Kalbimin Ucunda

Başlangıç

Zaman hayatımızdan çok şey çalıyor,vakit çok erken derken. Bundan tam beş sene evveldi. Ailemle çok mutlu bir yaşamım vardı. Taa ki o olay yaşanana dek...

5 sene önce

- Aybike! kızım hadi aşağıya kahvaltıya gel.

Yataktan kalkmak neden bu kadar zor ya. Annemin çağırmasıyla nihayet uyanabildim, saate baktım off! okula geç kalacaktım. Hemen hazırlanmalıydım. Önce çantamı hazırladım çalışkan bir öğrenci olduğum için neyseki ödevlerimi bitirmiştim. 11. sınıfa gidiyordum. Nerdeyse okul birinciliğine oynayacak kadar derslerim gayet iyiydi. Bugün okulun son günüydü ve karne alacaktım. Çok sevinçliydim çünkü yaz tatilinde ailemle tatil köyüne gidecektik. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım hemen giyinip saçlarımı taradım ve aşağıya kahvaltıya indim. Babam her zaman ki gibi gazete okuyordu. Masadaki yemeklere bir göz attıktan sonra anlaşılan annem yine yardımcımıza dokundurmamış herşeyi kendi hazırlamış ohh! mis gibide kokuyor.

- Günaydın Annecim ve babacım.

Babamın yanağına bir öpücük kondurduktan sonra babam,

- Günaydın canım kızım, dedi.

Hemen enfes kahvaltıya oturdum kurt gibi acıkmıştım. Annemde karşıma oturup kahvaltıya başlarken bana,

- Yarın için heyecanlımısın bebeğim, dedi.

- Yarın mı gidiyoruz?

-Evet kızım babanın işleri erken bitti.

Hem bugün okulun son günü, tatil için birlikte alışverişte yaparız. Annemin bu teklifine tabikide hayır demedim.

- Olur anneciğim, deyip kahvaltımı yedikten sonra okula doğru yola koyuldum.

Karnemi aldıktan sonra arkadaşlarımla sohbet ettik.

Annem-sms: kızım şuan meşgulüm alışverişe çıkamayacaz- mesajından sonra arkadaşlarla cafeye gittim bende. Akşama doğru eve döndüğümde gözlerime inanamadım. Evimiz yanıyordu. İtfaiyeler yangını söndürmek için çabalıyordu. Olduğum yerde dondum kaldım. Az zaman geçince çığlık atarak evimize doğru koştum. Polislerde oradaydı izin vermemişlerdi içeri girmeme. Her yer bulanıklaştı. En son hatırladığım Ambulansın içinde yanmış birini görmemdi. Gözlerimi açtığımda sedyenin üzerindeydim. Kendimi çok yorgun hissediyordum. Gözlerimi etrafa süzerken polis olan Murat dayım karşımda duruyordu. Dayımın gözleri ağlamaktan şişmişti. Bir an olanları hatırladım.

- Ne oldu, annem ve babam nerde? diyebildim.

- Yangın çıktı. Üzgünüm, diyebildi.
🖤

🎧 Hikayeyi okurken dinlenebilecek şarkı da ekledim. Keyifli dinlemeler. 🙂