Adelina Lunsford küçüklüğünden beri Mavi Moreno'da annesiyle birlikte yaşamaktadır. Annesinin akıl hastanesine yatırılmasıyla daha da yalnız kalan Adelina, kendi mutluluğunu kendisi yaratmaya çalışır. On sekiz yaşında şehrin konseyine kabul edilen v...
Bölüm şarkıları : • Billie Marten - Peach • Tommee Profitt - Can't Help Falling in Love (Dark vers)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy verip yorum yapmayı unutmayın. İyi okumalar 💞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kimi zaman "Bazen ne kadar da salak olabiliyorsun, Adelina.Kendini iyice kandırıp yaşadıklarını görmezden geliyorsun," derdim kendi kendime.
Yüzüne küçücük bir gülümseme yayılsa bile geçmişindeki yaralar hemen aklına gelmez miydi senin? Mutlu olmaya hakkın yoktu ki. Zayıf olmaya, gurursuz olmaya hakkın yoktu. Senin önceliklerin vardı. O gün söz vermemiş miydin kendine? Senin bu çirkin hayatta kalbini temiz tutarak yaşaman gerekiyordu. O kan sırf sen yaşayasın diye dökülmüştü. Seni burada yalnız bırakıp gittiği için kızgın olabilirsin lakin hayata tutunamazsan bir daha yüzüne de bakamazsın.
Bir yandan da "Her kapüşonlu kişiyi ona benzetecek misin böyle?" diye sorguluyordu beni zihnim. Bu soruya verecek elle tutulur bir cevabım yoktu oysaki. Aklıma nasıl kazınmışsa öyle hatırlıyordum onu. Küçükken tanıdığım okyanus gözlü çocuk aklımın en arka köşesinde hayal meyal olarak kalmış durumdaydı. Zaman geçtikçe o kadar uzak durmuştu ki benden, artık bu halleriyle beynimde yer edinmişti; soğuk, umursamaz... Ve siyah kapüşonlu biri olarak...
Kolundan tuttuğum şahıs refleks olarak bana dönünce donup kaldım. Bedenime zıt olarak kolunu tuttuğum parmaklarım çok fazla esiyordu. Bir an beynim yine bana oyun oynayacak ve onun yüzünü gözlerimin önüne serecek diye endişeleniyordum.
Karşımda tanımadığım yüzün sahibi duruyordu. Genç adam, bana şaşkınca bakarken ben de ne yapacağımı şaşırmıştım. Parmaklarım gevşemeye başlıyordu, kalp atışlarım hızlanmıştı. O değildi. Karşımdaki kişi Alfred değildi.
Hemen elimi kolundan çekip bir adım geriledim. Yüzüme anlık bir keder otursa da içten içe seviniyordum. Şu anda karşımda duran kişinin o olmadığı için şükrediyordum.
