ေနာင္တရမႈ၏ ဇာတ္သိမ္းတစ္ခု
တစ္စိမ္းဆန္လြန္းလွတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက
ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ တိုးညွင္းတဲ့ ရႈိုက္ငိုသံေလးဟာ
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလြန္းေလမလား
"သားေလး ဘာမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး
ေမေမ သားအနားမွာ အခု ႐ွိေနေပးမယ္ေနာ္"
"ဟင့္အင္း မေနခ်င္ဘူး
က်ေနာ့္ Daddy ဆီ ျပန္ပို႔ေပး "
"Daddy?
Yoongiလား Min Yoongi သူက မေကာင္းတဲ့သူေလ
သားငယ္ကို ေမေမတို႔နဲ႔ ခြဲ ပစ္တဲ့သူ
သားကို အေမမ႐ွိေအာင္ လုပ္ပစ္တဲ့သူ "
အသက္သိပ္မႀကီးလွေသးတဲ့ မိန္းမႀကီးရဲ႕
ေသြးထိုးသလို လုပ္ၾကံေျပာလာတဲ့ စကားရဲ႕ အဆံုးမွာ
ဂ်ီမင္ ဟာ အတင္း႐ုန္းထြက္ရင္း
"မဟုတ္တာ
က်ေနာ့္Daddy က လူဆိုးမဟုတ္ဘူး
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ငါးႏွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္ကို
ယံုတမ္းေတြ လာေျပာဖို႔ မေတြးနဲ႔ "
ပူထူသြားတဲ့ ပါးျပင္နဲ႔ ထိုမိန္းမႀကီးရဲ႕ ေဒါသ
"တိတ္စမ္း ငါ မင္းကို ေမြးလာတဲ့ အေမပါ
ငါေျပာသလိုေန ငါေျပာသလိုလုပ္
ဒီေန႔က စၿပီး မင္းက Min Jimin မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ
ေခါင္းထဲ မွတ္ထားလိုက္ဦး
ငါ့ကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့
မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္မေနနဲ႔ "
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ တစ္ဖက္သတ္ဆန္တဲ့
မိန္းမႀကီး
သိတတ္စအခ်ိန္ကထဲက daddy ဟာေလသံမာမာနဲ႔ေတာင္ မေျပာခဲ့
လက္ ပါ ဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ
အခုေတာ့ က်ေနာ့္အေမဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးရဲ႕အေျပာအဆိုနဲ႔ အျပဳအမူေတြဟာ
ဘယ္လိုမွ မေႏြးေထြးဘဲ ေၾကာက္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္
ဘာလို႔မ်ားမွာ 16 ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ သားအရင္းကို
ျပန္႐ွာရလဲဆိုတာကို ေတြးရင္း
အ႐ွံုးသမားတစ္ေယာက္လို ငိုေနရံုဘဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္
..................
"ဒီေန႔လည္း ထမင္းမစားျပန္ဘူး "
