"The Day We Fall In love "

CHAPTER 40

Isang lingo na ang nakakaraan matapos ang mapait na pagkikita namin nang totoo kung tatay. Sa linggong iyon ay wala akung ginawa kundi ang bisitahin siya. Kinamumuhian ko man ito pero na nalaytay parin ang dugo nito sakin. Ginawa ko ang lahat para lang malibang ang sarili ko dahil sa mga pangyayaring hindi maganda. Naging mas tahimik ako kumpara dati. Nababahala nga ang mga magulang ko dahil matapos ang nangyaring yon ay medyo hindi na ako ngumi ngiti.

Ang dating masayahin kung buhay nababalot na ito nang kalungkutan. Una nakipag hiwalay sakin ang lalaking mahal ko. Pangalawa nalaman kung magkakapamilya na ito. Pangatlo namatayan ako nang ama. Nagugulat nadin ako dahil sa pagbabago nang ugali ko. Minsan napa iyak na lang ako nang masigawan ko ang kasambahay namin. Hindi ko yon gawain kung kayat labis na nagtataka ang mga tao sa bahay.

Mapait akung ngumiti dahil sa nakikita ko ngayon sa paligid. Malapit na ang araw nang mga puso kung kayat excited ang mga may jowa. Pinag patuloy ko na lang ulet ang paglalakad. Sa tinagal tagal ko sa mundong ibabaw ngayon lang ako nakaramdam nang ganitong kabigat na nararamdaman.

Wala akung balita kay Terrenz sa mga nagdaan araw. Matapos nang iwan ko siya sa gitna nang ulan ay hindi ko pa siya nakita.  At yon din ay kinatutuwa ko. Kung may sasabihin man ang mga kaibigan ko tungkol sa kanya ay basta na lang ako aalis o di naman papatigilin ko sila sa pagkwekwento.

Iniiwisan ko din sila sa mga oras na kailangan kong mag isa.

Nasa klase kami ngayon kung saan magka kaklase kaming lahat. Wala si Renz kasi may photoshoot ito. Napatingin ako sa upuan ni Terrenz na wala parin tao.

Bumungton hininga ako at nangalumbaba sa arm chair nang upuan ko. Napatingala ako nang may matigas na tumama saking ulo. Kinuha ko ang key chain na tumama sakin kanina.

"Sor–" hindi niya na ito natuloy na marahas ko itong ibato sa mukha niya.

Nagulat ang lahat sa ginawa ko. Maski ako gulat na gulat din. Hihingi sana ako nang tawad nang hilahin ako ni Kris palalit sa kanila. Inis nila akung tinignan.

"Ano bang nagyayari sayo? Hindi ka naman ganyan dati ah"

Napayuko ako dahil tama naman ito. Hindi ako ito.

"napapansin na naman ang pag babago nang ugali mo. Nong isang araw sinigawan mo kami na dati hindi mo ginagawa. Ngayon naman basta mo na lang binato ang key chain na yon. Glad gumising ka nga hindi ka ganun kahit naman tamaan ka nang kahit ano, naka ngiti ka parin iaabot ang bagay na tumatama sayo"

Napakagat ako nang labi dahil sa mga sinabi nito. Kahit ako hindi ko na din maintindihan ang sarili ko.

"Sorry" pabulong kong sabi. Napa buntong hininga sila saka tumingin sa binato ko kanina. Mag sasalita pa sana si Kris nang hinawakan ko ito at sinenyasan.

"Sorr–"

"OK lang yon. Alam ko naman hindi ka ganun naiintindihan kita. Saka may pinag dadaanan ka lang"

Ngumiti ito sakin kaya ngitian ko naman siya pabalik. Hinila ako nang dalawa saka pina upo sa upuan ni Terrenz. Tinignan nila ako nang seryuso.

"OK kana ba talaga?"

Nakita ko ang pag aalala nila sakin. Mga kaibigan ko sila alam kung maintindihan nila ako.

"No" umiling pa ako.

"Glad naman wag kang masyadong magpadala sa nararamdaman mo"

"Ang hirap pala nang ganito"

Pagod na din akung umiyak araw araw. Yinakap nila ako nang mahigpit. Medyo gumaan nang kunti ang pakiramdam ko. Nginitian ko sila. Mamimis ko silang lahat pag tinanggap ko ang offer ni mommy.

Nag daan ang mga araw na wala parin Terrenz akung nakita. Sabi nang iba pumapasok naman ito pero pag sa time na magkaklase na kami ay umu uwi na daw ito. Naging pabor naman yon sakin dahil ramdam kung bumabalik na ang sigla sakin sarili.

Naka ngiti akung papasok nang bahay. Mag sasalita na sana ako nang makita ko si tita Cass na umiiyak habang kausap si mommy. Napatakbo ito sakin at yinkap.

"Tita it's been a month" yinakap ko siya pabalik na nagpahagulgul sa kanya. Mahal na mahal niya ako talaga.

"tita why are you crying?  It's just a month" tawang tawa kung sabi.

Kumalas ito sakin at tumingin ito nang deretso. Sa nakikita ko ngayon kay tita ay pagod na pagod na ito ang ang lungkot nang mga mata niya. Pinusan ko ang pisnge nito saka mapait na ngumiti.

"Glad" hinawakan niya ako sa mga kamay. Walang tigil parin itong kakaiyak. Na weweirduhan na ako sa kanya. Tita is always energetic everytime na magkikita kami kaya naman labis akung nagtataka ngayon.

"sumama ka sakin"

"Huh?Saan? Tita gabi na"

"please kailangan ka niya"

Naguguluhan ako ngayon kay tita. Anong kailangan?Sino?Si Terrenz ba? Pero bakit?

"My son need you now"

Hinila ako ni tita papasok sa sasakyan nito. Tinignan ko si tita na deretso lang nakatingin sa daan. Ano bang nangyayari? Tita is a doctor at ngayon ko lang siya nakitang mag panick nang ganito.

"Ti–"

"Please just sit and don't ask me anything"

Umayos ako nang upo dahil sa sinabi ni tita. Kahit kating kati na ang bibig kong magtanung ay natahimik na lang ako.

Nakarating kami sa isang hospital na medyo may kataasan. Mabilis ang paglalakad ni tita na siyang sinusundan ko laman. Hinarap niya ako sa kanya nang marating namin ang isang pinto.

"Be strong"

Kahit kinakabahan ay tumango ako sa kanya pipihitin na sana ni tita ang pinto nang lumabas ang isang babae doon. Nagulat siya nang makita ako sa harap niya.

"Tit–"

"shut up" napatingin ako kay tita na galit na ngayon sa babaeng nasa harapan namin. Sino ba siya?

"Tita No ayaw ni–"

"At sino ka para sabihin yan Vanessa"

Napakagat ako nang labi dahil sa pangalan narinig ko. Siya si Vanessa? Hindi na ako nagtataka kung bakit ako pinagpalit ni Terrenz sa kanya. Maganda siya lalo na sa malapitan.

Hinila ako ni tita papasok sa loob nang walang sabi sabi. Napako ako sa kinatatayuan ko nang makita ang nakahigang lalaki sa kama. Ang daming aparatu na naka kabit sa kanya.

Napaupo ako kasabay ang pagpatak nang luha sakin mga mata. Bakit siya andiyan? Napa pikit ako dahil sa nakikita ko ngayon. Tita is crying again, nasa tabi na ito nang kama ni Terrenz.

Kahit nanginginig ang mga tuhod ko ay nagawa ko parin lumapit sa kanya. Walang tigil na ang pagpatak nang luha ko. Hinawakan ko ang kaliwang kamay niya.

"Te...Terrenz" hirap na hirap kung sabi.

"Terrenz, anong nangyari sayo?. Tita" tumingin ako kay tita na umiiyak lang din kagaya ko.

"Anak gumising ka, andito na kami"

Hindi ko alam ang mga nangyayari ngayon pero masakit, sobra ang makitang nakahiga ang lalaking mahal mo na hirap na hirap huminga.

"Mo....mom" nag mulat ito nang mata at ngumiti nang pilit. Mas lalo lang akong napa iyak nang may tumulong luha sa kanyang mga mata.

"I'm here son, mommy is here" hinalik halikan ni tita ang noo niya habang patuloy parin itong umiiyak.

Hindi mo na ako nagsalita at hinayang ko lang silang mag usap. Napapatakip na lang ako nang bibig dahil sa mabagal nitong paghinga.

"Mo...m pa...paki.. sabi kay Gl..aaad na maaa.hal na ma.hal ko siya"

A/N ang emotional ko ngayon 😔