Prologue

2 1 0
                                    

"Mimi, I promise that I'll never leave you. I'll protect you even if it cost my life. I'll stay by your side. Di kita iiwan" Sabi ni Alzen sa akin

"Pinky promise?" Masiglang tanong ko sa kanya

"Pinky promise" saad ni Alzen

Gwapo si Alzen. Matangos ang ilong makinis ang balat, he have this kissable lips and those eyes are very attracting.

Sigurado akong madaming babae ang magkakandarapa sa kanya.But sad to say he's mine. Hehehe

Napunta na naman ako sa ibang scene

I was so excited to tell him about what I discovered. I do have a magic.

Nabangga ko ang closet na may boxes sa ibabaw nito at mahuhulog na sana ito ng di ko sinadyang mapalutang ito. Sigurado akong matutuwa siya dahil may magic din ako tulad niya.

Pero bago ko pa iyon masabi sa kanya ay bumungad sakin ang namumugto niyang mata

"Yumi, I'm sorry but I must leave you for you to be safe" naluluhang sabi ni Alzen.Parang may tumutusok saking puso, sobrang sakit.

That's the first time he called me Yumi because everytime we met he always called me as Mimi not Yumi. And I know that when he called me Yumi that's the time that he really is serious.

"Zenzen, Leaving me doesn't mean I'm safe and you also promised me that you'll never leave me.NEVER. " umiiyak kong sabi

"I'm sorry but I can't fulfill my promise. I'm really sorry" he just kept saying I'm sorry

"Pare parehas lang kayong lahat. Akala ko iba ka sa kanila. Akala ko di mo ako iiwan. Na kahit anong mangyari ay nasa tabi pa rin kita. Pero akala ko lang pala ang lahat" galit kong turan at saka mahinang tumawa

"Kung alam ko lang na iiwan mo rin pala ako , sana di nalang kita kinaibigan." Lumuluhang saad ko at saka siya tinalikuran at tumakbo

Nagising ako ng basa ang aking pisngi. Napanaginipan ko na naman ang nangyari sakin exactly 7 years ago. Napapanaginipan ko lang ito every August 13 ,that was the date when he left me. I was 10 way back then.

We were friends ,uhmm no it was more than friends but less than lovers for 4 months and 2 days.

I know kunting oras lang kaming nagkasama but every moments we shared we treasured like it was our last. I like him and he also like me.

April 8, 3 days after inilibing ang foster parents ko.( Namatay sila sa accident.)*

Naglalakad lang ako sa park ng may makita akong pamilyang masayang magkasama kaya naalala ko ang parents ko noong buhay palang sila.

May lumapit naman sa aking batang lalaki and he hand me his handkerchief. Nagtataka ko siyang tinignan pero siya na mismo ang nagpahid ng luhang di ko namalayan na tumulo pala.

I thanked him and asked him to be my friend , at first he had a second thought. Kaya kinulit ko siya ng kinulit cuz I feel like he has a big space in my heart at di naman niya ako natiis kaya naiinis siyang umoo.

That time nakalimutan ko pansamantala ang lungkot na aking nadarama.

  Naaalala ko na naman kung paano kami nagkakilala.

Noong iniwan din ako ni Zenzen I was so down and muntik na akong magpakamatay dahil naiisip ko lagi na wala ng silbi ang buhay ko. Lahat na lang sila iniiwan ako.First,  My parents then Zenzen.

Simula din ng araw na iyon ay nagsimula na akong magtrain physically, mentally and emotionally.

November 5 came it's my 11th birthday. Nagsimula ng lumabas ang iba kong kapangyarihan.

At first I thought Air is just my magic kaya nagulat ako nong lumabas ang iba ko pang kapangyarihan.

Kaya mas naging pursigido ako sa pagtetrain. I trained harder.

I always put in my mind that

'NOONE CAN EVER BREAK ME INTO PIECES AGAIN. NEVER IT WILL HAPPEN'

----------------------------

This is my first story, please bare with the errors.

Thank you.

Archannia Academy: A NobodyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon