SADİST

SİYAHIN İHANETİ

İyi okumalar
《》《》《》《》《》《》《》《》《》

Balo mekanının içine girdiğimizde sakin bir şarkı çalıyordu. Bir çok kişi partnerleriyle dans ediyordu. Abimin suratına bakmaya başladım. İlk önce fark etmedi. Dik dik bakmaya devam ettiğimde bana döndü. Sonra o bana ben ona bakarken ne olduğunu hâla anlamamıştı. Kafamla dans pistini işaret ettiğim de ilk önce kaşlarını çattı. Sonra ise beni piste doğru sürüklemeye başladı. Tabi bu arada söylenmeyi unutmadı.

Yapmacık bir şekilde gülümsedim ve "Teşekkür ederim." Sihirli sözcüklerini söyledim. O da bana yapmacık bir şekilde cevap verdi. "Hiç sorun olur mu? Önemli değil." Bu halimize güldüm. Biraz daha dans ettikten sonra bizimkilerin oturduğu masaya geçtik. Balonun geri kalanında sinirlensem  de kimseyi öldürmemiştim. Şimdilik.
Balonun sonunda okulun öğrencilerinden herkes sahneye çıkıp bir kaç söz söylemişti. Ve bitti. Hayatımın dört yıllık serüveni bugün bitmişti. Mutluydum. Yakın arkadaşlarımdan ayrılmayacaktım. Sınavlar iyi geçmişti. Okul bitmişti. Daha ne isteyebilirdim ki? Birçok şey. Benim sırrım olan birçok güzel şey.

~~~~BİR HAFTA SONRA~~~~

Yaz tatili. Adı ne kadar güzel değil mi? Cennet gibi. Bu bir hafta benim için pek de cennet gibi değildi. Pelin balodan konuşmuştu. Hala konuşuyordu. Görkem hakkında araştırma yapmıştım ve devam ediyordum. O da boş durmamış ve beni aratmıştı. Bu yetmemiş gibi izletiyordu. Hayır adam gibi izletse bir şey demeyecektim. Ama adamı ya da adamlarını birkaç kez yakalamıştım. Artık o da vaz geçmişti. Böylece hamle sırası bana geçti.

İki gündür Görkem'i takip ediyorum. Araştırmam sayesinde nerede olduğunu tahmin etmek pek de zor olmuyordu. Bu arada ben onun kadar salak değildim. Adamlarıma takip ettirmek yerine ben etmiştim. Her gün yemek saatin de -ki bu saat akşam sekiz buçuk- eve gidip annesiyle yemek yiyordu. Annesine değer verdiği çok belliydi. Çoğunlukla kendi barı yerine abimin barında takılıyordu.
Abimin takip konusundan da haberi vardı. O yüzden onun barındayken yanıma gelerek ortalıkta belli olmamı engelliyordu.

Artık beni saklamıyordu. Görkem öğrendikten sonra diğerlerinin önemi kalmadığını düşünüyordu. Aslında "Görkem benden dört yaş daha büyüktü. Yani en fazla ne yapabilirdi ki?" Demek geliyordu içimden. Ama sonra yaptıklarını okumuş, öğrenmiş ve duymuştum. Başıma gelebilecekleri öğrenmişti. Cidden iyi bir rakipti. Ama ben ondan daha iyiydim. Bu konuda. Benim yaptıklarım daha ürkütücüydü. O ise benim en kibar yüzümü görmüştü. Buna rağmen oyun sırasında dehşete düşmüştü. Oradaki herkes gibi.

Yine abimin barındaydım. Yine abim yanımdaydı. Her zamanki gibi. Tek fark bu sefer yanımda Pelin vardı.  Arkadaşlar birazdan gelecekti. Her şey iyi gibiydi.
"Beni duydun mu?" Soruyu sorana baktığımda Pelin'di.

"Hayır dalmışım." (sonra ağaç. Tamam ben gidiyorum) Gerçekten düşünceli  gibiydim. Abimin masada olmadığını bile daha yeni fark ediyordum.

"On gün kaldı diyorum. Abin diyorum. Doğum günü diyorum. Mal." Abimin doğum günü. Unutmamıştım ki. Neden hatırlatıyordu bu mal?

"Yani?" Sıkıldığımı belli edercesine söylemiştim.

"Parti falan hazırlamayacak mısın?"

"Hazırlamadığımı nerden biliyorsun?" Uğraşıyordum. Ama her gün az az. Çünkü hem zamanım vardı hem de başka işlerim.

"Tamam. Peki ya kıyafetler?" Al buradan yak. Bir tek bunu düşünüyordu. Sanki daha büyük meselem yokmuş gibi.

Ne zaman Görkem'in peşine düşsem başkalarına yaptıkları aklıma geliyordu. Aramızdaki şey satranç gibiydi. Eğer ona yakalanırsam benim hamlem bitmiş olurdu ve sıra ona geçerdi. Bu önemli değildi. Bana ne yaparsa ona elbet sıradaki hamlemde karşılık verirdim fazlasıyla. Ama ya hamle yapma şansım kalmazsa düşüncesi vardı aklımda. Ya şah olan beni yok eder ya da vezirlerimi oyun dışı bırakırsa ne olacaktı. Vezirlerim demiştim. Çünkü Pelin ve abim vardı. Ve bazı dostlarım. Peki ya şahlardan biri ölünce mi bitecekti bu oyun. O zaman oyun benim olacaktı. Ne ölürdüm. Ne de önemli taşlarımı kaybederdim. Bunun için gerekirse tek hamlemde kazanırdım oyunu. Onları kaybedemezdim.