EPILOGUE
HULING araw ko na ito rito sa PR at may papalit na sa aking bago, oras na ata para ako'y lumayo. Hindi ako nababagay rito.
Nang matapos ang huling insayo, habang pinapatugtog ko ang huling kanta lahat ay nag-iyakan sa kadahilanang ako'y lilisan.
Nang makalabas sa PR habang hawak-hawak ang maleta ko papunta airport isang pamilyar na pigura ang nakatalikod ngunit agad ring humarap kaya tuluyan ko na itong nakilala.
"Where are you going?" Namumugto ang mata nito
"Tumigil ka na justin" ani ko, at naglakad na upang makalampas sa kaniya.
ngunit humarang ito sa daanan ko.
"Mahal kita, Emilia. Mahal na mahal. Kaya nag mamakaawa ako, huwag mo akong iwan." Ngayo'y nakaluhod ng aniya. Pigil luhang at nagtapang tapangang hinirap ko siya
"Hindi ito tama! Isa itong malaking pagkakamali Justin! sa mata ko, at sa ibang tao!" Hasik ko! Dahil sa sitwasyon namin ngayon maling pairalin ang tunay na nararamdaman.
Tumulo ang mga luha niya, bahagya pa siyang nakanganga senyales na nahihirapan siyang huminga
"Pero sa mata ko, Emilia at sa mata ng diyos! Walang mali sa pagmamahalan natin"
"Mali ang lahat ng ito!" Sigaw ko.
"Kailan pa naging mali ang mag-mahal Emilia?!"
Parehong kaming natigilan, humahangos. Parehong naghahabol ng hininga.
Pero sa oras na iyon, alam kung walang mali sa ginagawa namin. Pero ayokong kasuklaman siya ng mundo dahil pumatol siya sa kasing edad ng ina niya na, tulad ko.
Tila naubusan na siya ng lakas at humagulhol nalang basta. Nakayuko. Nakaluhod. Naawa ako, gusto ko siyang yakapin ngunit desidido na ako.
Walang lingonan akong naglakad papalayo sa kanya
"Mahal na mahal kita! Huwag mo akong iwan. Hindi ko kaya EMILIA!" Sigaw niya nakakapanghina ngunit tama na, para sayo 'to.
Para sayo ito, justin. Tama na.
Sumakay ako sa sasakyan papunta airport. Kita ko pa siyang hinahabol ang sasakayang sinasakyan ko, habang sumisigaw. Doon ko na hindi na pigilan ang pag agos ng aking mga luha, tsaka inilabas ang regalo niyang MP3 at earphones. At pinatugtog ang huling kanta.
Because you're my home, home, home, home....
We may have the same feelings, But It doesn't matter. When we're not in the same time.
WAKAS.......
BẠN ĐANG ĐỌC
HULING KANTA
Phi Hư Cấu𝗘𝗠𝗜𝗟𝗜𝗔 𝗦𝗔𝗟𝗩𝗔𝗗𝗢𝗥, ipinanganak noong Oktobre 4,1984 isang propesyonal na mananayaw sa kasalukuyang panahon ngayong 2019 at isang hindi inaasahang tao ang gugulo sa nananahimik niyang mundo. Kahit saang anggulo mo tignan, at kung mapanghu...
