"Bu çocuğu hatırlıyorsun demek." Diyerek albümdeki fotoğrafı gösterdi.
"Evet, elbette hatırlıyorum." Dedim ve ona garip garip bakmaya devam ettim. Ne oluyordu böyle?
"Sanırım yüzünü pek hatırlamıyorsun?" Deyip bana baktı. Fotoğrafa baktım ve yüzünü...
Adını Sen Koy'u düzenlemeye karar verdim ve bu da düzenlediğim ilk bölüm. Bir düzenleme yapmadan final yapmam imkansızdı çünkü 8.sınıfta yazdığım bir hikayeme üniversiteye giderken final yazma kararı alıyorum. Kurguda muhtemelen büyük bir değişim olacak. Umarım hala okuyan birileri vardır ve ben boşuna düzenlememiş olurum. Sizleri seviyorum. İyi okumalar ^_^
Hayaller vardır.Çok büyük olanlar,ulaşılamaz olanlar ve benim gibi küçük dünyası olan insanların küçük ama zor hayalleri. Benim hayalim her zaman üniversite olmuştu. Ailemin maddi durumu olmadığı ve annemin biz küçük yaştayken beni, kardeşimi ve babamı bırakması yüzünden hayallerimi büyütememiştim fakat kendim çok çabuk büyümüştüm. Annemin bizi bırakmasından sonra babamın evlenmesini beklemiştim fakat o hâlâ anneme aşıktı ve bunu ona ihanet olarak görüyordu. Evlenmediği için babam işe gittiğinde kardeşime bakmak ve evi toplu tutmak gibi şeyler bana kalıyordu. Hâlbuki ben sadece 11 yaşındaydım o zamanlar. Fakat şimdi kurduğum o küçük hayale ulaşmak üzereydim. En yakın arkadaşımın evinde ve bilgisayarın başında sonuçlarımızı bekliyorduk. Panikliyor, korkuyordum ayrıca birde avuçlarım terliyordu. Etrafta dönüp duruyordum. Üniversite sonuçlarım açıklanıyordu. Bu kadarda olsundu değil mi?
"Buket, önce kendi sonucuna bak sonra benimkine. Ben bakarsam bayılırım. Ya da sen bakma, benim sonuçlarım ben bakayım. Yok yok sen bak sonra bana söyle. Ayy," diyerek dönmeye devam ettim. Buket gözlerini devirerek bilgisayar masasına oturdu. Tabii bir yandan da bana söyleniyordu.
"Simayım, kardeşim, biriciğim. 25 yıl hapiste yatan amcalar bile senin kadar volta atmıyordur. Sakin ol, alt tarafı şuradan gireceğim bakacağım işte," dedi ve laptopunu açtı. Ben de dönmeyi bırakıp onun yanına geçtim. Hâlâ paniktim ve dudağımı dişliyordum. Kanasaydı, şaşırmazdım.
"Of şimdi elli saat ÖSYM sitesinin yüklenmesini bekleyeceğiz. Sakinleşebilirsin Simay, siteye akşam anca girebiliriz," dedi Buket sitem dolu bir sesle. Sadece 3 dakika önce açtığı bilgisayarının F5 tuşunu arkaya arkaya basmaktan kırmak üzereydi.
"Sanki sen de biraz heyecanlısın Buket, siteye yüklenmesi için zaman vermen gerektiğini düşünüyorum," dedim gergin gergin gülerek.
Buket biraz düşündü ardından, "Haklısın ona biraz zaman tanımalıyım, belki çekingendir, bana açılmakta sorun yaşıyor olabilir," diyerek parmağını yavaşça F5 tuşundan çekti ve beklemeye başladı.
Ekranda ilk olarak bordo renklerde kocaman ÖSYM yazısı belirdi, ardından tercih sonuç açıklama sitesi tamamen yüklendi. Donup kalmıştım, Buket'in beni dürtüp kendime getirmesini bekliyordum ama yapmıyordu. Neden yapmıyordu?
Bakışlarımı Buket'e çevirdiğimde az önce benim olduğum durumda olduğunu gördüm ama o kendine gelememişti. Güya ben aşırı heyecan yapıyordum!
Hafifçe ona doğru eğilip "Buket lütfen kendine gel yoksa korkmaya başlayacağım," dedim.
Odaklandığı yerden bakışlarını ayırmayarak "Açıldı," dedi. Onu başımla onayladım, sonra beni gözünün görmediğini fark edince "Evet, açıldı," dedim.
"Hangi üniversiteye gideceğimizi öğreneceğiz şimdi," dedi hipnoz olmuş gibi, hala kendine gelememiş olmasına inanamıyordum. Omuzlarından tutup sarstım. "Buket kendine gel lütfen! Sonuçlarımıza bakmamız gerek yoksa zaman aşımına falan uğrar bir elli saat daha bekleriz."
"Üf tamam," diyerek nefesini verdi tam kimlik numarasını girecekti ki duraksadı ve bana döndü. Yavru kediler gibi gözlüklerinin altından bana bakarak "Önce seninkine baksak olmaz mı? Ben hazır hissetmiyorum," dedi. Tam reddedeceğim sırada bunu anlamış olacak ki "Lütfeeen," dedi bir çocuk gibi uzatarak, arkasından da bir çocuk gibi alt dudağını büzdü.
Onun bu haline gülerek, "Tamam önce benimkine bakalım," dedim. Oturduğu sandalyeden kalktı ve oturmam için bana yer verdi. Ellerim titreye titreye kimlik bilgilerimi ve şifremi girip beklemeye başladım. Kalbim yerinden çıkarcasına atıyordu. Elimi göğsüme yaklaştırsam kalbim avucuma dolacak gibiydi.
"Çok heyecanlandım elimi tut," dedi Buket gözlerini sıkı sıkı yumarken.
"Senin benim elimi tutman gerekmiyor mu?" Bakışlarımı ona çevirdim. O da gözlerini açıp bakışlarını bana çevirdi. "Birimiz tutunca otomatik olarak diğerimiz de tutmuş oluyoruz, fark etmiyor yani," dedi, ardından bakışlarını tekrar ekrana çevirdiğinde gözleri yuvalarından fırlayacak kadar açıldı ve "Açıldı!" diye çığlık attı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O kafasını bilgisayar ekranına doğru eğmiş benim sonucuma bakarken benim kafam arkama doğru dönük bir şekilde kalmıştı. Korkudan kafamı önüme çeviremiyordum. Bir süre sonra Buket suratında kocaman bir sırıtışla bana döndü. "Bence hemen sonucuna bakmalısın."
Kararsız bir şekilde ona baktım. Bana 'hadi bak artık' der gibi baktı. Cesaretimi toplayıp yüzümü ekrana döndüm.
Ege Üniversitesi
Sağlık Bilimleri Fakültesi
Beslenme ve Diyetetik
Sonucuma bir süre öylece bakakaldım. Kendime geldiğimde sadece "Kazanmışım..." diyebildim. Hep çok seviniyor hem de hiç bilmediğim bir şehire gideceğim için korkuyordum. "Buket ben İzmir'de ne yapacağım?"
Buket sorduğum soruyu çok saçma bulmuş olacak ki basit bir şekilde "Okuyacaksın" diye cevapladı. Sonra ona korkarak baktığımı gördü. Derin bir nefes alarak "Simay korkmanı gerektirecek bir şey yok, güven bana." dedi ve onu onaylamam için bana bakmaya devam etti.
İçini rahatlatmak için ona hafifçe tebessüm ettim ve "İzmir bekle beni, ben geliyorum!" dedim sahte bir heyecanla. Buket güldü.
O da sonucuna bakabilsin diye yerimden kalktığımda aklım hala ne yapacağımdaydı. Ailemden hiç ayrılmamışken birden kilometrelerce uzak bir yere babamın koruması olmadan gitmek ve orada yaşamak bana korkutucu gelmeye başlamıştı.
Korkmakta haklıydım ama sebebinin geleceğim değil geçmişim olacağını asla tahmin edemezdim...
