LUNA

40: Ominth

I hugged the coat tightly around me. As soon as Sage told me about his real identity I didn't give him time to explain and left him there. Sinubukan niya akong kausapin uli at sinubukan 'rin akong pigilan sa pag-aalis but I bared my canines at him. Snarled at him like he was nothing but another enemy to me. The hurt in his eyes showed, and I was on the verge of forgiving him if my heart didn't throb so painfully, reminding me that I'm feeling this kind of pain inside me. The one that doesn't need any weapon to hurt me physically, but emotionally.

I have never been lied to— no, what I mean is— I have never trusted anyone in my whole damn life, and just when I was trying to open my heart to someone for the first time, he dares break it. Sabi ko nga sa sarili ko, hihintayin ko siyang umamin saakin. Hindi ko pinansin ang mga sinabi ni Zagreus at Cayden saakin tungkol sakanya kasi gusto ko mismong si Sage ang magsabi.

But another truth hits me in the face. Will Sage ever tell me if I didn't force him to say it? Aamin nga ba siya saakin kung hindi ko siya nahuli?

Magulo ang buong ballroom dahil sa nangyare. Puros mga royal guards na ang nakapalibot sa buong silid at may mga naglilinis 'rin ng mga bangkay sa iba't ibang parte ng kwarto. Three race killers are dead. The other 9, captured. Kakatapos ko lang ibutones ang coat saakin ng marating ko ang pwesto ng dalawang prinsipe. Kaharap nilang dalawa ang nakaluhod na mga race killers. Lahat nakayuko, at parang walang balak na kumalas o manglaban man lang.

My wound on the back is healing already. It stings, but I can manage. Medyo tumahimik na 'rin ang mga tao na nasa labas ng silid at palasyo, siguro'y na-kontrol na ng mga sentinels ang mga ito. O 'di kaya, pinuntahan sila ng hari at reyna nila.

Bumaling sa direksyon ko ang dalawang prinsipe ng mapansin nila ang pagdating ko. Cayden immediately went up to my face with a weird concern in his amber eyes. Prince Caleb dips his chin in acknowledgment.

"How are you? Nagpatawag na ako ng mga healers, at may inasikaso lang sila sa labas pero papunta na 'rin sila dito. Are you okay? Why are you even standing? Hindi ka dapat gumagal—"

"I'm fine, Cayden" Tinawag ko pangalan niya para malaman niyang hindi ako nagbibiro. "I can regenerate" nakipagtitigan ako sa mga race killers na ngayon ay nakatingala na saakin.

They all look at me impassively. Tatlong witch hunters ang naamoy ko. The rest, hindi ko na pamilyar ang amoy. Walang lumabas na kahit ano sakanilang mga bibig.

Tinulak ang kanilang mga ulo pababa ng mapansin ng mga guards ang titig nila saakin.

"They will be executed for disturbing the peace in the palace, and for resorting to violence without consulting any of the royal family first"

Umalis kaagad ako ng lumapit si Sage sa pwesto naming tatlo. Ramdam ko ang pagpigil niya sa sarili na hablutin ako pabalik, but he needs to do his duty to the crown first. Even though he is not a mortal. Foolish. Very foolish of you to trust, Sahar. Anong sinabi mo sa sarili mo? You like him? You feel butterflies in your stomach whenever you look in his eyes?

Simphia, guide me.

Hindi ako pwede sa labas kasi may mga tao pa na naroon kaya dito ako dumiretso sa balcony. Aaminin kong sobrang lamig ng hangin ngayon, at hindi nakakatulong na coat lamang ni Sage ang bumabalot saaking katawan. Underneath this black cloth are my undergarments. Nothing more. Humilig ako sa railings, resting my forearms above the wide, thick, golden railings of the balcony. Overlooking the balcony is a range of snowy mountains from afar. Nasa southern wing ang ballroom, and behind the palace is this: the nature.

Madilim ang buong paligid at ang ilaw lamang sa palasyo ang maliwanag. The night sky right now is empty with no stars. The crescent moon is hiding behind a cloud, only showing us little of its light.