Into the Wild Woods (Isla Puerto #1)

Kabanata 2

Kabanata 2

Quote

Nagising akong sumikat na ang araw. The round clock shows that it is already 8 a.m. Mabilis akong tumayo at nagpunta sa banyo. Hindi pa rin dumadaong ang sinasakyan naming yate. Wala rin akong ideya kung saan kami dadaong.

I washed my face and brushed my teeth before marching out of the bathroom. Gutom na ako sa totoo lang pero wala akong lakas na lumabas. Marahil dahil sa nahihiya rin ako. Naupo ako sa paanan ng kama. I badly want to take a bath but my clothes aren’t here.

Napatayo ako sa biglaang pagkatakot sa pintuan ng cabin. I opened the door and a man in a black suit carrying my suitcase welcomed my eyes.

“Nakalimutan ko pong ilagay dito. Pinapatawag rin kayo ni boss para kumain sa upper bow.”

“S-Sige po. Maraming salamat po.”

Minadali ko ang aking pagligo. I wear a black shirt and maong pants. Inayos ko ang aking buhok at inipitan. I took a deep breath and opened the door. Tumama ang silaw ng araw sa aking mukha. Hindi na ako magtataka kung bakit ganito ka tirik ang araw. Nasa gitna kami ng dagat at wala akong ideya kung saan ang tungo namin.

Muntik na akong maligaw mabuti na lang ay may naghatid sa akin na tauhan niya. Wala naman kasi akong alam sa pasikot-sikot sa yate dito. The yatch isn’t moving. May hagdanan kaming inakyat at doon pa lang ay may nakaabang na mga tauhan nito. Wala talaga akong kawala sa totoo lang.

“Good morning, Mr. Montealegre,” bati ko.

He crossed his arms and gestured me to take a seat. Pinaghila ako ng kanyang tauhan ng upuan. Umawang ang aking bibig sa nakita sa hapag-kainan. May bacon, sunny side up eggs, pancakes, and waffles. Meron ding soup at mga prutas. Puno ang lamesa!

Tila nakalimutan ko kung paano kumain dahil sa titig niya. but since I am hungry, I forced myself to eat. His eyes pierced and send chills to my bone. Hindi ako nito tinantanan.

“Sa Batangas tayo dadaong. It will be a half-hour sail from here. You can sleep back if you want.”

Napatingin ako sa gawi nito. Hiniwa nito ang pancake na nasa kanyang plato bago kinain. Napalunok ako nang magtagpo ang mata namin. Umiwas kaagad ako.

“Ah… O-Okay. May signal ba dito? May tatawagan sana ako…”

Natigil ito sa pagkain. Muli akong napalunok ng makita ang kulay gubat nitong mga mata.

“Wala… we’re in the middle of the ocean, Ms. Rodriguez.”

“Oh, s-sorry.”

Hindi na ako umimik muli baka ay barahin na naman niya ako kaya huwag na lang. Hanggang sa matapos ang pagkain namin ay hindi siya umimik kahit ako rin.

“Salamat sa pagkain,” I nervously thanked him before he walks out.

Nagsimula na ulit tumakbo ang yate. Bumalik ulit ako sa aking kwarto. I stayed on the terrace at kitang-kita ko siyang nagmamaneho mula rito. Wala pa akong nakikitang pier na maaari naming daungan. Siguro kung may telescope ako ay makikita ito.

How’s Clay? I already missed him to the core. Hindi ko alam kung paano ko siya nagawang matiis pero ginagawa ko rin naman ito para sa kanya. Kung pwede ko lang sana siyang isama dito ay ginawa ko na ngunit wala naman ito sa aming usapan.

Wala akong alam kung saan ako magtatrabaho sa Maynila. Dapat hindi ako magtiwala kay Adriel Montealegre kaso may parte sa akin na dapat ko itong pagkatiwalaan… dahil hindi niya ako ipapahamak. There is something about this Montealegre that I can’t seem to figure out. His eyes are so familiar like I see it every day. Umiling ako at tinanaw ang dagat.