Kalbi Kırılmış Yalnız Bir Çocuk
Bir çığlık koptu o gönülde ve o akşam yağmur hiç durmadı bu şehirde.
*
Küçük bir çocuk bavulunu toplamış şehri terk etmekteydi. Çocuğun gözlerine bakanların yüreği dayanamıyor ağlıyordu. Boğazı düğüm düğüm bir dev gibi yürüyen koca yürekli çocuk, bir gözyaşını bile hak etmeyen bu topluluktan, uzaklaşıyordu artık. Gözleri değil ama kalbi sırılsıklamdı. Kimseye kızmıyordu, kızamıyordu. Ne sevmeyi öğrenebilmişti yalnızken, ne de sevgiyi avuçlarından verebilmeyi. Biliyordu, vereceği bir şey yoksa, alacaklı gibi beklemenin bir anlamı yoktu, çünkü o da sevgiyi ve sevmeyi öğrenememişti. Bir oyun parkında figüran olarak bile karşılanmıyordu, arkadaşları arasında. Artık bu şehirde bir yüktü ve ayrılması gerektiğini biliyordu.
Çocuk yüreği işte, " Bugün benim arkamdan ağlıyorsunuz ama yarın adımı bile hatırlamayacaksınız, biliyorum. " diyerek uzaklaşıyordu. Yüreğinde bir sel, boğazında bir cam kesiği, gidiyordu. Adımlarında bir ağırlık, hiç kimse gitme kal demiyordu arkasından. Ve giderken yeni bir şey öğreniyordu bu yalnız çocuk, yaşadığı şehirde şevkatli bir yürek de yokmuş.
Kendine bir de uzaktan bakarak içinden şöyle seslendi, küçük çocuk " Böyle bir çocuğun haline mi, yoksa bu halkın haline mi ağlamalı. " diye düşünerek uzaklaştı, şehir tabelasını arkasında bırakmıştı artık.
[Duygu, düşünce ve yorumlarınızı paylaşmanız bizleri mutlu edecektir.]
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Kış Yağmuru Cümleler
Short StoryGün batar özlem yansır duvarlara, bir mum ışığında gözlerim, bir o anıya dalar sessiz sessiz bir bu anıya. Sen adım adım giderken, ben gidişine bile hayrandım. O güzel kalbine bakınca kalbim, gözlerim sende güzelden başka şey görmüyordu. Beni üzen ş...