang aking binti patagilid para hindi ito tuluyang tumama.

Hindi ko nagawang balansihin ang katawan ko kaya ang ending bumagsak ako sa matigas na semento.

"Aray!"

Maluha-luha ako dahil sa sobrang sakit na naramdaman ko, naitukod ko pala ang siko ko nang bumagsak ako.

Ilang minuto pa bago ako nakatayo. Napangiwi ako ng subukan kong igalaw ang siko ko. May gasgas ito at dumudugo, grabe rin ang pamumula nito dahil 'ata mas'yado itong nabugbog. Nang mapansin kong hindi ko na hawak ang cellphone ko ay agad ko itong hinanap.

Para akong pinagsakluban ng langit at lupa ng makita ang sinapit ng kaisa-isa at luma kong cellphone. Basag na ang screen nito at nakahiwalay na ang battery. Mukhang malabo na itong gumana.

"What a sinister day." Nausal ko nalang.

Tok! tok! tok!

I heard a loud crack dulot ng pagbukas ng pintuan ng aking kwarto. I suddenly stood up, napangiwi ako ng maramdaman ang matinding kirot na dumaloy sa katawan ko dulot ng pagkakabagsak ko.

"Amiel? Anak?"

I took a deep breathe. Silently. Feeling the quite burning sensation of my elbow in my back. I turn my gaze to my dad who's wearing his usual but always a sweetest smile. Gumanti ako ng ngiti kahit may iniindang sakit.

"Pa, bakit po?" I tried not to stuttered. I smiled para hindi mapangiwi dahil sa biglang pagsakit ng siko ko.

"May ibibigay lang ako sayo 'nak." He uttered without removing his sweet smile na para bang hindi nag eexist ang salitang problema sa mundo dahil sa pag-ngiti niya. That's how powerful his smile is.

As a matter-of-fact. I love staring at his smile lalo na kapag patong patong na ang problema na dumarating.

He's always telling me na nakuha ko daw ang mukha ko kay mama. And he's glad that I got it dahil naalala niya daw si mama tuwing nakikita niya ako. But I am more jubilant for the fact that I got his smile. I might got my beautiful face of my mother but I also got his exquisite and melodious smile.