အခန်း(၃၁)

386 62 7
                                    

Unicode

ချာချာလည်နေသော ကမ္ဘာကြီး၊
ဖွငိ့မရလောက်အောင် စူးရှသွားသော
အလင်းတွေတစ်လှည့် အမှောင်ထုထဲ မျော
သွားလိုက် တစ်လှည့်။



ခြေ ၊လက်တွေက ကိုယ်ပိုင်မဟုတ်သလိုပဲ။
တစ်စုံတစ်ယောက် ပွေ့ချီပြီး
အိပ်ယာပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။
ခန့်ထည်ပြန်လာခေါ်ပြိီး လိုက်ပို့ပေးတာ
ဖြစ်ရမယ်။ ခန့်ထည်ကို မသွားဖို့
ဆွဲထားရမယ်လို့ ဝိုးတဝါး
တွေးမိလိုက်တယ်။ ဆွဲမိလား
မဆွဲမိလား မသေချာဘူး။
အမှောငိထုထဲ နောက်တစ်ကြိမ်
ပြန်ကျသွားပြန်တယ်။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ သူ သေချာမသိ။

ရင်တွေ ပူပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပူလောင်နေရာကနေ အေးခနဲ
ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ပန်ကာ ဖွင့်ပေးသူ
ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ သတိတရ
ပြောရင်း ပြန်ပြီး သိမှတ်မှုတွေ ပျောက်
ဆုံးသွားပြန်တယ်။



ပိုပိုနေလို့ကောင်းလာတယ် အေးလာတယ်
လို့ ခံစားနေရတယ်။ အဝတ်မပါဘဲ
ငယ်ငယ်တုန်းက ရေဇလုံထဲမှာ ရေကန်
ထဲ မှာ ဝင်စိမ်ရတဲ့ ခံစားချက်မျိုးပဲ။
သူ ရေချိုးတယ်များ အိပ်မက်မက်
မြင်နေတာလား။

ပါးပြင်မှာ ပူနွေးစွတ်စိုမှုတစ်ခုက လာရောက်ထိတွေ့သွားတယ်။ နူးညံ့လိုက်တဲ့
အရာလေး။ ဒီတစ်ခုကို အိပ်မက်တစ်ခါ
မက်ဖူးတာ သေချာတယ်။ပါးတင်မဟုတ်ဘူး
နဖူး မျက်ခုံးနား နှာတံနားပါမကျန်
အကုန် ပူနွေး စွတ်စိုကုန်တယ်။ယားကျ်ိကျိနဲ့
မနေတတ်တော့ပေမဲ့ ဖယ်ရှားဖို့
အားအင်မရှ်ိပြန်ဘူး။

အမှောင်ထုကလည်း ပ်ိန်းပိတ်မှောင်ဆဲ။

ပူနွေးစွတ်စိုစေသော အရာလေးက
ရင်ဘတ်နားကိုရောက်လာတယ်။
ဒီအရာလေးက လျှောက်သွားတတ်ပါလား။
ကျဉ်ခနဲ ခံစားမှုအရသာ တစ်ကိုယ်လုံး
ကို ပျံ့နှံ့သွားတယ်။တော်တော်ဆိုးတာပဲ
ဘာလို့ သူ့နို့သီးခေါင်းလေးကို စွတ်စိုအောင်
ကျဉ်အောင် လုပ်ရတာလဲ။
ပန်းရနံ့တစ်ခုကလည်း သင်းလာတယ်။

အေးကနဲ ခံစားချက်ထပ်ရပြန်ပြီ။
သူများ သေးပေါက်ချမိတာလား။
သေးပေါက်ရင် ပူတာလေ လို့တွေးရင်း
ဘယ်ရောက်သွားပြန်လဲ မသိဘူး။
နာကျင်မှု တစ်ခုက အောက်ပိုင်းကနေ
တစ်ကိုယ်လုံးစိီ ပျံ့နှံ့သွားတယ်။နာကျင်မှုကြောင့် အားယူပြီး
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပေမဲ့ အမှောင်အမည်း
သာ ရှိတယ်။မျက်လုံးပွင့်လားတောင်
မသိဘူး။

faces Of True LoveWhere stories live. Discover now