Bugün cumartesiydi güne erken ve enerjik başlamıştım. Kaç yaşımda olursam olayım okuldan nefret ediyordum. Okul zamanı kalktığımda her zaman bitkin oluyordum, hâlbuki hafta sonu da aynı saatte kalkıyordum.
Öğrenci psikolojisi işte.
Elimi yüzümü yıkamak için odamdan çıktım ve banyoya yöneldim. Kapıyı açıp içeri girmeye çalıştığımda kilitli olduğunu farkettim. Bunun ardından salondan bir ses duyuldu.
"Boşuna bekleme. Selen bugün Görkem ile buluşacak. İki saate zor çıkar o oradan." Tabii Selen'den cevap gecikmedi.
"Sanki sen Batu ile buluşacağın zaman üç saat hazırlanmıyorsun Yağmur." Bu atışmanın uzamaması için araya tekrar ben girdim.
"Selen, bir elimi yüzümü yıkayıp çıkacağım. Lütfen, iki saniye sürmez."
"Tamam canım,"dedi ve kilidi açtı. Bunun ardından Yağmur söylenmeye devam etti.
"Adam kayırma var. Ben iki saat yalvardım beş dakikacık iş için, almadın içeri." Ben de bu arada içeri girdim ve elimi yüzümü yıkadım. Ben banyodan çıkarken tartışmaları devam ediyordu. Selen Yağmur'a cevabını tekrar gecikmesiz olarak verdi.
"Yağmur senin o beş dakikalık iş uzuyor uzuyor ve kırk beş dakika oluyor. Biliyorum ben seni." dedi ve banyoya yeniden girerek kapıyı kilitledi.
Odama tekrar döndüm ve yatağımı topladım ardından işe gideceğim için kıyafetlerimi giydim. Çantamı da alarak evden çıktım. Kafe eve yakındı bu yüzden yürüyerek gidiyordum. Bu ekonomik krizimin arasında bir de otobüs parasına paramı ayırmadığım için memnundum.
Karşıdan karşıya tam geçecekken ardım sıra gelen bir ses duydum. Kimin seslendiğine bakmak için arkama döndüm. Sesin sahibi geçtiğimiz gün kafede tanıştığım kızdan başkası değildi.. Adı neydi? Sevil miydi? Hayır hayır, Seçil'di. Bana doğru geldiğini görünce gülümsedim ve ismini unuttuğumu çaktırmamaya çalışarak selam verdim.
"Merhaba."
"Merhaba. Beni hatırladın mı? Hani şu sakar kız, Sevinç." Tabii ya, Sevinç. İsmini hatırlamama rezaletimi sonlandırdığı için şükrederek hemen cevap verdim.
"Evet hatırladım. Nasılsın?"
"İyiyim," dedi ve beni şakasına süzmeye başladı. "Sen de iyi görünüyorsun."
"Evet, bugün enerjiğim. Okul yok sonuçta, değil mi?" Bu dediğime güldü.
"Evet, okul tembelliğimin ve mutsuzluğumun her zaman birinci sebebi olmuştur," ve gergin bir şekilde güldüm. Sevinç devam etti.
"Senden bir şey rica edebilir miyim? Bu akşam benimle takılır mısın? Abim ve arkadaşları bar türü bir yere gidecekler ve ben barlardan nefret ederim. Abim evde tek kalmama da izin vermiyor. Sana bunu sormak için kafeye gelecektim ama burada karşılaştık." Biraz düşündüm ve bir işimin olmadığını hatırladım. Yeni dostlar edinmek iyiydi, bir zararı olmazdı, değil mi?
"Aslında yapacak bir şeyim yok. Olabilir, neden olmasın?" Sevinç ellerini çırparak kocaman gülümsemeye başladı.
"Çok sağ ol. O zaman bu akşam sizin kafenin önünde buluşalım olur mu?"
"Tamam," dedim ve gülümsedim. Bu kız deli dolu bir şeye benziyordu. İnsanın içindeki enerjiyi arttırıyordu. Bana sarıldı ve gitti. Kendi kendime gülümseyerek karşıya geçtim ve kafeye girdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Adını Sen Koy (Düzenleniyor)
Ficțiune adolescenți"Bu çocuğu hatırlıyorsun demek." Diyerek albümdeki fotoğrafı gösterdi. "Evet, elbette hatırlıyorum." Dedim ve ona garip garip bakmaya devam ettim. Ne oluyordu böyle? "Sanırım yüzünü pek hatırlamıyorsun?" Deyip bana baktı. Fotoğrafa baktım ve yüzünü...
