American Horror Story:Violate

3.Bölüm

Tate'ten...

Her zaman içimde bir boşluk vardı.Bu boşluğun neden veya niçin olduğu hakkında hiç bir fikrim yoktu.

Kendimi tam bir psikopat gibi hissediyordum.

Adam öldürmeye meyilli bir tarafım vardı.Ama o da küçüklüğümden gelen bir psikolajik bir sorundu.

İşlediğim okul katliamı ve evemize gelen polisler tarafından öldürülüşüm...

Her şeyi dün yaşamış gibi hissediyordum.

Her öldürdüğüm insanların yüzü hepsi zihnimine kazınmış gibiydi.

Bay Harmon'ın seansları bana iyi ve geliyordu.

Bir kaç seans uzattığım için en azından psikopat düşüncelerimden uzak kalacaktım bir süre...

Ya da en azından ben öyle düşünüyordum.

Dün gördüğüm kızı unutamıyordum.Her nefes alışı her adımı ve her bakışı...

O beni görmesede ben onu görüyordum.

Eğer bu evde yaşamaya devam edecekseler hep görmeye devam edecektim.

Yine dün ki gibi Bay Harmon'la seans saatim geldiğinde evin bodrum katından çıkarak Bay Harmon'un çalışma odasının yolunu tuttum.Aslında Bay Harmon işi olmadığını için seans saatini erkene alması işime gelmişti.

Tam o sırada salonda oturan iki kadın gördüm.Biri Vivien'de diğeri kimdi?

Herhalde tüm günümü buna yorcak değildim ya

Önünde sonunda öğrenecektim.Tam o sırada Ben geldi ben de görünmemek için görünmez oldum(her zaman ki gibi)

Vivien salondan çıkarak Ben'i arkadan takip ederek etmeye başlayınca ben de görünmez modumla salona doğru geçtim.Kadın,salonu gözüyle resmen taciz ediyordu!Sanki gizli bir şey varmış gibi...
Ayağa kalkıp televizyon ünitesini incelemeye başladı.Burda bir şey bulamayınca duvarlardaki yağlı boya resimlerini incelemeye başladı.
Kadının amacı neydi anlamıyordum.
Ama durdurmakta istemiyordum.Birisi kadını böyle yakalarsa fena yakalanırdı doğrusu.
Kendi kendine söylenmeye başladığını duydum.
"Bu ev benim olacak."
Deyince ben içimden "Ne?" dedim.Gerçekten bu kadının amacını yavaş yavaş anlıyordum.Kadın bu lanetli evin tüm sırlarını bilemezdi herhalde.Eğer bilseydi "Cinayet Evi"nin tüm sırlarını ortaya çıkarırdı!
Ve hatta bu evi yıktırabilirdi de!
Ama bir şey bildiğimden emin olamadan bazı şeyleri tehlikeye atamazdım.
Bu yüzden eve normal insanlar gibi kapıdan girmeye karar verdim.
Aslına bakacak olursanız ben bir hayaletim ama dediğim gibi normal insan olmam için normal insanlar gibi davranmam lazımdı.
Mutfağa gittiğimde Moria oturmuş elindeki kahvesini içiyordu.Geldiğime şaşırmamış ki aldırış etmeden bana bir iki saniye baktı sonra önündeki gazateye yoğunlaştı.Ben onu hiç aldırmadan mutfak kapısından çıktım ve dış kapının önüne geldiğimde iki defa kapıyı Moria'nın duyacağı şekilde çaldım.Normalde salondaki kadının arkasından pat diye çıkmış olsam benden şüphelenebilirdi.
Aslında kapıyı açacak olan Moria benden şüphelenecekti ya.
Moria kapıyı herkese yaptığı gibi gülümseyerek açtı.Tabii karşısında beni görünce gülümsemesi yarım kaldı.
Ona
"Merhaba,Bay Harmon seans saatimi erkene aldı.Kendisi evde mi?"

Diye sordum masumca.
Moria yarım kalan gülümsemesini tamamen dudaklarına yayarak
"Tabii ki kendisi şu an yukarıda.Siz salona geçin.Benim yarım kalan işim vardı.Onu tamamlayayım.Sonra haber veririm."

Dedi kadının duyabileceği sesten.
Moria anlamıştı planımı ve dahil olmak istiyordu.
Ona gülümseyip göz kırparak salona doğru yürümeye başladım.
Kadının annem yaşlarında olduğunu şimdi farketmem kıkırdamama neden oldu.Kadın,beklediğim gibi sesimizi duymuştu ve şu an koltukta oturmuş bana bakıyordu.
Kadın'na
"Bay Harmon'a gelmiştim."
Dedim.
Kadın;
"Hımm"
Demekle yetindi.
Sonra hiç beklemediğim bir şey dedi
"Siz deli misiniz?"
O an dondum kaldım.Kadın az önce bana deli olup olmadığımı sormuştu.Ama kalbimin burkulduğunu hissettim.
Ben bile beklemiyordum.Kendimi toparlayarak
"Bay Harmon'un hastalarındanım ama deli değilim."
Dedim sakince ve bu soru aklımda takılı kaldı.
Kadının amacı aklımı çelmekti ve beni planımdan az kalsın uzaklaştırıyordu.Şimdi soru sorma sırası bendeydi.Salonda,ayakta durmuş kadına bakarak karşısındaki koltuğa oturdum.Ve adını bilmediğim kadına
"Üzgünüm,kendimi tanıtmayı unuttum.Adım Tate.Constace'in oğluyum."