Het komt goed

Hoofdstuk 1

*WAARSCHUWING* 
Voordat je dit geweldige (kuch) boek gaat lezen, wil ik even zeggen dat de eerste paar hoofdstukken, niet echt top zijn geschreven, maar als je daar doorheen bent, het een best leuk boek is.

Groetjes @isadekruijfx

-pov Lisa-

"Lisa! Kom snel! Magic is aan het bevallen!" Ik was de stal van een pension klant aan het uitmesten totdat mijn zus opeens keihard door de gang schreeuwde. Ik ging zo snel als ik kon naar Magic. Magic was het lievelings paard van mam geweest. Mam was helaas een half jaar geleden overleden en ik mis haar nog elke dag. Toen ik aankwam bij de stal van Magic was ze net begonnen met bevallen. Ik kon mijzelf gelukkig nog rustig houden, want het was belangrijk dat ik nu goed handelde. Snel belde ik de dierenarts en hij zei dat hij er binnen 5 minuten was. Ik maakte een half vreugdedansje in mijn hoofd omdat ik blij was dat hij er zo snel kon zijn, want ik heb totaal geen verstand van paarden die aan het bevallen zijn, maar alle kennis die ik ergens had gelezen of gehoord probeerde ik uit het achterste van mijn hoofd te halen. Alleen lukte het simpel weg niet! Nu werd ik ook helemaal gestrest. Dus ik stuurde mijn zus het erf op om te kijken of er nog pension klanten op stal waren. Nadat ik een klein beetje tot rust was gekomen in mijn hoofd, ging ik eindelijk pas kijken hoe Magic zich voelde. Ik wist niet wat, maar ik zag dat er iets mis was.

Toen de dierenarts er was kwam hij naar  de stal van Magic toe gerend. Hij zij tegen mij dat ik handdoeken moest halen, maar ik had werkelijk waar geen idee waarvoor. Dus ik zocht zo snel als ik kon naar een handdoek, maar in de zadelkamer lag er geen dus ik moest snel naar het woonhuis rennen. Toen ik er eindelijk één had en terug kwam bij de stal van Magic was mijn gevoel bevestig. Er was iets fout gegaan. Mijn zus en de dierenarts hadden het veulen er uitgetrokken omdat ze zagen dat Magic het echt heel zwaar had. Gelukkig is de hulp voor het veulen net op tijd geweest, maar voor Magic helaas te laat. De dierenarts probeerde mijn zus en mij te kalmeren, maar wij waren zo verdrietig omdat we dachten dat we mam teleur hadden gesteld, omdat Magic het niet had gered. De dierenarts werd toen hij de hoop een opgaf een beetje streng tegen ons. "Ik vind het echt heel vervelend voor jullie en ik vind dit het minst fijne aan mijn vak, maar dit veulen hier heeft heel hard hulp nodig. We gaan nu de hoognodige dingen doen met het veulen zodat hij dit in ieder geval wel overleeft" zei de dierenarts tegen ons. Mijn zus vroeg wat we moesten doen maar ik wilde alleen maar huilen. Ik wilde dat mam terug kwam, dat zij bij de bevalling was geweest, dat zij Magic misschien wel had kunnen redden. Maar ik wist diep van binnen in mijn hart dat het niet kon, mam kon niet terug komen. Naast het verdriet om mam en Magic kwam er nu ook boosheid. Ik was boos omdat de dierenarts Magic niet had kunnen redden, hij deed nu alsof het de normaalste zaak was dat Magic was overleden. Ik kroop tegen de koude Magic aan en ik zag in mijn ooghoek dat de dierenarts naar mijn zus seinde dat ik even alleen gelaten moest worden. Ik vond het nu opeens fijn dat hij dat snapte. Ik had zoveel verschillende gevoelens opdat moment. Na een tijdje zei ik tegen mezelf: je gaat nu heel even je zus helpen en dan kan je verder janken. Dus ik stond op en liep naar mijn zus en de dierenarts toe die druk met het veulen bezig waren. De dierenarts was net klaar met het onderzoeken van het veulen. Hij zei: "Het veulen is gezond, maar hij zal het zwaar gaan krijgen. Jullie moeten hem om de 2 uur flesvoeding geven". Gelijk stortte mijn wereld weer in. Ik had meteen het gevoel dat ik het veulen ook al zo verliezen, maar diep van binnen knaagde een stemmetje dat het een heel bijzonder veulen zal gaan worden, maar in mijn verdriet hoorde ik dat stemmetje niet. Toen ik er weer een beetje boven op kwam ging ik het veulen een beetje bestuderen en ik zag dat het een mooie zwart paardje was geworden, net als zijn moeder. Hij had een dunnige bles en had een prachtige uitstraling. Ook zag ik dat het een hengstje was, ik wist niet of ik daar nou heel blij mee moest zijn maar ik was opslag verlieft op hem.

Na een tijdje kwam de dierenarts naar mij en mijn zus toe, wij waren het veulen aan het bewonderen en ondertussen afscheid aan het nemen van Magic. Ook lieten we het veulen nog afscheid nemen, maar hij had geen idee wie het paard was en vond het maar raar. De dierenarts zei tegen ons: "Ik heb jullie vader net opgebeld en die komt er aan, maar het veulen moet natuurlijk wel nog een naam krijgen." mijn zus en ik zeiden in koor: "Warrior". Ik en mijn zus dachten vaak hetzelfde, niemand snapte dat eigenlijk, want we waren geen tweeling of iets dergelijks maar op dit soort momenten kwam het perfect uit. "Oké, zal ik nog bij jullie blijven tot dat jullie vader er is, of redden jullie je alleen?" ik twijfelde een beetje maar mijn zus zei meteen: "Blijf nog maar". Een paar minuten later kwam mijn vader aan. Hij was nooit heel geïnteresseerd geweest in paarden, maar Magic was één van zijn meeste waardevolle paarden dus hij baalde ook dat Magic overleden was. "Ik zal zo wel even de afhaal dienst bellen. Dan kunnen die haar ophalen" zei mijn vader zo zakelijk als hij was. Soms haatte ik mijn vader zo erg, maar ja het blijft je vader.