Gün batar özlem yansır duvarlara, bir mum ışığında gözlerim, bir o anıya dalar sessiz sessiz bir bu anıya. Sen adım adım giderken, ben gidişine bile hayrandım. O güzel kalbine bakınca kalbim, gözlerim sende güzelden başka şey görmüyordu. Beni üzen ş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çığlık
Kendimi arıyorum, ne zor bir yolculuk böyle, beklesen olmaz, arasan bulunmaz. Caddeler ve sokakları geziyorum ne iz var ne de ayaklarımda derman, ne zor şey şu yaşamak. İnanmasam, ölüm tatlı gelirdi inan.
Köy köy, ilçe ilçe, il il geziyor ruhum, yürüdükçe yoruluyorum, bir mülteciyim sanki, acıyorum aynada bakınca halime. Kapana kısılmış bir kurt gibi, yangın olmuş nefesim, uluyorum, yardım isteyip dağlara.
Soğuk, bir yorgan gibi örtünüyor üzerime yavaş yavaş. Tek çare, çaresizliğin doğurduğu bir umut var göğsümde.
Kaybettiğim bir şeyi arıyor gibiyim, ne olduğunu bilmiyorum. Varlığı ararken kendimi kaybettim. Sonra bir dost aradım, yoktu kalbimden anlayan. Dostu kendi içimde aradım, tıpkı eski günler de olduğu gibi ama bulamadım. Sanki terk etmiş o, içimdeki memleketi, her karanlık gecede sohbetine doyamadığım kişi. O fısıldardı kulağıma, ben yazardım sessiz mum ışığında. Oysaki adını bile öğrenemedim, kimdi o, benden içeri, ben olan.
Yüreğimde bir sızı, can verenin hissini ben anlarım, ya yaşat ya öldür çığlıklarını. Böyle bırakma ne olur, Eyyub değil ki benim adım. Yana yakıla her gün aynı zikri çekiyorum "Sen necat ver Allah'ım". Nasıl bir et parçası ki kalbim yanar da ağlamaz gözlerim. Gönlümdeki kendimi kaybettim ve kimsesizlik, artık kendim olmuş gibi, yalnız bırakmaz beni.
Gönlümde biri yaşadığını, kaybedince anladım. Psikoloji ve tasavvufta buna insanın iç alemi deniliyormuş. İnsan yalnız yaşayamıyormuş onu anladım. Eskiden yalnızlık, huzur ve sükundu benim için, meğer kimsesiz kalmak yalnızlık değilmiş.
Bilmiyorum direniyor muyum halime? Bu direnmek değil, öldürmüyor yaram, iyileşmiyor da. Bazen ne yapacağını bilmiyor insan, nereye varacağını bilmiyor, sadece ilerliyor ayaklar, sürükleniyor beden, kendini bilmez adımlarda.
İçimi döktüm usulca, takatsiz kalmış bir seyyah gibi.
[Duygu, düşünce ve yorumlarınızı paylaşmanız bizleri mutlu edecektir.]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
![]](https://img.wattpad.com/34a5545cc80583f33174c873fda914e87b5e5995/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f504939416b5a6d3269512d3343513d3d2d3933333630343730382e313632393431666137653535666464303938363534373138363738362e676966?s=fit&w=720&h=720)
