Game Over H.S (დასრულებულია)

საიდუმლოს გამჟღავნება

*ორი კვირის შემდეგ*
თაბრუს ხვევები გახშირდა, მაგრამ საშიში არაფერია.საჭმელთან მიკარებაც მიჭირს,არ ვიცი, ადრე ასეთი რამ არ დამმართვნია.
- ჰანა, წამალი,- შემოცუნცულდა ჰარი და ხელის გულზე ორი ტაბლეტი დამიდო.ამოვიხვნეშე და პირში ჩავიყარე.
- თუ იცი,რომ საჭმლის ჭამას მოუკელი?- მკითხა და საწოლზე წამოწვა.
- ჰო..
- მერე რატომ არაფერს ჭამ?
- სხვა რამ მინდა.
- რა,პატარავ,- ხელზე მაკოცა.
- შოკოლადის ნამცხვარი,ხილის შიგთავსით,- ჰარის თვალები გაუფართოვდა გაკვირვებისგან.
- კაი, მოგიტან,- ჩაიცინა და წამოდგა, გამეღიმა, საწოლზე მივწექი და ტელეფონში თამაში დავიწყე.საღამოს ბიჭები და ელე გამოვლენ. კაია,ცოტას გავერთობი მაინც.
როდესაც წოლა მომბეზრდა ლიამის ოთახში შევედი,სადაც პატარა ბარტყები საწოლზე გაშხლართულები იყვნენ და ლილის არ აცდიდნენ,რომ მათთვის გამოეცვალა საფენები.
- დაგეხმარები,- თომასი ავიყვანე.
- დაიღალე?- ვკითხე მას.
- ამად ღირს,- ჩაიცინა,- ესენი არიან ჩემი სიცოცხლის ძალა და კიდევ ლიამი..- გამეღიმა. ცოტახანშივე ისევ გულის რევის შეგრძნება მომაწვა, მათ სააბაზანოში შევვარდი.
ღებინების შემდეგ უკან ლილი ამესვეტა.
- კარგად ხარ?
- ღებინება აღარ უნდა მქონდეს წამლების შემდეგ..
- გინდა ექიმთან წავიდეთ?
- არა, არ მინდა ლიამმა და ჰარიმ ინერვიულოს.
- არ ვუთხრათ თუ რამე სერიოზული არ იქნება.
- კაი,- წამოვდექი.ლილიმ უთხრა რომ ბავშვებს გავასეირნებდით და ისე გამოვიპარეთ. საავადმყოფოში მივედით, ჩემი ექიმი მოვძებნე,მან კი ყველანაირად გამსინჯა და თქვა,რომ ვერ ვხედავდა მიზეზს ჩემი ცუდად ყოფნის.შემდეგ ჩაფიქრდა.
- მოდი, კიდევ ერთხელ გაგსინჯავ..- თქვა და მთხოვა მაისური ოდნავ ამეწია.მალევე ვიგრძენი ცივი რაღაც როგორ დამადო მუცელზე,მეკიდევ ღიტინისგან გამეცინა.
- მოიცა, ნუ ხვანცქალებ,- თქვა მანაც სიცილით.როდესაც გავხედე პირდაღებული იყო.
- რა მოხდა?
- ბოდიში ამას რომ გეკითხები, მაგრამ ბოლოს როდის...გქონდა მამაკაცთან სქესობრივი კავშრი,- თვალები გამიფართოვდა.
- რა ხდება?
- ჰანა,ფეხმძმედ ხარ, აქ ჯერ არ მიჩვენებს რამდენი ხნისაა ბავშვი, მისი ზომით თუ ვივარაუდებთ, ორი ან სამი კვირის უნდა იყოს,- უკან გადავაგდე თავი,გული ისე ამიჩქარდა..რა უნდა ვქნა?
- ეს არავის უთხრათ,- ვთხოვე.
- ჰანა, მოიცადე,- იქიდან გამოვვარდი და ლილის ვუთხარი წავსულიყავით.ის მთელი გზა მეუბნეოდა რა მოხდაო, თუმცა არაფერს ვამბობდი, სახლში დაბრუნებისას ოთახში ავვარდი და ტირილი დავიწყე. რა მატირებს? ამის გამო რა მოხდება ღმერთმა იცის.ლიამმა რომ გაიგოს მერე? რადებილი ვარ.
- ჰანა, რა ხდება,- ოთახში ჰარი შემოვარდა.
- ლიამი მომკლავს..- ვთქვი და ჰარის გაოგნებულ სახეს მივაშტერდი.
- მაპატიე, ჰარი,- ამოვილუღლუღე,  მომიახლოვდა,თუმცა უკან დავიხიე.
- ჰანა, რა ხდება,- ჰარი მომვარდა, როდესაც კედელთან ჩავიკეცე. თითქოს ხმა ჩამიწყდა, ლაპარაკი მიჭირდა.მხოლოდ ღრმად ამოსუნთქვას ვცდილობდი, ბოლოს გავითიშე.
როცა გამეღვიძა, უკვე საღამო იყო,ჰარი გვერდით მეწვა, წამოვდექი და დაბლა ჩამედი.
როგორც ჩანს ლიამს და ლილის სძინავთ უკვე.სამზარეულოში შევედი და მაცივარი გამოვაღე, ჩემი ტორტი იდო ხელუხლებელი.გამოვიღე.
თან ვტიროდი, თან ვჭამდი,მეორე ხელი მუცელზე მივიდე.ერთი ნაჭერის შემდეგ მეორეც მოვიჭერი.მალევე ვიგრძენი კისერზე კოცნა, მივხვდი ჰარი იყო.
- რომ შეჭამ დაწექი, კარგი?- თავი დავუქნიე. უკნიდან მომეხვია, მეკიდევ ვეღარ შევიკავე და ხმამაღლა ავტირდი.
- რა გჭირს, პატარავ, რატომ არ მეუბნები?- გვერდით მომიჯდა.
- მეშინია..
- რისი?
- შენი დაკარგვის..
- რა ხდება?
- ჰარი..მე...- ტირილისგან ლაპარაკი მიჭირდა და როდესაც უნდა მეთქვა, უკნიდან ფეხის ხმა გაისმა, შევტრიალდი და ჭამა გავაგრძელე.
- ჰანა, ხომ კარგად ხარ?- იკითხა ლიამმა.
- კი, კარგადაა, უბრალოდ ტორტს ჭამს.
- კაი,- ლიამმა თავზე მაკოცა და ისევ გავიდა.
- მეტყვი ახლა?
- ამის თავი არ მაქვს,-  როდესაც ჭამა შევწყვიტე ოთახში ავედი და ვცადე დამეძინა.
*ორი კვირის შემდეგ*
სარკის წინ ვდგავარ და ჩემს მუცელზე სხვაობას ვაკვირდები, არც ისე გამზრია.მაინტერესებს ჩემს ორსულობას როდის შეამჩნევენ.იმედია არასოდეს, თუმცა ასეთი რამ არ მოხდება.ჰარისთვისაც კი არ მითქვამს ჯერ.
- რას უყურებ?- მკითხა ჰარიმ,რაზეც ჰაერში შევხტი.
- ბოდიში, შენი შეშინება არ მინდოდა,- მომიახლოვდა, წელზე მომხვია ხელი და მაკოცა.
- შენი აზრით მუცელი გამეზარდა?- კარგად შემათვალიერა და შემდეგ მითხრა.
- არც ისე,რა ხდება რომ?
- რამე რომ იყოს, ჩემთან ერთად გაიქცევი?- ჰარის გაეცინა.
- რატომ მეკითხები.
- უბრალოდ მიპასუხე.
- კი...- ფეხის წვერებზე ავიწიე და ჩავეხუტე.ეს სიამოვნება დიდხანს არ გაგრძელებულა, რადგანაც მუცელი მეტკინა და მოვიკრუნჩხე.ჰარიმ საწოლზე დამაწვინა, მეკიდევ ამოვიხვნეშე..
რამოდენიმე საათში მოსაღამოვდა,მე და ლილი სასეირნოდ გავედით იმ პარკში, სადაც სულ ორსულები ან უკვე ბავშვიანი ქალები დადიან.ამაზე რამის ავტირდი.
სახლში დაბრუნებისას ლიამის არ ყოფნით ვისარგებლე და ავტირდი.
- ჰარი, ვსო, უნდა გითხრა..- მასთან გავედი აბღავლებული.
- უბრალოდ ბოდიში,რომ ასეთი დაუევარი ვარ. ვწუხვარ,რომ ასე მოხდა..- გაოგნებული მიყურებდა,- ჰარი,ფეხმძიმედ ვარ,- ის რამოდენიმე წამით გაშეშებული იდგა და მაჩერდებოდა,შემდეგ კი ჩემს ყურებში ორი სხვადასხვა ხმა ერთდოულად გაისმა..ერთი გაოცების მეორე კი ბრაზის. გვერდით გავიხედე თუ არა ლიამმი დავინახე,გული ამიჩქარდა, მეშინოდა რაც ახლა შეიძლება მომხდარიყო,ისევ ჩემი დაუდევრობის გამო.
- ჰანა, რა თქვი?- ლიამი პირიდან მრისხანებას აფრქვევდა.
- ლიამ..მე..- გამაჩერა და ჰარის გახედა.
- ნაბიჭვარი ხარ, ჰარი,- ვერც გავიაზრე,ისე მივარდა ლიამი ჰარის და რტყმა დაუწყო.ჩემს კივილზე ლილი შემოვარდა.
- ლიამ, გაუშვი,- დავიყვირე და მას მივვარდი.ჰარი ჩუმად იყო და არც ცდილობდა ხელის შებრუნებას.
- ლიამ, გაჩერდი..- ლილიმაც სცადა, მაგრამ უშედეგოდ.
- ლიამ!- დავიკივლე და მისი გამოწევა როცა ვცადე, სახეში განარტყა, მხოლოდ ახლა გავიგე ჰარის განრისხებული ღრიალი. თავის ტკივილი და თაბრუს ხვევა ვიგრძენი.ჰარის გავხედე წამით, შემდეგ კი ყველაფერი გაშავდა.
* აგრძელებს ჰარი*
- ჰანა..- დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ლიამს ხელი ვკარი.მას მივვარდი, პანიკის გამო კანკალი ამიტყდა.ხელში ძლივს ავიყვანე და დივანზე დავაწვინე.
- მოშრდი მას,- გაცეცხლებულმა თქვა ლიამმა და მისგან გამომწია.
- იცოდი რომ ჩემი და ავად იყო, შენ ამით ისარგებლე?- დაიღრიალა.
- მე არაფრით მისარგებლია..
- რამე დაუშავე?!
- მისთვის არაფერი დამიშავებია, შენგან განსხვავებით!-  ის უფრო გაცეცხლდა.
- მე ჩემი და განდე,შენ კიდევ..- სახეზე ხელი მოისვა ნერვიულად და როდესაც ჰანას დახედა ატირდა.
- მე მას არაფერს დავუშავებ, მიყვარს,- ჩემმა სიტყვებმა ლიამი უფრო გააცოფა.
- გაეთრიე, ჰარი...
- არ დავტოვებ მას.
- გაეთრიე და მის ცხოვრებაში აღარასოდეს გამოჩნდე! ხო გიყვარს? ხოდა წადი.შენს გამო უნდა იტანჯოს..წადი, გაუჩინარდი და არ გაბედო მეორედ მის ცხოვრებაში გამოჩნდე!- ლიამმა იქიდან ძალით გამომაგდო.მანქანაში ჩავჯექი, უკონტროლოდ მივაჭირე გაზს ფეხი ცარიელ ქუჩაში,თან ტირილს ვერ ვწყვეტდი.
- შენი ბრალია, ჰარიი...შენი!- ვღრიალებდი ბოლო ხმაზე და საჭეს ვურტყამდი..მე მას შევპირდი რომ არასოდეს მივატოვებდი, ახლა კი ვარღვევ ამ პირობას.მას ასეთ მომენტში ვტოვებ, ის ხომ ახლა ფეხმძმედაა..წარმოდგენა არ მინდა იმის,რომ ლიამმა შეიძლება აბორტი გააკეთებინოს.
რამოდენიმე საათში ქალაქიდან ძალიან შორს ვიყავი.თვალები ტირილისგან დასიებული მქონდა და უკვე კონცენტრაციაც მიჭირდა.თვალებს ძალას ვერ ვატან, მეხუჭება. წამით მოვადუნე და იმ წამსვე საშინელი სიგნალის ხმა ატყდა, თვალები გამიფართოვდა, ვეცადე საჭე დამემორჩილებინა, მაგრამ თოვლზე გავსრიალდი და დიდ სატვირთოს შევეჯახე. ვგრძნობდი ტკივილს,ხმის ამოღება მიჭირდა..პირში საკუთარ სისხლს ვგრძნობ. სანამ გავითიშებოდი ჰანა დავინახე.
- ჰარი...მიყვარხარ..
- მეც..მეც მიყვარხარ,პატარავ,- ხელი ძლივს ავწიე,მინდოდა შევხებოდი, მაგრამ მის გაქრომასთან ერთად მეც გავითიშე.