მე შენთან ყოფნა მსურს! (დასრულებული)

მეგობრები?🙄🙃

დილით ტელეფონის ხმა მაღვიძებს იმ წამსვე ვპასუხობ.
-ბუჩქოო, აააა დედა შენ ხარ?
-ხო მე ვარ, როგორ ხარ პრინცესა?
-კარგად დედა შენ?
-მეც, აგიყვანეს?
-კი.
-საყვარელი ბავშვია?
-ბუჩქი მანდაა?
-არა.
-კი საყვარელი ბავშვია.
-ისე შენი უკანა ფონი არ მეცნობა_ამბობ დედა, ვიცინი.
-სახლში დარჩენა შემომთავაზეს ტაქსები არ იყო და.
-აააა.
-აუუ გთხოვ დედა, ბუჩქი დამალაპარაკე.
-რაგინდა?_მეუბნება ის.
-ბუჩქოო მომენატრე.
-მეც_დიდი ხანი ვერ მებუტება.
-ისევ გაბრაზებული ხარ?
-ცოტა, წავედი_ამბობს და თიშავს.
-ცოტა_ვამბობ ჩუმად და ვიღიმი, ის ცოტაც მალე გაგივლის ბუჩქო,
ავდექი, ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი, ყველას ეძინა ასე, რომ გადავწყვიტე საჭმელი გამეკეთებინა, როცა საჭმელი გავაკეთე მდივანზე დავჯექი, უცებ გვერდზე ვიღაც სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ეგდება, ვინ იქნება თუ არა ნიკა.
-შეგაშინე?_მეუბნება ის.
-სხვათაშოროს, კი.
-არაუშავს.
-წაგიყვანო შენს ძველ სახლში?
-რატო?
-ნივთები ხომ გინდა, ტანსაცმელი...
-ააა ხო, არ მინდა ჩემით წავალ ეხლა მაინც არის ტაქსები.
-შენი აზრით იმიტო შეგახსენე, რომ ტაქსით წასულიყავი_თვალები ავატრიალე.
-კარგი, კარგი_ორივე გავემზადეთ, მანქანაში ჩავჯექით და სახლისკენ წავედით, ისე ძალიან კარგი მანქანა იყო, მისამართი ვუთხარი და მალევე მივედით.
-ესაა?_იკითხა რაღაცნირად, რა არ მოსწონს ნეტა, შესანიშნავი სოროა.
-ხოო_ვუთხარი და ჩავიცინე, ჩემს ბინამდეც მივედით, კარები გავაღე და შიგნით შევედი, ცოტნეც შემომყვა, ლიზის საწოლზე ტელეფონი დავინახე ალბათ დარჩა.
-ლიზის ტელეფონი საიდან გაქვს?_მკითხა ნიკამ
-მე...ისა, დარჩა კი არადა გამომყვა ალბათ.
-რას მატყუებ?_წარბი აწია, დასერიოზულდა და ხელები გადააჯვარედინა(ხომ მიხვდით? არაა?)ვაღიარებ კინაღამ იქვე ჩავიკეცე, ისე შემეშინდა.
-არ გატყუებ.
-მატყუებ_ცოტა ხმასაც აუწია.
-ტონი შეარჩიე!_მკაცრად ვუთხარი.
-ბოდიში_მითხრა უცებ.
-არაუშავს!_ჩემი ნივთები სწრაფად ჩავალაგე და მფლობელს რამდენი თვის ფული წინასწარ მივეცი, რამე რომ მოხდეს მათ კისერზე ხო არ ვიქნები? იქიდან გამოვედით და მანქანაში ჩავჯექით.
-შენი და ჩემი ოთახის მეზობელი იყო ნუ მეზობელი რა, ხომ ხვდები არა, ერთად ვცხოვრობდით მითხრა რომ მშობლებს გამოექცა და...
-ამას რატომ მიყვები?_მითხრა და გამომხედა, შემდეგ კი ისევ გზას გახედა.
-იმიტომ, რომ მინდა მეგობრები ვიყოთ.
-მეგობრები?_ჩაიცინა.
-ჰო_გავუღიმე.
-კარგი!_მითხრა და საჭეს ხელი უფრო მაგრად მოუჭირა. სახლში მივედით, ლუკას უკვე ეღვიძა და ჩაცმული იყო.
-სად მივდივართ?_ვკითხე მას.
-ხვალ სკოლა იწყება, ამიტომ უნდა ვიყიდოთ, პასტა, კალამი, რვეული და კიდევ ბევრი რამ.
-კარგიიი_ვამბობ და ორივე გავდივართ. უკაცრავად სამივე.
-რა არის?_ვეუბნები ნიკას.
-მაღაზიაში უნდა წაგიყვანოთ.
-კარგი.
-არანაირი შეწინააღმდეგება? მზად ვარ.
-შენ შენი ძმა მიგყავს, მე უბრალოდ მიგყვები, წავედით.
ყველაფერი ვიყიდეთ ეხლა კი სახლში მივდივართ.
-მოვედით_ვეუბნები ლუკას და მანქანიდან გადავდივართ, სახლში შევდივართ და სამივე მდივანზე ვეხეთქებით.
-მშიაააა_ამბობს ლუკა.
-რა მოგართვათ?_ვამბობ მე.
-პიცაააა.
-კარგი!_ტელეფონს ვიღებ.
-რას აკეთებ?_მეუბნება ნიკა.
-პიცას_ვამბობ და ვიცინი.
-კარგი რა.
-ნახშირი თუ გინდა პირდაპირ მითხარი არ მოგედიროს_ვამბობ და თვალს ვუკრავ.
-არა არ მინდა_ამბობს ტელეფონს იღებს და თვითონ იძახებს.
როცა პიცით გავკსკდით, კიდევ ერთი ფილმი ჩავრთეთ და პოპოკორნიც გავაკეთეთ, ნუ მე დავწვი და ნიკამ გააკეთა. შემდეგ ნიკა წავიდა ასე თქვა ძმაკაცებთან მივდივარო, მე და ლუკამ კი გადავწყვიტეთ დაგვეხატა, ასე ცანცარში მოსაღამოვდა და ლუკაც დასაძინებლად წავიდა, ლუიზამ შემაგვიანდებაო, უი ხო ის ქირურგია ამიტომაცაა ამდენი ძიძა რომ ყავს და სულ რომ არ არის სახლში. კარებზე ზარია ვაღებ ნიკაა.
-გამარჯობა მარუშ_ამბობს და ძლივს შემოდის აშკარად მთვრალია.
-დალიე?
-არა...
-არ გეტყობა.
-აბა, ბოლომდე ჩავცალე ერთი წვეთიც კი არ დავტოვე_ამბობს ამაყად და ძლივს ინარჩუნებს წონასწორობას.
-იცი რა ნიკუშ წამო დაიძინე_ვეუბნები მას.
-არა აქ არა_ვეუბნები მდივანზე გაშხლართულ ნიკას და ძლივს ვაყენებ და ასევე ძლივს შემყავს თავის ოთახში ლოგინამდე მივათრევ, წონასწორობას ვერ ვინარჩუნებ და ორივე ლოგინზე ვეცემით. უნდა ავმდგარიყავი როცა ხელი ჩამავლო და მიმიხუტა.
-ნიკა გამიშვი.
-არასოდეს!_უფრო მაგრად მხვევს ხელებს, მისი ძლიერი ხელებიდან თავს ვერ ვიძვრენ, სხავათაშორის ეს არც მიცდია რადგან თავს საშინლად კომფორტულად ვგრძნობ.
____
იმედია მოგეწონათ😳😳
Vote&comment