Love With Dinero (Rich Boys Series#1)

Chapter 1

"Ano ka ba naman, Alexandra, unahin mo na muna si Elizabeth. Ihahanap ko si Abby, wag ka'ng mag-alala." Napailing na lamang ako dahil sa pagtatalo nila. Lagi nalang ganito tuwing bayaran ng tuition.

Madalas ay umiiyak ang pinsan ko na si Abby dahil ang iba'ng kaklase ay nakabayad na samantalang kami ay nganga pa'rin. Ako naman ay hindi ko na iyon gaano'ng iniisip dahil may ipon naman ako kung sakali. Bagay na hindi alam nila mama dahil baka utangin lang nila. I do part time jobs since malapit na'rin ako'ng mag college. Kung hindi man nila ako kayang pag-aralin sa Manila ay may ipon naman ako.

I hate my poor life. Minsan ay naiinggit ako sa iba'ng mga kaklase na mayaman. We're poor but my mama and Tita wants our life changed so they managed to enrol us in a private school. Lagi nila kaming pinapaalalahanan na huwag na muna kaming mag boyfriend dahil wala kaming mapapala dito sa mga lalaki sa province unless we'll find some super rich guy na hindi malapit mamatay. Papayag lang daw si mama kung sa Manila ako hahanap ng mayaman.

Pero kahit hindi nila sabihin ay alam ko na iyon. That was my goal ever since. Ang makapunta sa Manila at makahanap ng mayaman at mabago ang buhay ko, namin. Though marami namang mayayaman dito sa probinsya, but I don't want just mayaman, gusto ko ay yung super yaman talaga. Mas sigurado doon ang future ko and I still want to experience night lives and all. And naniniwala naman ako'ng natutunan ang pagmamahal.

For me, I don't like sugar coating things. Kesyo sasabihin kong okay lang ang mahirap basta mahal ako nung tao? No way. Wala ako'ng mapapala kung mahirap ang mapapang-asawa ko. Hindi naman makakain ang pagmamahal niya at hindi ako sasaya kung ganoon lang. Mahal nga namin ang isa't-isa pero hindi niya naman ako mapakain pati ang magiging anak ko, what's the sense of love?

Also, for me, money can buy happiness. Why? For example: you like travelling or eating because somehow it makes you feel better or happy. Pero what if wala kang pera? You won't have the chance to do it kasi nga wala kang pera. Life is too short to pretend that you're happy when in fact, hindi ka naman talaga masaya sa buhay mo.

I already applied for scholarship in some prestigious university. Hinihintay ko nalang kung nakapasa ba ko. But I'm confident na mapapasok ako dahil hindi man sabihin ay matalino ako. I'm actually running for salutatorian in our batch.

"Elizabeth, yung mga kaklase ko nakapag bayad na ako nalang ang hindi." Lumapit sa'kin si Abby na naiiyak na para lang sabihin iyon. Honestly, I don't like being pressured. Alam ko naman na makakahanap ng pang bayad sila mama bago ang examination.

"Shh. Don't pressure them Abby, makakahanap sila ng pambayad." I shushed her.

True enough, bago ang oras ng test ay nakapagbayad sila mama. Nakahinga ako ng maluwag.

"Hi, Elizabeth!" Some random guy called me pagpasok palang ng gate ng school. Nginitian ko lang ito kahit na hindi ko siya kilala. I'm quite famous in our campus dahil bukod sa matalino, maganda din daw ako. I have a pointed nose, rosy cheeks, natural curly brown hair with highlights, attractive deep collarbone and brown eyes na namana ko kay mama.

Sabi ng iba ay almost perfect na daw ako but for me? Hell no! Hindi ako mayaman so I can't call myself one. Kaya nga gusto ko munang yumaman.

"Shit, ang ganda talaga. Pag naging girlfriend ko yan aaraw-arawin ko yan. Pagod yan sa'kin lagi." I heard another guy talking to his friend. Nagtawanan naman sila ng kasama niya. Napalingon ako sa likod ngunit nakita kong ako lang ang tao dito. Probably ako ang pinag-uusapan nila.

"Excuse me? Ako ba ang pinag-uusapan niyo?" Nilapitan ko sila. That's one thing I hate the most. Yung binabastos ako.

"Oh ano ka ngayon!" Tinulak siya ng mga kasama niya habang siya naman ay nakangisi at akala ay natutuwa ako. Now I don't doubt myself. Ako nga ang pinag-uusapan nila.